1001 nacht en andere sprookjes
Ik weet niet of u eind juli toevallig op vakantie was op La Palma of Cyprus of dat u in Dubai zat? Dan benijd ik u. Niet omdat ik het ‘eilandgevoel’ nou mis of omdat de Emiraten de betere ‘getaway’ naar Europa zijn (we vlogen via China en hadden 36 uur vertraging). Nee, ik ben er jaloers op dat u daar vanuit uw vakantiestoel het làngste zicht had op de maansverduistering. Iedereen die alert was hier op het oostelijk halfrond kon zien hoe de maan heel even precies in de schaduw van de aarde viel. Maar dat moment hebben twee mensen in Christchurch met een behoorlijke jetlag gemist.
De volgende morgen zocht ik naar spectaculaire foto’s op Nieuw-Zeelandse nieuwswebsites. Tevergeefs. Het enige wat ik van die bloedmaan tegenkwam, was een stukje tekst dat het ‘s nachts te bewolkt was geweest. En er stond dat ik ‘een energie van de maan zou ervaren die het mogelijk maakt besluiten te nemen’. Normaal zou ik de nieuws-app hebben gesloten, omdat ik de horoscopen altijd oversla. Maar, ho! De oorspronkelijke bewoners vonden in Nieuw-Zeeland ook ooit hun thuis al navigerend op de maan en sterren.
Dat ‘thuis’ was voor mij wel een thema. Daar ging mijn besluiteloosheid over. Een been in Nederland, een been in Nieuw-Zeeland-zo voelde het. Onzekerheid hier, familie daar…
De krant leg (swipe) ik opzij en ik wandel bij zonsopgang over New Brighton Beach. Met een loopse hond, dat wel (iets met bloedmaan). In mijn ene een hand een plastic zakje; mijn andere hand grijpt in de handschoen van mijn vriend. We gaan het maken hier! Er zit een permanente verblijfsvergunning in zijn paspoort. Hij moest er verplicht wat langer vakantie voor opnemen, maar dat kwam stiekem heel goed uit. De sneeuwcondities op de Southern Alps bleken namelijk perfect!
Al sinds februari -de zomer!- hebben we skipassen voor een van de ‘clubvelden’ in huis. Met vaak vier seizoenen in een dag, kun je maar beter in de startblokken staan. Skibroek, nieuwe ‘puffer’ (jas), Merino-wollen onderkleding, helm, brillen, Hollands gebreide muts, 4WD, gehuurd materiaal en een husky: we konden de berg op.
Op drie uur rijden ligt Mount Dobson. Het was mijn eerste keer skiën in Nieuw-Zeeland en ik kreeg bij het horen van de naam van die berg al een Land van Laaf-gevoel. Denk daarbij een slakken-monorail die je de berg op sleurt en je bent er hoor: 2030 meter boven zeeniveau. Het uitzicht is fantastisch! Vanaf welke berg in Europa kun je terwijl je skiet de oceaan zien liggen?
In een verder wit wonderland staat beneden bij de parkeerplaats - als ik vijf auto’s zie, zijn het er veel- een container alias après-ski hut. Er worden koffie, pies en noedels verkocht en je kunt je handschoenen ‘roosteren’ op de kachel. Om er te komen slalommen we om wat grote keien heen. Nog een verschil met Europa: geen boelie die ze hier even van de piste veegt, want dat staat DOC, NZ Staatsbosbeheer, niet toe.
Aan het eind van een lange dag zitten we met gloeiende wangen en langzaam ontdooiende tenen weer in de auto. Hond Bula in het bakje achterin. Over de zogenaamde Stargaze Highway vanuit Lake Tekapo rijden we naar huis.
Over Mirte
In het fotoalbum uit 2013 van een grote Hollandse kruideniersketen zitten mijn wereldticket en foto’s van Azië, Australië en Nieuw-Zeeland. Van mijn eerste bezoek aan Christchurch staan mij kleurige containers tegen een grijze achtergrond en mensen in fluorescerende hesjes bij. De meeste foto’s van dat weekend zijn vanuit de lucht genomen. Zocht mijn lens kiwi’s? Ik zag ze zeker vliegen…
Dat dachten er meer toen ik in 2016 mijn huur en baan in Rotterdam opzegde, een enkeltje kocht en met 25 kilo bagage vertrok. Ik studeerde yoga op Bali, draaide mee in een gezin in Taupo op het Noordereiland, deed bardiensten in Queenstown en dreef Hollandse koeien op het achterland van Canterbury.
Ik woonde nog niet zolang in de stad toen ik werd voorgesteld aan Sven: net als ik 31, maar vier jaar geleden vanaf Schiphol vertrokken. Zijn kennis uit Groningen komt mooi van pas in de Nieuw-Zeelandse wegenbouw. We gingen speervissen en toen schoot cupido raak. We zijn nog steeds vaak outdoor. En we klussen in ons nieuwe huis in New Brighton, aan de kust, de Nieuw-Zeelandse.
Ik schrijf ook over boompjes en beestjes (pup Bula), mijn werk en hobby’s als yoga, zumba, hardlopen. Over hollen of stilstaan, de strubbelingen van het integreren. En over het mooiste land.
