De perfecte vrouw bestaat... hier!
Ieder jaar worden er in NZ verkiezingen gehouden over wie zich de perfecte vrouw mag noemen. In allerlei dorpen en steden door NZ worden er voorrondes gehouden en de finale is uiteindelijk in Wanaka, in oktober.
Nu moet je niet denken aan missverkiezingen. Dat is iets totaal anders. Deze competitie wordt georganiseerd door Speights, een zeer bekend biermerk. En de mensen daar hebben kennelijk een iets ander beeld van een perfecte vrouw dan ik dat heb.
Maar natuurlijk ging ik de kandidaten uit Tapanui aanmoedigen in de plaatselijke Town & Country Club. Ik werd opgehaald door een vriendin en om acht uur begon het spektakel. Eerste onderdeel: zo snel mogelijk een spijker in een stuk hout hameren. Vervolgens was er een ronde waarin vier soorten bier geproefd moesten worden (raad eens van welk merk).
Daarna speelden ze een potje snelpool waar in twee minuten zo veel mogelijk ballen in de pockets moesten worden geschoten en kregen de vrouwen drie dartpijltjes waarmee ze in een beurt zoveel mogelijk punten moesten gooien. Verder werd er van de kandidaten verwacht dat ze met een hondenfluit het liedje "happy birthday" floten en als laatste onderdeel moesten ze een bierflesje openen zonder een opener te gebruiken. Dat deden ze met behulp van mascara, een hamer, een stoel en zelfs met een kruk!
De scores van de juryleden werden bij elkaar opgeteld en de winnares kreeg, behalve een gratis overnachting in Wanaka in het weekend van de finale, ook nog een bon om in een van de ale houses te gaan eten.
In de finale worden er trouwens andere dingen van de dames verwacht: achteruit rijden met een trailer, een dood schaap sjouwen, een dier villen, met een jetboat racen, een gerecht koken en soms nog een actie zoals werken met een kettingzaag of houthakken.
Jullie snappen dat ik daar absoluut niet voor in de wieg ben gelegd. Ik heb ooit in een ver verleden bij een slager gewerkt, maar die zorgde ervoor dat de karbonaadjes keurig op een schaaltje in de vitrine lagen zodat ik ze alleen maar hoefde te verkopen. Stel je voor dat ik gewonnen had. Dan had ik dus volgende maand tussen allemaal vrouwen gezeten die wel weten hoe je achteruit moet rijden met een aanhanger. Ik heb er wel vertrouwen in dat ik met bakken of koken nog wel een puntje had kunnen scoren, maar bij het onderdeel fileer-een-dier hadden ze me weg kunnen dragen denk ik.
En ja, ik heb veel foto's gemaakt. Maar ik heb onlangs te horen gekregen dat het heel netjes is om toestemming te vragen voordat je de foto's plaatst op internet. Dus dat heb ik gedaan en helaas dompelt deze vrouw zich liever in de anonimiteit. En dat snap ik. Want voor je het weet kan je niet meer normaal over straat hier. Iedereen wil je handtekening, met je op de foto of een praatje met je maken. En voor je het weet ben je weer te laat thuis en heb je geen tijd meer om je versgevangen konijn te prepareren voor het avondeten en zit het hele gezin weer aan de patat. En dat is iets wat geen enkele vrouw wil natuurlijk. Dus die wens respecteer ik (ook een beetje uit angst, want mensen die zo handig zijn met messen kun je maar beter erg goed te vriend houden).
In oktober gaan alle kandidaten en supporters met een bus naar Wanaka om daar "onze" vrouwen aan te moedigen. Of ik mee ga? Mm nou, ik denk dat ik dan hoognodig in mijn roze schort en hoge hakken in de keuken koekjes moet gaan bakken. Gewoon om het evenwicht in het universum in stand te houden zeg maar. Hoewel, dat is natuurlijk de taak van de missverkiezingen.
Mooi, dan kan ik gewoon in mijn joggingbroek op de bank hangen en een glas wijn drinken. Dat is ook een deel van vrouw zijn. Dan maar niet de perfect kiwi-standaard.
Integreren op vrouw-zijn niveau: ontzettend gezakt, maar doelbewust!\
Over Marja Captijn
Mijn naam is Marja Captijn. Van 2005-2007 hebben we in NZ gewoond vanwege het werk van mijn man.
Het was een standaard verhaal, zoals je in elk boekje tegenkomt: geplande reis van ruim 20 maanden, met twee kinderen en 5 koffers heen, met drie kinderen en zes koffers terug, daarna heimwee, heimwee en heimwee. En dan weer zien te aarden in Nederland. Dat was erg lasting voor ons, zelfs na een jaar of twee.
Maar om dan weer terug te gaan om te ontdekken of het echt zo leuk was in NIeuw-Zeeland? Het heeft ons 5 jaar gekost, maar nu wonen we er dan eindelijk weer! Met onze 4 kinderen inmiddels (!), 2 meiden en 2 jongens, maken we de buurt van Blenheim onveilig.
Omgeven door de wijngaarden, de sounds op 25 minuten afstand en de Wither Hills in mijn achtertuin probeer ik opnieuw mijn draai te vinden. En ik kan je zeggen; aan de omgeving en het weer zal het niet liggen! Neem een kijkje in mijn leven en geniet mee van mijn visie op the kiwi way of Dutch life!
