De winter in Nieuw-Zeeland
Het is winter hier. En als de nachten helder zijn, hebben we een paar mooie dagen in het vooruitzicht. Dat betekent droge, zonnige dagen met temperaturen van een graad of zeven. Maar dan moet de zon eerst gaan schijnen. Op deze mooie nachten vriest het, dus 's morgens moet er ouderwets gekrabd worden als je de auto wil gebruiken. Nu kan ik op een mooie dag de auto door de zon laten ontdooien (wat erg rap gaat), maar daar heb ik niet altijd de tijd voor. En zeker Fons niet.
Omdat we nog geen ruitenkrabber hadden, heeft Fons de afgelopen keren een cd-hoes gebruikt om de ramen ijsvrij te maken. Maar na hoesje nummer vier werd dat toch afgedaan als niet praktisch. Ik ben gisteren de stad ingegaan om een mooie krabber te kopen. Het is ten slotte voor de dokter, nietwaar?
Maar in heel de stad was er geen krabber te vinden! In Blenheim kon ik ze ook al niet vinden. Ik dacht dat het was omdat de mensen er prat op gaan dat het eigenlijk nooit echt koud is daar. Op juli en augustus na dan. Dus waarom zou jij je huis isoleren als het eigenlijk niet hoeft? Ik weet het, dat is de kiwi denkwijze. Het is volgens de mensen in Blenheim als toegeven dat het wel degelijk koud kan worden in de winter.
Toen Fons op de praktijk een opmerking maakte over het ontbreken van ruitenkrabbers in geheel NZ was de reactie “ach, maar zo vaak vriest het toch niet?”
Zucht.
Dit is toch wel iets waar wij als overgeorganiseerde Nederlanders mee worstelen. Als er een kleine kans is dat je het nodig hebt, dat koop je het voor het geval dat. En als je weet dat het eens in de zoveel tijd kan gaan sneeuwen, dan koop je een slee voor die dagen. En een sneeuwschuiver. En schaatsen.
Maar hier doen ze dat niet. Want voor die paar dagen los je dat gewoon op met een cd hoesje of zo.
Ik heb uiteindelijk plastic behangkrabbers gekocht om die als ijskrabbers te gebruiken. En vanmorgen was De Test. Fons ging naar buiten en kwam al snel weer terug: missie geslaagd! Alleen had hij steenkoude handen gekregen, omdat er niet zo'n handige handschoen om de krabber zat.
Op dit soort momenten verkeer ik in tweestrijd. Als ik de kiwi's van het nut van ijskrabbers kan overtuigen, ga ik ze importeren en loop ik binnen. Aan de andere kant is dit ook wat zo ontzettend typerend is aan de relaxte cultuur van hier. We zien het wel, is het idee. Dus of dit ooit zou gaan aanslaan..... ik denk het niet.
Het is hetzelfde als het niet isoleren van huizen. Alle mensen hebben zoiets van “zo zijn we opgegroeid, kijk ons eens hard zijn.” Maar als ze dan eenmaal de stap hebben genomen roepen ze allemaal: “dit hadden we veel eerder moeten doen!”
In ieder geval hebben wij nu krabbers, dus laat de vorst maar komen (en dan snel weer gaan, want het is koud in huis).
Over Marja Captijn
Mijn naam is Marja Captijn. Van 2005-2007 hebben we in NZ gewoond vanwege het werk van mijn man.
Het was een standaard verhaal, zoals je in elk boekje tegenkomt: geplande reis van ruim 20 maanden, met twee kinderen en 5 koffers heen, met drie kinderen en zes koffers terug, daarna heimwee, heimwee en heimwee. En dan weer zien te aarden in Nederland. Dat was erg lasting voor ons, zelfs na een jaar of twee.
Maar om dan weer terug te gaan om te ontdekken of het echt zo leuk was in NIeuw-Zeeland? Het heeft ons 5 jaar gekost, maar nu wonen we er dan eindelijk weer! Met onze 4 kinderen inmiddels (!), 2 meiden en 2 jongens, maken we de buurt van Blenheim onveilig.
Omgeven door de wijngaarden, de sounds op 25 minuten afstand en de Wither Hills in mijn achtertuin probeer ik opnieuw mijn draai te vinden. En ik kan je zeggen; aan de omgeving en het weer zal het niet liggen! Neem een kijkje in mijn leven en geniet mee van mijn visie op the kiwi way of Dutch life!
