Don't drink and fry
Een tekort aan siliconen cupcakevormpjes dreef mij de Eastgate Mall binnen. Het is een in (Oost)blok beton gegoten XXL winkelcentrum. Vandaar de naam denk ik. Ik móest er naar binnen voor mijn uit de hand gelopen Hollands gebak-bak hobby.
Mijn handeltje bestaat uit 'Traditional Dutch Apple Pies', 'Tropical Banana Muffins', 'Stroopy Cheesecakes' enzovoort. De verkoop vindt plaats vanuit een koffiekar. Niet het Volkswagen busje waar ik van droomde en ik kan er nog niet van leven, maar het lóópt. Een paar keer per week krijg ik een order binnen van de eigenaresse van de kar. Aan deze koffiemevrouw valt geruststellend weinig te beschrijven, behalve dat ze net haar arm heeft gebroken en van haar ongevallenuitkering snoept.
Het bakseizoen is dus eigenlijk voorbij. Maar de cupcakes zijn het verantwoorde tussendoortje voor op werk en ik kom er altijd mee aanzetten als de buren ons uitnodigen voor een barbecue. Als ik ze vergeet, of -zoals nu- niet genoeg vormpjes heb, trekken de buurkinderen zo'n pruillipje waarvan ik vermoed dat ze daar van te voren op geoefend hebben. "Because life is too short to eat bad BBQ", had die van zes mij verteld. Je kan het hem ook niet verwijten, als deze reclameslogan van de Weber onder de -juist ja- barbecues je vanaf elk plakbaar item in de stad toeschreeuwt. Dat taart over het algemeen niet gaart in de open lucht, ach..
De barbecue vervult een cruciale rol in de Nieuw-Zeelandse keuken. Als sociale lijm, maar ook een destructieve. Zo bleek weer op een vrijdagavond. Na werk- om een uurtje of twee, houdt men het wel voor gezien (of je moet in een dokterspraktijk of zoiets werken) en is het tijd voor een drankje in de pub. Of twee. Of meer. En dan wordt er toch vanaf huis gebeld waar ze blijven. Dus, hop!, met een aardig promille en met een lege maag achter het stuur.
Een aantal jaren waren er van die SIRE-achtige spotjes op radio en televisie die waarschuwden niet op een lege maag te drinken. De kiwi die daar naar heeft geluisterd heeft, haalt dus eerst even wat fish 'n chips of ander fastfood. Het ongeluk(!)kige toeval wil dat die ketens bij grote kruispunten zijn neergezet. Op zo'n vrijdagmiddag lijkt het reptielenbrein de macht over het stuur te hebben, er is alleen nog oog voor het bord 'Drive In'. Zonder richting aan te geven wordt er drie banen naar rechts opgeschoven. Tegen de avond is de 'sociale kiwi' verre van nuchter. En dan gaat de barbecue aan..
Tijdens mijn werkshift op de vrijdagavond zie ik vooral veel brandwonden. Christchurch Mail kopte vandaag nog in: negen van de tien ontstaan door foute combinatie van alcohol en frituren. Op dezelfde pagina staan de weersvoorspellingen. Een fireban voor Canterbury vanwege de hitte en overstromingen vanwege hevige regenval in Auckland. Het gebeurt hier allemaal.
Over Mirte
In het fotoalbum uit 2013 van een grote Hollandse kruideniersketen zitten mijn wereldticket en foto’s van Azië, Australië en Nieuw-Zeeland. Van mijn eerste bezoek aan Christchurch staan mij kleurige containers tegen een grijze achtergrond en mensen in fluorescerende hesjes bij. De meeste foto’s van dat weekend zijn vanuit de lucht genomen. Zocht mijn lens kiwi’s? Ik zag ze zeker vliegen…
Dat dachten er meer toen ik in 2016 mijn huur en baan in Rotterdam opzegde, een enkeltje kocht en met 25 kilo bagage vertrok. Ik studeerde yoga op Bali, draaide mee in een gezin in Taupo op het Noordereiland, deed bardiensten in Queenstown en dreef Hollandse koeien op het achterland van Canterbury.
Ik woonde nog niet zolang in de stad toen ik werd voorgesteld aan Sven: net als ik 31, maar vier jaar geleden vanaf Schiphol vertrokken. Zijn kennis uit Groningen komt mooi van pas in de Nieuw-Zeelandse wegenbouw. We gingen speervissen en toen schoot cupido raak. We zijn nog steeds vaak outdoor. En we klussen in ons nieuwe huis in New Brighton, aan de kust, de Nieuw-Zeelandse.
Ik schrijf ook over boompjes en beestjes (pup Bula), mijn werk en hobby’s als yoga, zumba, hardlopen. Over hollen of stilstaan, de strubbelingen van het integreren. En over het mooiste land.
