Eend
Voor ik ’s morgens over ter zake doende dingen in Nederland lees, heb ik tegenwoordig eerst al minstens acht keer ingestemd met het nieuw privacyreglement. Merkwaardig hoe een Nederlandse reinigingsmiddelenfabrikant mij hier in Nieuw-Zeeland nog steeds als hun trouwe klant beschouwt. Maar dit stukje gaat niet over ‘vuile was’ en die buiten hangen doe je niet bij temperaturen rond het vriespunt. Dit gaat wel over een stukje huiselijkheid.
Zo wonen we in een hele lange straat, ‘avenue’, parallel aan de Marine Parade. Het zijn altijd de ‘beach boys’ of een poppetje op hoge hakken van de concurrerende makelaar die bordjes ‘OPEN HOME’ in voortuinen zetten. Dan ligt er geen zandkorrel op de oprit. Je vindt altijd slippers bij de voordeur ook al is het nu buiten koud en grauw. Aan de gevels is te zien dat er verschillend wordt gedacht over wel-stand.
De straat oogt als een Gamma-waaier aan kleuren, niets is echt waterpas en veel buren wachten nog op geld van de verzekering om aardbevingsschade te herstellen. Binnen is een voortzetting van buiten. Zeegroen en vele tinten grijs zijn de woontrend deze winter. En ‘dan-halen-we-de-zomer-wel-in-huis’ ananassen als decoratie. Of eenhoorns. Ik ben benieuwd of Ikea ze nu ook heeft?
Daar zal ik snel achter komen, want we gaan binnenkort op vakantie naar Nederland! Familie, vrienden zien, verjaardagen en bruiloften meevieren en weer even de balans opmaken. Ik tob met de vraag of we wel welkom zijn in Nieuw-Zeeland. De troost van een warm nest zal me goed doen.
Er speelt hier van alles. ‘Talk of the town’ op de facebookpagina van New Brighton is het voeren van meeuwen en eenden. De nationale(!) pers is er zelfs op ingesprongen en kopt dat de diertjes van brood eerder doodgaan. Van wit tosti-brood of meergranen?, daarover gaat dan de discussie op de ‘Peoples Independent Republic of New Brighton’- chat. Zo’n dorp is het dus.
Maar een eend in het bijzonder maakte dat ik me juist meer opgenomen voel in deze gemeenschap. Ik heb nog nooit zoveel ‘likes’ van buurtgenoten verzameld als met deze foto van de badeend die ik rond liet dobberen op een ondergelopen rijbaan. Een knipoog naar het onderhoud van de wegen in Christchurch. #NBduckymcflood is een legende. En ‘ducky’ krijgt misschien wel een plekje naast de ananas en eenhoorn.
Bij de kachel knutsel ik een plakboek in elkaar vol met echte foto’s van een analoog leven in Nieuw- Zeeland. Wat een verhalen hebben wij straks in Nederland te vertellen!
Over Mirte
In het fotoalbum uit 2013 van een grote Hollandse kruideniersketen zitten mijn wereldticket en foto’s van Azië, Australië en Nieuw-Zeeland. Van mijn eerste bezoek aan Christchurch staan mij kleurige containers tegen een grijze achtergrond en mensen in fluorescerende hesjes bij. De meeste foto’s van dat weekend zijn vanuit de lucht genomen. Zocht mijn lens kiwi’s? Ik zag ze zeker vliegen…
Dat dachten er meer toen ik in 2016 mijn huur en baan in Rotterdam opzegde, een enkeltje kocht en met 25 kilo bagage vertrok. Ik studeerde yoga op Bali, draaide mee in een gezin in Taupo op het Noordereiland, deed bardiensten in Queenstown en dreef Hollandse koeien op het achterland van Canterbury.
Ik woonde nog niet zolang in de stad toen ik werd voorgesteld aan Sven: net als ik 31, maar vier jaar geleden vanaf Schiphol vertrokken. Zijn kennis uit Groningen komt mooi van pas in de Nieuw-Zeelandse wegenbouw. We gingen speervissen en toen schoot cupido raak. We zijn nog steeds vaak outdoor. En we klussen in ons nieuwe huis in New Brighton, aan de kust, de Nieuw-Zeelandse.
Ik schrijf ook over boompjes en beestjes (pup Bula), mijn werk en hobby’s als yoga, zumba, hardlopen. Over hollen of stilstaan, de strubbelingen van het integreren. En over het mooiste land.
