Hangi; een Nieuw-Zeelands feestmaal
Mijn vriend, komt uit een Maori familie. Maori's zijn de oorspronkelijke bewoners van Nieuw-Zeeland. Ik vind het heel bijzonder deel uit te maken van zijn familie omdat ze een aantal tradities en gewoonten hebben die zo anders zijn dan ik gewend ben.
Op verschillende plaatsen in Nieuw-Zeeland kun je als toerist wel Maori-rituelen meemaken, maar ik vind het geweldig om ze in het echt mee te maken en er ook volledig deel van uit te maken.
Zoals de hangi: een traditionele Maori methode om eten te bereiden in een kuil in de grond die wordt opgewarmd met hete stenen en tjdens het kookproces helemaal met aarde wordt afgedekt. Zo een ritueel vraagt veel tijd. Hangi's worden daardoor tegenwoordig alleen bij speciale gelegenheden, zoals bruiloften, kerstmis en begrafenissen gehouden.
Mijn impressie van de hangi
Om acht uur s'morgens gaat de wekker. De dag van de hangi. Een vroege start, maar een hangi is dan ook een dagtaak. De mannen beginnen met het stoken van een soort kampvuur. Het doel van dit vuur is de vulkaanstenen te verhitten, waarmee later het eten in de grond zal worden bereid. Een soort van ondergrondse vuuroven dus.
Vulkaanstenen zijn hier goed geschikt voor omdat ze de warmte lange tijd vasthouden. De vulkaanstenen worden op het brandende hout gelegd en na ongeveer twee a drie uur in het hete vuur, zijn ze voldoende doorgehit om het eten te bereiden.
Als het vuur brandt, wordt er een kuil gegraven, deze moet vrij diep zijn. Diep genoeg om de grote, stalen mand met voedsel in te kunnen plaatsen. De verzorging van het vuur is een mannen aangelegenheid.
De vrouwen zorgen voor het voorbereiden en vullen van de mand. Je kan van alles gebruiken in een hangi, maar wat wij hadden was kip, lam- en varkensvlees, aardappel, stukken pompoen, kumura (zoete aardappel) en stuffing (stuffing is een mix van witte broodkruimels, gemengd met boter en kruiden, zoals italiaanse kruiden, bijvoorbeeld tijm/marjolein/basilicum). De pompoen, aardappel en kumura moet worden geschild en in stukken worden gesneden.
Alle ingrediënten worden apart in zakken gedaan die hitte bestendig zijn. Elke zak wordt met zwart touw dichtgemaakt. Andere families die hun eten in dezelfde mand wilden bereiden, gebruiken weer andere kleuren touw, zodat iedere familie zijn eigen voedsel kan onderscheiden. De mand is geweldig groot: met een doorsnede van meer dan een meter. Daar gaat dus heel veel eten in.
De bodem van de mand wordt eerst bedekt met natte waterkers. Door de natte waterkers op de hete stenen, ontstaat er stoom waardoor het eten een bijzondere smaak krijgt. De zakken gaan boven op de waterkers in de mand, samen met rauwe kippen, stukken lam en stukken varkensvlees eromheen.
Terug naar het werk van de mannen die een paar uur moeten wachten totdat de stenen heet genoeg zijn, natuurlijk onder het genot van een biertje. Als de stenen heet genoeg zijn moeten ze in de kuil worden geschept. Dit is een lastige klus, want de stenen zijn erg heet. Vervolgens halen de mannen de mand op en zetten de mand in de kuil, op de hete stenen.
De mand wordt bedekt met een soort natte juten zakken, wat nog meer stoom creeërt. Vervolgens wordt de kuil bedekt en dichtgeschept met zand en is het wachten totdat het eten klaar is. Dit duurt gemiddeld drie a vier uur maar is afhankelijk van wat er in de mand zit en hoeveel er in zit. Natuurlijk gebeurt dit wachten van de mannen onder het genot van nog wat biertjes.
Als het tijd is wordt de kuil open gemaakt, worden de juten zakken er voorzichtig afgehaald en wordt de mand uit de kuil gehaald. Het eten is klaar!
Het resultaat
Een bijzonder feestmaal waar de hele familie aan mee heeft gewerkt. Dit vond ik heel bijzonder om mee te maken. Alles gebeurt onder het genot van heel wat drankjes en voor de mannen, heel wat biertjes. Die kiwi mannen zijn niet vies van een biertje!
De smaken: Een smaakvernieuwing. Helaas kan ik als vegetariër daar niet volledig van meegenieten. Het schijnt dat de smaken van het vlees door deze bereidingswijze subliem zijn. Zo ook de smaken van de groenten en de stuffing.
Alles krijgt een intens gerookte smaak die ik niet kan vergelijken met iets wat ik ooit eerder heb gegeten.
De stuffing ziet eruit als een brood, heerlijk met de gerookte smaak en de kruiden. Ik heb helaas geen woorden dit te beschrijven, maar ik zou zeggen. Probeer het een keer als je de kans krijgt! Het is zeker de moeite waard, veel meer dan een barbecue ervaring.
Ook al is het een georganiseerd ritueel voor toeristen, dan nog steeds is het iets wat ik je aanraad om te doen omdat het bijzonder is om mee te maken en omdat de smaken nieuw zijn en het idee dat je je eten klaar maakt zonder het gebruik van een oven, pan of enige andere moderne kooktechnieken die er zijn, is heel bijzonder!
Over Eva
Eva verhuisde in augustus 2012 met haar vriend, een kiwi, naar zijn thuisland: Nieuw-Zeeland. Zij hebben elkaar in Nederland leren kennen. Het leven in Nederland was goed maar nadat zij ruim drie jaar in Nederland hebben gewoond, besloot ze om met hem naar Nieuw-Zeeland te verhuizen.
Ze beseffen dat een lange afstandrelatie tussen Nieuw-Zeeland en Nederland niet is te doen, dus in de toekomst moet er een beslissing gemaakt worden; Nieuw-Zeeland of Nederland? Die keuze kan alleen gemaakt worden nadat ze in beide landen hebben gewoond.
Vergelijkingen, twijfels, soms wat heimwee maar vooral veel nieuwe indrukken, nieuwe mensen, ervaringen en kansen in dit ontzettende mooie land spelen allemaal een rol in het leven dat Eva opbouwt in Nieuw-Zeeland.
Vanuit de winderige stad Wellington, waar zij woont, schrijft zij over Maori's (haar vriend komt uit een Maori familie), het dagelijkse leven in een ander land, cultuurverschillen, indrukwekkende natuur, de kiwi's en nog veel meer.
