Het regent, het regent...
Het heeft vorige week geregend. En dan niet zo'n beetje ook. Het regende Nederlands hard zeg maar. En vooral lang. Ik wou dat ik kon zeggen dat we lekker droog en warm zaten in ons huisje, maar we hebben onlangs ontdekt dat we hier en daar wat lekkage hebben. Gelukkig lekt het op de glaswol, dus zaten we toch nog droog binnen. En de stroom bleef het ook doen dit keer, al een hele vooruitgang met de sneeuwval even terug!
De volgende ochtend om 7:00 uur hoorden we het alarm gaan. Er was iets loos. Maar omdat wij daar niets mee te maken hadden, gingen we ons gewone dagritueel in. Ik moest naar mijn werk en 5 kilometer buiten het dorp was de weg afgesloten: overstroomd. Mezelf gelukkig prijzend dat ik zoveel fiets, wist ik meteen een alternatieve route en ging dus zonder TomTom linksaf, de andere weg op. Maar toen ik daar over de brug wilde gaan, zag ik geen brug meer. Geen weg ook trouwens. Alleen veel, heel veel water. En verder dan die weg ging mijn wegenkennis niet, dus ik ben omgedraaid en teruggereden naar Tapanui, waarvandaan ik een andere route ging proberen. Deze ging erg omhoog, dus die zou wel droog blijven.
Twintig minuten later dan anders was ik dan uiteindelijk op mijn werk. Met een enorme omweg. Ik hoorde van een collega, dat ik in de omweg ook nog een omweg had genomen, waardoor ik nog veel langer onderweg was geweest dan nodig.
Maar omdat ik op de terugweg heel graag een foto wilde maken van de afsluiting van de weg voor de blog ( je moet wat overhebben voor al je fans, nietwaar), heb ik op weg naar huis wederom de omweg-omweg genomen.
Op mijn werk kreeg ik een berichtje van een vriendin: of ik de vrouw was die vanmorgen vast zat in de boom? Huh?
Wat bleek: die morgen was er een vrouw geweest ( laat het commentaar maar...) die dacht dat ze wel door de wegversperring heen kon rijden door de hele grote plas met water. Haar auto dacht daar halverwege anders over. Het water was hoog en stroomde erg snel. De auto liep vol water en ze is de auto uitgegaan en naar een boom gezwommen. Toen ze daar eenmaal ingeklommen was, heeft ze met haar (gelukkig nog werkende) mobieltje de brandweer gebeld. Ah, dat was het alarm dat we hoorden.
Toen de brandweer daar aankwam was het al snel duidelijk dat de wagen haar niet zou kunnen bereiken. Een van de jongens kwam toen op het lumineuze idee om zijn jetski van thuis te halen. Zo gezegd, zo gedaan en met hulp van de jetski is ze uiteindelijk uit de boom gehaald. Ze is met onderkoelingsverschijnselen opgenomen in het ziekenhuis.
Ik weet niet, of mijn vriendin echt dacht dat ik tot zo'n actie in staat zou zijn of dat ze het had gehoord op het nieuws en bij mij gewoon even ging informeren. Ik ga er voor mijn gevoel van zelfwaarde maar even voor het gemak vanuit, dat ze niet echt dacht dat ik zo'n stunt zou uithalen. Maar toen ik een andere sms kreeg met de vraag of ik in die boom zat, begon ik toch wel lichtelijk te twijfelen aan de snuggerheid die ik kennelijk in beperkte mate uitstraal.
De weg is nog twee dagen afgesloten geweest. 's Middags ben ik met de kinderen nog gaan kijken naar de brug waar ik overheen wilde die ochtend, maar het water was al behoorlijk gedaald: de brug was weer zichtbaar. Het heeft uiteindelijk wel leuke plaatjes opgeleverd en de kinderen vonden het reuze indrukwekkend. We hebben nog even gewacht op een auto die er doorheen zou gaan rijden, maar helaas kwam er maar niets aan.
Het was wel weer een avontuur waardoor ik me maar weer eens besefte, dat de natuur hier echt heel duidelijk het laatste woord heeft.
Over Marja Captijn
Mijn naam is Marja Captijn. Van 2005-2007 hebben we in NZ gewoond vanwege het werk van mijn man.
Het was een standaard verhaal, zoals je in elk boekje tegenkomt: geplande reis van ruim 20 maanden, met twee kinderen en 5 koffers heen, met drie kinderen en zes koffers terug, daarna heimwee, heimwee en heimwee. En dan weer zien te aarden in Nederland. Dat was erg lasting voor ons, zelfs na een jaar of twee.
Maar om dan weer terug te gaan om te ontdekken of het echt zo leuk was in NIeuw-Zeeland? Het heeft ons 5 jaar gekost, maar nu wonen we er dan eindelijk weer! Met onze 4 kinderen inmiddels (!), 2 meiden en 2 jongens, maken we de buurt van Blenheim onveilig.
Omgeven door de wijngaarden, de sounds op 25 minuten afstand en de Wither Hills in mijn achtertuin probeer ik opnieuw mijn draai te vinden. En ik kan je zeggen; aan de omgeving en het weer zal het niet liggen! Neem een kijkje in mijn leven en geniet mee van mijn visie op the kiwi way of Dutch life!
