Lebensraum
Global Village in Greymouth is een gezellig onderkomen in een stijl die het best is te omschrijven als de poppenhoek bij juf Ank met oma's oude bankstel, oranje gordijnen en gevingerverfde kozijntjes, die het stadje van een relativerende omlijsting voorziet.
Als de gasten 's ochtends tegen tienen allemaal in busjes zitten, onderweg naar gesmolten ijskappen Fox Glacier of pannenkoekrotsen (de letterlijke vertaling), gaat Rock FM uit en legt het personeel The Force Awakens op de speler. Dat verzin ik, maar Star Wars is hier een hype en platenspelers staan in de etalage van muziekwinkels. Een beetje vooruit en een beetje achterlopen in de tijd, zo kom je toch mooi gemiddeld uit. Rekenniveau groep 3.
Net zo eentje: 'het komt zoals het komt', dat is hier het levensmotto. Niet te verwarren met 'laat maar waaien', want orkaan Gita heeft wel degelijk huisgehouden en zij was een minder welkome gast. 'Damage control' is hier 'talk of the town', het gesprek van de dag of wat nieuwsfeed Stuff.co.nz erover schrijft. Als inwoner van Christchurch ben ik gewend aan wegwerkzaamheden en aan pylonnen die het straatbeeld bepalen. Zo dicht bij het strand wonen zorgt dus weer mooi voor de balans.
En ik ga graag lange weekenden weg buiten de regio. Ik bedoel, je gaat er sinds het verschijnen van het eerste Lord of the Rings-deel vanuit dat het de ongerepte natuur is die jaarlijks 3,5 miljoen toeristen trekt en dat de kiwi's daarom zoveel van hun land houden. Maar vraag het ze en je hoort rugby, Speight's, steak en sauzen, Married at First Sight... Daar komen allemaal mensenhanden aan te pas.
De auto waarin we rijden is niet handgeschakeld. De hemelsblauwe Volkswagen kruipt naar boven als we vanaf de westkust weer naar het midden van het Zuidereiland reizen. De motor gromt, terwijl de kilometerteller blijft steken op veertig. Het geeft mijn vader de kans om al hangend uit het raam zijn camera scherp te stellen. Mijn vriend draait zich om naar de achterbank. Tijdens dit ritje is het droog en rustig weer, maar ‘als het nat is en het waait, gooien we de weg dicht.’
Mijn moeder groet elk STOP & GO-mannetje op de weg omhoog. De foto van het mooie uitzicht over Lewis Pass kan pas bij ons volgende hostel woorden door-geappt. Daar hebben we weer Wi-Fi. De modem heeft dan wel een gehaakt hoesje aan.
Over Mirte
In het fotoalbum uit 2013 van een grote Hollandse kruideniersketen zitten mijn wereldticket en foto’s van Azië, Australië en Nieuw-Zeeland. Van mijn eerste bezoek aan Christchurch staan mij kleurige containers tegen een grijze achtergrond en mensen in fluorescerende hesjes bij. De meeste foto’s van dat weekend zijn vanuit de lucht genomen. Zocht mijn lens kiwi’s? Ik zag ze zeker vliegen…
Dat dachten er meer toen ik in 2016 mijn huur en baan in Rotterdam opzegde, een enkeltje kocht en met 25 kilo bagage vertrok. Ik studeerde yoga op Bali, draaide mee in een gezin in Taupo op het Noordereiland, deed bardiensten in Queenstown en dreef Hollandse koeien op het achterland van Canterbury.
Ik woonde nog niet zolang in de stad toen ik werd voorgesteld aan Sven: net als ik 31, maar vier jaar geleden vanaf Schiphol vertrokken. Zijn kennis uit Groningen komt mooi van pas in de Nieuw-Zeelandse wegenbouw. We gingen speervissen en toen schoot cupido raak. We zijn nog steeds vaak outdoor. En we klussen in ons nieuwe huis in New Brighton, aan de kust, de Nieuw-Zeelandse.
Ik schrijf ook over boompjes en beestjes (pup Bula), mijn werk en hobby’s als yoga, zumba, hardlopen. Over hollen of stilstaan, de strubbelingen van het integreren. En over het mooiste land.
