Muizenhectiek!
De eerste keer dachten we dat we iets zagen. Was het echt een muis? Na de tweede keer hadden we een positieve identificatie en toen begon het gedoe. Nu moet je weten dat we in Otautau ook muizen hadden. Heel vervelend, want die beesten hebben geen mooie muizenbak waar ze gebruik van maken en je vindt dus echt o-ve-ral keutels. Niet erg hygiënisch, om het maar even netjes uit te drukken.
Omdat we echte dierenliefhebbers zijn (en erg stads), zijn we een paar dagen bezig geweest om de muis te vangen (levend natuurlijk, want dierenliefhebbers) en we hebben hem daarna vrijgelaten in de natuur. Nu niet te hard lachen, maar de natuur was het lege veld aan de andere kant van het hek in onze tuin.
De muis was inmiddels aan ons gehecht geraakt (want we waren echte dierenvrienden) en was sneller weer terug in ons huis dan dat wij teruggelopen waren. Tsja, en dan komt er een tijd waarin je de harde realiteit onder ogen moet zien. Toen hij na vriendelijk vragen nog niet wegging, was het over met die vriendelijkheid. Keutels in mijn voorraadkast en tussen het speelgoed van de kinderen. Genoeg is genoeg! Het was de muis eruit of de muis dood!
Toen heb ik een paar mooie muizenvallen gekocht (want als je moet gaan, doe het dan maar in stijl) en binnen een paar dagen waren we van alle muizen af. Het nieuws dat er een paar enorme sukkels woonden in Chester Street in Otautau was natuurlijk als een lopend vuurtje door het muizenwereldje gegaan.
En nu, zo'n zeven jaar later, kwam er weer een ongeplande en zeer niet-welkome gast. Terwijl mijn man (de dierenliefhebber) in de weer ging met een vergiet, stokje, touwtje en camera om de muis levend te vangen, was ik er al een stuk sneller klaar mee: hij ging eraan! Gelukkig had ik nog zo'n stijlvolle val en die zette ik op de plek waar mijn man de muis vandaan had zien komen. Dat ik die val daar neer had gezet was alleen nog niet zo helder binnengekomen bij hem.
Dus terwijl hij nog druk was met het perfectioneren van zijn hi-tec val, stond bij mij alles al klaar om geen gevangenen te nemen. Geen genade!
En toen maakte de muis de fatale keus om voor de pindakaas te gaan, in plaats van voor een hoofdrol in een film gemaakt door de webcam/bewakingscamera van mijn man.....
En de muis is er niet meer, net als de keutels!
Tot mijn grote schrik zag ik een paar dagen later weer een muis zitten in de kast. Ik heb er snel een foto van gemaakt voor jullie:
Toch blijven het wel snoepje heh, die muizen...
Mijn vriendin had ook nog wel een huurmoordenaar in de aanbieding... Werkt snel en geruisloos, zonder sporen achter te laten.
Over Marja Captijn
Mijn naam is Marja Captijn. Van 2005-2007 hebben we in NZ gewoond vanwege het werk van mijn man.
Het was een standaard verhaal, zoals je in elk boekje tegenkomt: geplande reis van ruim 20 maanden, met twee kinderen en 5 koffers heen, met drie kinderen en zes koffers terug, daarna heimwee, heimwee en heimwee. En dan weer zien te aarden in Nederland. Dat was erg lasting voor ons, zelfs na een jaar of twee.
Maar om dan weer terug te gaan om te ontdekken of het echt zo leuk was in NIeuw-Zeeland? Het heeft ons 5 jaar gekost, maar nu wonen we er dan eindelijk weer! Met onze 4 kinderen inmiddels (!), 2 meiden en 2 jongens, maken we de buurt van Blenheim onveilig.
Omgeven door de wijngaarden, de sounds op 25 minuten afstand en de Wither Hills in mijn achtertuin probeer ik opnieuw mijn draai te vinden. En ik kan je zeggen; aan de omgeving en het weer zal het niet liggen! Neem een kijkje in mijn leven en geniet mee van mijn visie op the kiwi way of Dutch life!
