Nog meer muizen
Iets met als de kat van huis is... dat waren wij dus. En toen we terugkwamen van een weekje vakantie, hadden we een ongewenste gast in huis: een muis.
Snel had ik twee vallen gezet, maar al gauw kwam ik erachter dat we hier met een slimme muis te maken hadden, een waardige tegenstander. Want de pindakaas was keurig uit de val verdwenen, maar de val was niet dichtgeklapt en Slimme Muis was er met de buit vandoor.
Wat nu? Het toeval wilde dat een van mijn vriendinnen een vakantie had gepland en wij zouden op haar kat passen. Siepie (je kent haar wel, van Jip en Janneke) is een echte boerderijpoes. Ze krijgt een beetje brokjes en vangt overdag de rest er zelf bij. Dat zou dus mooie oplossing zijn. Siepie kan binnen op jacht en wij zouden zo van Slimme Muis af zijn. Er was alleen een klein probleempje dat ik over het hoofd had gezien. Siepie sliep in de bijkeuken achter een dichte deur en Slimme Muis sloeg haar slag in de keuken en woonkamer.
Dus een tweede reeks vallen werd gezet, nu met een combinatie van pindakaas en nutella. En jawel hoor, na twee dagen hadden we beet. Alleen weer net niet zoals bedoeld. Muis zat met haar pootje vast in de val, maar leefde nog wel en was met val en al de hele keukenkast doorgelopen, terwijl ze onderweg een spoor van zenuwpoepjes en plasjes had achtergelaten. Op dat moment was ik er echt helemaal klaar mee. Een muis mag een muis zijn en overal leven, maar van mijn keuken moeten ze afblijven!
Fons vond het echter zielig voor haar (dus geen maaltje voor Siepie) en zo bevond Muis zich een half uurtje later in een geimproviseerd plastic hokje, gemaakt van een maatbeker met daarop een onderzetter en een bak druiven, om zo te voorkomen dat ze zou ontsnappen.
Nu zaten we dus met een poes in huis en Muis, twee dieren die niet echt goed samengaan in de natuur. Maar nadat Fons Muis wat eten had gegeven (want ze was zo zielig met dat dode pootje), kon hij het niet over zijn hart verkrijgen om haar aan Siepie te voeren. Er zijn een aantal mogelijke oplossingen overdacht die avond. Van euthanasie met helium (want dat was het enige gas wat we nog in huis hadden voor de ballonnen) tot in huis houden als huisdier in een leuk kooitje tot vrijlaten in de natuur. Omdat ik na het uitsoppen en ontsmetten van de keukenkast en spullen geen muis meer in huis wilde en het euthanasie-project wat praktische bezwaren kende, is er overgegaan tot oplossing nummer drie.
Dus gisteravond na het eten is Fons met de kinderen even verderop de straat ingelopen (want we hadden al eens ervaren, dat na een vrijlating bij de buren muizen erg snel weer in je eigen huis zitten. Zelfs wij leren van onze eerdere ervaringen) en ze hebben bij de kerk (symbolisch, ik weet het) Muis vrijgelaten. Fons maakte zich wel zorgen over dat pootje. Want als dat inderdaad afgestorven is, heb je natuurlijk kans op allemaal medische complicaties en dan zou het leven van Muis snel tot een eind komen. Net als rennen met maar drie pootjes is dat iets waar de Darwinisten onder ons zich wel raad mee weten.
We zijn nu een dag verder en ik heb nog geen keutels gezien. Siepie mag 's nachts gewoon in huis rondlopen en ik heb ik het keukenkastje maar weer nieuwe vallen gezet met nutella en pindakaas. Gewoon, voor het geval dat… Alleen hoop ik dan wel dat er een minder slimme en minder snelle muis vanaf eet, zodat alles in een keer voorbij is en we niet opnieuw een reddingsactie op poten moeten zetten voor iets wat we zelf hebben veroorzaakt...
Dit mensen is een waargebeurd verhaal over geiten-wollen-sokken achtige mensen die in een gebied wonen waar het gewoon is om te jagen op herten, everzwijnen en eenden. Waar koeien worden afgeschoten als ze dure medische hulp nodig hebben (uitzonderingen daargelaten natuurlijk, maar ik scheer graag over een kam) en waar honden worden afgemaakt als ze niet meer kunnen helpen op de boerderij. Waar honden niet in huis komen, maar in een kennel slapen 's nachts en waar iedereen drie keer per dag vlees eet. En dan zit je als vegetariër toch wel een klein beetje in een uitzonderingspositie kan ik je zeggen.
Ach ja, we zijn en blijven Nederlanders die opgevoed zijn om elk wezen te beschermen en de natuur te koesteren, omdat er niet zoveel van is in ons kleine kikkerlandje.
Over Marja Captijn
Mijn naam is Marja Captijn. Van 2005-2007 hebben we in NZ gewoond vanwege het werk van mijn man.
Het was een standaard verhaal, zoals je in elk boekje tegenkomt: geplande reis van ruim 20 maanden, met twee kinderen en 5 koffers heen, met drie kinderen en zes koffers terug, daarna heimwee, heimwee en heimwee. En dan weer zien te aarden in Nederland. Dat was erg lasting voor ons, zelfs na een jaar of twee.
Maar om dan weer terug te gaan om te ontdekken of het echt zo leuk was in NIeuw-Zeeland? Het heeft ons 5 jaar gekost, maar nu wonen we er dan eindelijk weer! Met onze 4 kinderen inmiddels (!), 2 meiden en 2 jongens, maken we de buurt van Blenheim onveilig.
Omgeven door de wijngaarden, de sounds op 25 minuten afstand en de Wither Hills in mijn achtertuin probeer ik opnieuw mijn draai te vinden. En ik kan je zeggen; aan de omgeving en het weer zal het niet liggen! Neem een kijkje in mijn leven en geniet mee van mijn visie op the kiwi way of Dutch life!
