Paasbest
Het was Witte Donderdag en ik scharrelde door New Brighton Mall. Ik zocht een zwarte rok tot óver mijn knieën. Niet voor de avondmis, maar voor uitbreiding van mijn garderobe met werkkleding. Ik had wel twee ‘one size fits all’ glimmend rode shirts en maar één broek. Die broek is veelste warm bij 25 graden eind maart (!!). Dat shirt is praktisch, vooral op de fiets is zo’n veiligheidshesje handig. Later meer over het modebewustzijn hier.
Ik moest nog boterhammen-voor-onderweg hebben. De volgende morgen zullen we namelijk zes uur in de auto zitten naar Dunedin. De verwachting is dat die stad dat weekend in bevolkingsaantal verdubbeld, omdat Ed Sheeran er drie concerten geeft. Zo blij als een kind met een kindersurprise (verstop in Nieuw-Zeeland, maar ‘Cadbury Marshmellow Easteriiiiiiggs’) ben ik met onze kaarten. Alleen moet je daar dus even voor in de rij staan.
Opeens sta ik voor de Countdown. Ik val daar op de parkeerplaats voor de supermarkt in de paasbrunch van een paar Amerikaanse ‘surf dudes’. Op de motorkap van hun campervan grillen ze afgeprijsde hot cross buns, zoete broodjes met een kruis er bovenop. Ik graai tussen mijn Sticky Club Card, AirNZ-puntenkaart, rijbewijs (puntloos), koffiekaart (ah, vol!), Fuelcard en OneCard naar mijn boodschappenlijstje. Zonder succes. Ik app vriendlief of hij me kan helpen herinneren. Op de wijn had ik zelf ook nog wel kunnen komen. De rest van het lijstje komt niet door: openbare WiFi-HotSpots zijn hier in Christchurch nog toekomstmuziek en 3G hapert..ttt..t.
Het is niet druk in de winkel. Als even later mijn zes aankopen in vier verschillende plastic tasjes worden gestopt, knikken twee gezellige kuikentjes op springveertjes naar me. De kassière met de paasdiadeem lijkt niet gehinderd door het gestuiter op haar hoofd. Tussen het aanslaan van mijn bonuskorting wappert ze met haar handen om haar net aangebrachte nagellak te drogen. Het plaatje is compleet.
‘She’ll be right’.
Het is een gevleugelde uitspraak hier in Nieuw-Zeeland en typeert de levenshouding van veel kiwi’s. Het betekent zoiets als ‘Maak je niet druk, de kans dat er iets ergs gebeurt is niet zo groot. En als er dan toch een ramp gebeurt, dan verzinnen we wel een manier om ermee om te gaan en komt alles toch weer gewoon goed.’ Halleluja!
Over Mirte
In het fotoalbum uit 2013 van een grote Hollandse kruideniersketen zitten mijn wereldticket en foto’s van Azië, Australië en Nieuw-Zeeland. Van mijn eerste bezoek aan Christchurch staan mij kleurige containers tegen een grijze achtergrond en mensen in fluorescerende hesjes bij. De meeste foto’s van dat weekend zijn vanuit de lucht genomen. Zocht mijn lens kiwi’s? Ik zag ze zeker vliegen…
Dat dachten er meer toen ik in 2016 mijn huur en baan in Rotterdam opzegde, een enkeltje kocht en met 25 kilo bagage vertrok. Ik studeerde yoga op Bali, draaide mee in een gezin in Taupo op het Noordereiland, deed bardiensten in Queenstown en dreef Hollandse koeien op het achterland van Canterbury.
Ik woonde nog niet zolang in de stad toen ik werd voorgesteld aan Sven: net als ik 31, maar vier jaar geleden vanaf Schiphol vertrokken. Zijn kennis uit Groningen komt mooi van pas in de Nieuw-Zeelandse wegenbouw. We gingen speervissen en toen schoot cupido raak. We zijn nog steeds vaak outdoor. En we klussen in ons nieuwe huis in New Brighton, aan de kust, de Nieuw-Zeelandse.
Ik schrijf ook over boompjes en beestjes (pup Bula), mijn werk en hobby’s als yoga, zumba, hardlopen. Over hollen of stilstaan, de strubbelingen van het integreren. En over het mooiste land.
