Paniekvoetbal
Het klonk als een strak plan. Waterdicht. Het zou ons vrijheid opleveren, onze stress reduceren en zorgen voor een ontspannen verblijf hier in Nederland. Want 5 weken lijkt veel als je op vakantie gaat naar een leuke vakantiebestemming, maar als je terug gaat naar je thuisland is dat echt hele andere koek.
Het plan is dan ook mislukt.
Door mijn eigen toedoen. Ik was er al voor gewaarschuwd hoor, daar niet van. Maar kennelijk ben ik iemand die het moet leren door te doen denk ik.
Het idee was om geen afspraken te plannen. Gewoon bellen als we onderweg zijn, even een bakkie doen als iemand thuis is en dan weer weg. Ik kom er nu achter dat ik te veel mensen heb die ik wil vasthouden, zien en spreken. En omdat we vinden dat het voor de kinderen ook leuk moet zijn wisselen we de afspraken met onze vrienden af met familiedagen.
Maar nu kom ik er dus achter dat dat plan niet zo goed werkt. En veel mensen willen ons vaker dan een keer zien, wat nog meer "druk" oplevert.
Ik heb geprobeerd om het rationeel te zien en er een sommetje op los te laten. We hebben veertien dagen na onze week weg en zes dagen daarvoor. Dat is samen twintig dagen. Dat houdt in dat we tien tot veertien dagen hebben om mensen te zien die wij willen zien. De meeste mensen werken doordeweeks, waardoor we aangewezen zullen zijn op de avonden en weekenden. Maar omdat we 's avonds redelijk snel op apengapen liggen is dat ook niet een goed idee. Plan B was ergens in een café zitten en iedereen daar te ontmoeten. Maar dan spreek je niemand/iedereen, wat ook weer niet ideaal is. Aaargh!
Ik moet mezelf voorhouden dat dit mijn vakantie is. En ik wil iedereen heel graag spreken en een knuffel geven. Maar op dit moment weet ik het even niet meer. Ik vrees dat ik bevangen ben door de bekende keuzestress. Nu had ik daar van de week ook al last van.
In de supermarkt.
Toen raakte ik in paniek omdat er te veel keuze was in de soorten tandpasta. Serieus hè. Ik ben uiteindelijk zonder tandpasta weggegaan, omdat ik het allemaal niet meer trok. Ik vrees dat ik al te "vernieuwzeelandst" ( is dat een woord?) ben om dit allemaal aan te gaan. Laat mij maar lekker in de Countdown staan (een Nieuw-Zeelandse supermarkt) met maar een beperkte keus. Dat gaat een stuk beter bij mij.
Om mijn hoofd leeg te maken ga ik straks denk ik eerst maar een stukje hardlopen op mijn nieuwe hardloopschoenen. Het kopen daarvan ging trouwens heel goed! De meneer van de winkel heeft alles opgemeten en mijn manier van lopen bekeken met een camera en zei toen: deze moet je kopen. En dat heb ik toen gedaan. Heerlijk.
Maar nu moet ik gaan bedenken hoeveel kilometer ik ga lopen en hoe ik dat ga doen.... keuzes, keuzes, keuzes....
Misschien moet ik gewoon met een Tomtom gaan lopen en een eindbestemming invullen. Dan kan iemand me vertellen wanneer ik moet afslaan en kan ik me concentreren op mijn rennen. Lijkt me erg geruststellend op dit moment.....
Ik vrees dat het keuzecentrum in mijn hersenen al een aantal jaar niet heeft hoeven werken en nu totaal overbelast aan het raken is. Hoe kan ik mijn grijze stof redden voordat ik met een burn-out zit?
Extra keuzes maken en de boel trainen of juist zo min mogelijk doen?
Misschien ga ik hier over nadenken bij een lekker glas wijn vanavond. Moet alleen nog even bedenken of dat rood of wit gaat worden....
Over Marja Captijn
Mijn naam is Marja Captijn. Van 2005-2007 hebben we in NZ gewoond vanwege het werk van mijn man.
Het was een standaard verhaal, zoals je in elk boekje tegenkomt: geplande reis van ruim 20 maanden, met twee kinderen en 5 koffers heen, met drie kinderen en zes koffers terug, daarna heimwee, heimwee en heimwee. En dan weer zien te aarden in Nederland. Dat was erg lasting voor ons, zelfs na een jaar of twee.
Maar om dan weer terug te gaan om te ontdekken of het echt zo leuk was in NIeuw-Zeeland? Het heeft ons 5 jaar gekost, maar nu wonen we er dan eindelijk weer! Met onze 4 kinderen inmiddels (!), 2 meiden en 2 jongens, maken we de buurt van Blenheim onveilig.
Omgeven door de wijngaarden, de sounds op 25 minuten afstand en de Wither Hills in mijn achtertuin probeer ik opnieuw mijn draai te vinden. En ik kan je zeggen; aan de omgeving en het weer zal het niet liggen! Neem een kijkje in mijn leven en geniet mee van mijn visie op the kiwi way of Dutch life!
