Stairway to heaven
Ik ben niet zo van het sporten. Soms probeer ik het wel eens een weekje, maar vrij snel daarna ben ik er wel weer klaar mee. Niet zo gek dus dat ik me enigszins zorgen maakte over ons volgende avontuur: de klim naar de top van de Pinnacles.
Als je een beetje van Nieuw-Zeeland wilt zien, ontkom je niet aan minstens een paar flinke wandelingen , dus besloten we (mijn vriend en ik) het maar meteen goed aan te pakken. ‘The Pinnacles’ is een van de meest populaire meerdaagse wandelingen in Nieuw-Zeeland, gelegen in het Coromandel Forest Park. Als je heel fit/enthousiast bent, kun je het ook in één dag doen. Gezien ons (mijn) fitness level kozen we er voor om de wandeling te verdelen over twee dagen en te overnachten in een hut in de bergen. Iets wat ik nog nooit eerder heb gedaan.
Er zijn verschillende tracks waar je uit kan kiezen, de een zwaarder dan de ander. Wij kozen voor de ‘Webb Creek’ track, een 100 jaar oude route welke vroeger gebruikt werd door ‘kauri loggers’ (de kauri is een soort dennenboom) en hun lastpaarden. Deze route bestaat voor een deel uit trappen die in 1920 in de rotsen zijn gehakt, de lastpaarden hadden hierdoor meer grip tijdens wekelijkse tochten naar ‘bush camps’ boven de Kauaeranga Gorge (tussen 1870 en 1920 werd dit gebied uitvoerig gekapt voor zijn Kauri bomen).
De Webb Creek route start met een wiebelige brug, en vrij kort daarna begint de klim naar boven. Het is een behoorlijk steile route, die voornamelijk bestaat uit trappen. Het was een zware wandeling, zeker als je net als mij korte beentjes hebt, maar we hebben ontzettend geluk gehad met het weer. De wandeling naar de Pinnacles Hut (waar we sliepen) duurde ongeveer 4 uur.
De hut heeft tachtig stapelbedden, een keuken en een paar koud-water douches. In het weekend is deze hut bijna altijd volgeboekt, maar op de maandagavond dat wij er verbleven waren er maar vijf andere mensen. Na even uit te hebben gerust, zette we onze wandeling voort, nog 45 minuten lopen tot de top (HOEVEEL?!).
Het pad van de hut naar de top telt 556 stappen (nee ik heb ze niet geteld, Google weet alles), als mijn benen me nog niet genoeg haatten dan deden ze dat nu zeker wel. Kennen jullie dat stepmaster apparaat in de sportschool? (ja ik stond ooit 2 weken ingeschreven bij een sportschool) Stel je voor dat je dat vier à vijf uur lang moet doen, zo voelde het ongeveer. En dan, als je denk dat je het wel gehad hebt, moet je jezelf nog omhoog trekken aan stalen handvaten die in de rotsen zijn geslagen. Een tip: kijk niet naar beneden als je hiermee bezig bent.
Justin (mijn vriend) en ik besloten dat we óf de zonsondergang, óf de zonsopgang wilden zien. Omdat we beiden weten dat we echt niet om vijf uur ‘s ochtends (midden in de nacht dus) op zouden staan, besloten we te gaan voor de zonsondergang. Het uitzicht van de top is heel onwerkelijk, en hoe cliché het ook klinkt; ik kon echt niet geloven dat ik net al die trappen op was gelopen. Vanaf dit punt kijk je uit over beide kusten van de Coromandel, de Bay of Plenty én de Hauraki Gulf (baai). Het woord ‘magisch’ dekt de lading wel, zeker in combinatie met de zonsondergang.
Na een koude, slapeloze nacht en een glibberige wandeling terug naar beneden was ik (en mijn arme, korte beentjes) blij dat het er op zat. Maar één ding weet ik zeker, uitzichten als deze ga ik in Nederland nooit vinden.
Over Ailis
Wie kent ‘m niet; het clichégevalletje ‘is dit het nou?’. Dat is precies wat ik, Ailis (27) dacht toen ik me, na te zijn afgestudeerd, dagelijks bevond op het kantoor van mijn ‘eerste echte baan’. Mijn dagen spendeerde ik turend uit het raam, fantaserend over een leven buiten Nederland.
Mijn vriend is geboren in Auckland en op zijn 8ste naar Nederland verhuisd met zijn ouders en broer. Vier jaar geleden zette ik voor het eerst voet op Nieuw-Zeelandse bodem, waar ik drie korte weken verbleef bij de grootouders van mijn vriend. Het idee om terug te keren naar zijn geboorteland kwam halverwege 2016 steeds meer ter sprake. We besloten de knoop door te hakken, onze banen en appartement op te zeggen en voor onbepaalde tijd te vertrekken naar het land van de kiwi, pavlova en Maori’s.
Naast deze column houd ik mijn avonturen (in het Engels) bij op mijn website voor vrienden en familie (en verder voor iedereen die het wil lezen). Ook houd ik me graag bezig met fotografie, ik deel dagelijks foto’s op mijn Instagram-pagina.
