Stapels pannenkoeken aan de westkust
Punakaiki, een naam die met een beetje fantasie doet denken aan het woord ‘pannenkoek’. En dat is ook precies wat ik nabij dit plaatsje aan de westkust van het Zuidereiland gevonden heb. Niet de eetbare variant, al zal het plaatselijke café die vast ook verkopen, wel de zogenoemde “Pancake Rocks”. Een bijzonder interessant natuurfenomeen, op de route tussen Greymouth en Westport.
De rotsen lijken – gezien de naam niet al te verrassend - op een grote stapel pannenkoeken. De pannenkoeken zijn in werkelijkheid lagen van kalksteen, elk ongeveer 5 centimeter dik. Zo’n 35 miljoen jaar geleden – jawel, ‘weet u nog’ – begonnen ze zich te vormen, op de zeebodem, op twee kilometer diepte. Ze bestaan uit deeltjes van dode zeedieren, -schelpen en –planten. Dankzij de enorme kracht van het water zijn deze deeltjes solide geworden, en hebben zich zowel harde als zachte lagen gevormd. Door het ontstaan van de Southern Alps zijn al deze lagen naar boven geduwd, waardoor wij de Pancake Rocks nu met eigen ogen kunnen zien. En dat is op z’n zachtst gezegd indrukwekkend.
Het zijn namelijk niet slechts een paar rotsen die je ziet, nee, het zijn er tientallen. Allen bestaan ze uit ontelbaar veel “pannenkoeken”, lagen dus, wat maakt dat ze torenhoog boven de zee uit steken. De meeste rotsen zijn aaneengeschakeld, sommigen staan echter helemaal apart van de rest, eenzaam en volledig omgeven door water. Het geeft een bizar gevoel te weten dat deze rotsen er miljoenen jaren geleden ook al waren. En er nu dus nog steeds zijn, ook al zien ze er nu iets anders uit dan, zeg, zelfs honderd jaar geleden. Licht zure regen, de krachtige zee en sterke wind zijn namelijk als beeldhouwers te werk gegaan en hebben de rotsen hierdoor elk een andere vorm gegeven. Een bijzonder schouwspel dat constant plaatsvindt en nog wel even zal blijven plaatsvinden.
Leuk is dat je de zee en wind (de regen bleef gelukkig uit, wat op zich al heel bijzonder is aan de westkust) op elk ogenblik hun werk ziet doen. Natuurlijk zie je de rotsen niet ‘live’ van vorm veranderen, maar een paar minuten op dezelfde plek blijven staan geeft je wel een idee van de enorme invloed van de elementen. Het meest duidelijk zie je dat in de ‘blowholes’, waar de zee met alle kracht naar binnen komt en het water omhoog stuwt. Ik had het geluk dit te zien op een zonnige dag, waardoor er bij elk beetje waterdamp dat omhoog kwam een regenboog te zien was. Niet slechts een paar keer, maar tientallen keren in de paar minuten dat ik er was. Dat geeft prima foto’s, kan ik wel vertellen.
Iets dat helaas niet op foto vast te leggen was, waren de ‘geweerschoten’ die je af en toe leek te horen. Ik kan de lezers gerust stellen: geen echte schoten, maar slechts het geluid dat de zee af en toe maakt als het de rotsen raakt. Het geeft duidelijk aan hoe enorm krachtig het water is en hoe nietig wij als simpele toeschouwer zijn in al dat natuurgeweld.
Nietig, en klein, zo voel ik me vaak in Nieuw-Zeeland. Niet op een negatieve manier – verre van zelfs – maar juist op een bijzonder positieve manier. Ik besef sinds ik hier ben pas goed hoe bijzonder onze planeet is, hoe veelzijdig de natuur is en hoe ongestoord een hoop interessante processen gelukkig nog hun werk kunnen doen. Zoals hier. De werking van de zee, wind en regen beïnvloeden wij als mens nu eens niet en dat zijn precies de belangrijke spelers in dit schouwspel. En zij blijven er voorlopig nog wel even hun werk doen.
Dat is ook de reden dat de Pancake Rocks er helaas juist niet voor altijd zullen zijn. In enkele miljoenen jaren zijn ze waarschijnlijk totaal verzwolgen en verwoest door de zee. Gelukkig is dat niet iets dat de gemiddelde bezoeker van deze website zelf mee zal maken: genoeg tijd dus nog, om ook van deze vorm van pannenkoeken te genieten.
Over Marith Schoenmakers
Marith is 26 jaar oud en woonde en werkte de afgelopen twee jaar in Berlijn. Dat is ook de stad waar ze een jaar geleden besloot te gaan sparen voor een backpackreis naar Nieuw-Zeeland, omdat ze toe was aan iets anders.
Eind oktober vliegt ze vanuit Nederland naar Auckland. Tot nu toe staan alleen een driedaagse busreis en vier weken werken op een blueberry farm vast. De rest van haar reis zal ze ter plekke gaan invullen.
Hoe lang ze in Nieuw-Zeeland blijft weet ze nog niet precies. Met haar Working Holiday Visa op zak kan ze een jaar wegblijven, maar haar reis zou ook zomaar korter of langer kunnen duren. Onzeker, maar tegelijkertijd geeft het ook heel veel vrijheid. Iets waar ze juist erg naar uitkijkt. Zeker is wel dat ze niet weggaat voordat ze zowel het Noorder- als het Zuidereiland doorkruist heeft en heel veel foto’s en video’s gemaakt heeft.
Omdat ze als geen ander weet hoe leuk het is om reisverhalen van anderen te lezen, deelt Marith hier graag haar ervaringen. Zo kun je hopelijk inspiratie opdoen voor een eigen reis richting de kiwi’s, of gewoon lekker thuis in de vakantiestemming komen.
