Stationary
De school gaat over anderhalve week weer beginnen, dus het werd tijd om alle schoolspullen in te slaan. Van beiden scholen kreeg ik een indrukwekkende lijst met daarop alle benodigdheden voor het komende schooljaar, en waarschijnlijk nog veel meer. Om je even een indruk te geven met wat voor gevoel ik naar de winkel ging, dit is wat er onder andere op de lijst stond: 1B5 book (schrift), 1E5 book (ander soort schrift), 3B1 book (nog een ander soort schrift), Warwick sketch book, A4 visual diary, project book, sketch book, Clearfile, biro (pen), protractor (niet te verwarren met een proctoscoop, zoek die maar even op. Heeft NIETS met elkaar te maken), Clever kiwi Co activity book , clever kiwi co all purpose book, highlighters, vivid (permanente marker), en zo meer.
Ik had de lijst diverse keren doorgenomen, een aantal dingen op internet opgezocht en zo vertrok ik met een kleine knoop in mijn maag en lichtelijk hyperventilerend naar Gore.
Bij aankomst bleek ik in al mijn paniek de lijst met schoolspullen (stationary) vergeten te zijn. Dankzij de moderne technologie kon ik na een kleine twintig seconden beschikken over een digitale versie, die manlief per telefoon en foto had gestuurd. Ik kwam de Paper Plus binnen (dat is de winkel waar je alles dat met letters te maken heeft koopt) en kon nog net een paniekaanval wegduwen. Er waren meer, nog heel veel meer boeken, schriften en spullen waarvan ik het bestaan niet eens afwist. Maar ik wist me te vermannen en dapper pakte ik een mandje, terwijl ik mezelf dwong om rustig te blijven ademen.
Een medewerker van de winkel heeft waarschijnlijk mijn wezenloze blik gezien, terwijl ik tussen de 1B5 en 1B8 schriften naar mijn telefoon stond te staren. Ze vroeg me vriendelijk of ik hulp nodig had. Na een zeer driftige knik en een iets te harde "yes, please!", vroeg ze voor welke school en welk jaar ik spullen nodig had. En toen deed ze iets wat ik nooit meer zal vergeten. Ze pakte de lijst achter de toonbank vandaan en liep tussen alle spullen door alsof ze aan het winkelen was in de kleine buurtsupermarkt. Met het grootste gemak van de wereld wist ze moeiteloos het ene sketchbook van het andere scrapbook te onderscheiden en gooide ze het ene artikel na het andere in het mandje, terwijl ik vol bewondering achter haar aanliep.
Halverwege was het tijd voor een nieuw mandje (ik zei toch dat ik echt veel nodig had) en gingen we door naar de spullen voor de middelbare school voor B. Ik was inmiddels al wat rustiger geworden en durfde zowaar vragen te stellen.
Na afloop ging ik alleen nog even wat plak-kaftpapier uitzoeken (helemaal alleen, jaja!) en toen mocht ik alles gaan betalen. Mijn hemel, wat een bedrag!
Het was veel, heel erg veel. De vriendelijke medewerker van de winkel vroeg of ze met me mee moest lopen naar de auto, zodat we de last konden delen. Kijk, en dat is toch wel een service hoor. Mijn auto stond een behoorlijk eindje verderop, maar vrolijk stapte ze naast me klagend over het koude weer. Tien minuten later genoot ik van de muziek, terwijl ik op weg naar huis was.
Inmiddels ben ik begonnen aan een heel nieuw vakmanschap: het kaften van schriften met heel dun gekleurd plakfolie. In een woord: drama! Ik heb voor de schoolbieb in Nederland heel veel boeken gekaft en ben er redelijk bedreven in, maar dit is een heel ander verhaal. Alles plakt en als ik het folie weer een stukje van het schrift wil halen, scheur ik de kaft van het schrift kapot. Ik ben heel blij dat ik hele drukke patronen heb, dan zie je de bobbels niet zo. Weer een talent dat ik niet heb! Nog twintig schriften te gaan, dan ben ik klaar… Tijd voor een flesje wijn!
Over Marja Captijn
Mijn naam is Marja Captijn. Van 2005-2007 hebben we in NZ gewoond vanwege het werk van mijn man.
Het was een standaard verhaal, zoals je in elk boekje tegenkomt: geplande reis van ruim 20 maanden, met twee kinderen en 5 koffers heen, met drie kinderen en zes koffers terug, daarna heimwee, heimwee en heimwee. En dan weer zien te aarden in Nederland. Dat was erg lasting voor ons, zelfs na een jaar of twee.
Maar om dan weer terug te gaan om te ontdekken of het echt zo leuk was in NIeuw-Zeeland? Het heeft ons 5 jaar gekost, maar nu wonen we er dan eindelijk weer! Met onze 4 kinderen inmiddels (!), 2 meiden en 2 jongens, maken we de buurt van Blenheim onveilig.
Omgeven door de wijngaarden, de sounds op 25 minuten afstand en de Wither Hills in mijn achtertuin probeer ik opnieuw mijn draai te vinden. En ik kan je zeggen; aan de omgeving en het weer zal het niet liggen! Neem een kijkje in mijn leven en geniet mee van mijn visie op the kiwi way of Dutch life!
