Stukje Nederland
Jarig? Feest? Langzaam wordt mijn hoofd wakker. Er is iets bijzonders vandaag, maar wat… En dan schiet ik aan. Visite uit NL! Vandaag gaan we vrienden uit Picton halen, die met een camper aan het reizen zijn. Ze zullen een paar dagen hier blijven.
Ik sms mijn vriendin, dat een van de kinderen een oranje shirt heeft aangedaan, zodat ze ons snel kan herkennen op de kade. Wat ze niet weet, is dat we ons met zijn zessen (twee volwassenen en vier kinderen) als complete oranjefans hebben uitgedost; koninginnedag is er niets bij!
Behangen met vlaggen, shirts, hoedjes en brillen rijden we naar Picton. Als we op het uitkijkpunt staan, krijgen we een sms: of wij allemaal in t oranje zijn, want dan kunnen ze ons vanaf de veerboot al zien!
Snel gaan we naar de weg, waar alle auto’s langsrijden die uit de veerboot komen. Er staan helemaal geen andere mensen. Blij zwaaien we naar alle auto’s met onze vlaggetjes. De mensen zwaaien bijna allemaal terug (bij sommige mensen denk ik echt dat het een reflex is, maar dat maakt de lol er niet minder om), de vrachtwagens laten hun toeter horen.
En dan zie ik ons met de ogen van de mensen die voorbijkomen: een oranje gezin met vlaggen, toeters en slingers die aan het zwaaien zijn: we zijn onze eigen flasmob! Geweldig; ik heb altijd aan zoiets mee willen doen en nu zijn we het zelf!
Als we dan ook nog onze vrienden zien, gaat het dak eraf. We hebben in de dagen dat ze hier zijn, veel kunnen laten zien. En dat is het belangrijkste voor me merk ik. Een stukje van ons avontuur hier kunnen delen met mensen die je dierbaar zijn. Dat ze nu weten waar de Wither Hills zijn, hoe ons huis eruit ziet, welke wijn je hier kunt kopen en welke er erg lekker zijn (we wonen in Marlborough, de wijnstreek van NZ).
Het is eerst even vreemd, mensen uit het Nederlandse leven hier hebben. Maar al snel is het vertrouwd en het afscheid nemen komt dan ook veel te snel.
De vorige keer dat we afscheid namen, waren wij degene die weggingen, ons avontuur tegemoet. Nu gaan zij weg en heb ik het gevoel, dat ik het ben die achtergelaten wordt. En dat doet een beetje pijn in mijn hart.
Maar wat was dit fijn! Ik realiseer me, dat afscheid nemen erbij hoort en ik wil dit met alle liefde nog tien keer doen, als we deze ervaring nog vaker mogen meemaken.
So who’s next?!
Over Marja Captijn
Mijn naam is Marja Captijn. Van 2005-2007 hebben we in NZ gewoond vanwege het werk van mijn man.
Het was een standaard verhaal, zoals je in elk boekje tegenkomt: geplande reis van ruim 20 maanden, met twee kinderen en 5 koffers heen, met drie kinderen en zes koffers terug, daarna heimwee, heimwee en heimwee. En dan weer zien te aarden in Nederland. Dat was erg lasting voor ons, zelfs na een jaar of twee.
Maar om dan weer terug te gaan om te ontdekken of het echt zo leuk was in NIeuw-Zeeland? Het heeft ons 5 jaar gekost, maar nu wonen we er dan eindelijk weer! Met onze 4 kinderen inmiddels (!), 2 meiden en 2 jongens, maken we de buurt van Blenheim onveilig.
Omgeven door de wijngaarden, de sounds op 25 minuten afstand en de Wither Hills in mijn achtertuin probeer ik opnieuw mijn draai te vinden. En ik kan je zeggen; aan de omgeving en het weer zal het niet liggen! Neem een kijkje in mijn leven en geniet mee van mijn visie op the kiwi way of Dutch life!
