Vakantie in eigen land
Ik zit in het vliegtuig, naar Nederland nota bene. Als de polders in zicht komen, hoor ik een man, aan de andere kant van het gangpad, tegen de vrouw in de rij voor me vertellen dat hij al vier jaar geen voet in Nederland heeft gezet. Baas boven baas. Zelf heb ik ruim vierhonderd dagen van huis achter mijn naam staan.
De vrouw zegt dat ze slechts een paar weken op vakantie was geweest, naar Nieuw-Zeeland.
‘Als je langer gaat, dan ga je, je hechten en wil je nooit meer weg.’ Ik knik in stilte. Daar weet ik alles van. Ze vraagt wat hij het meest heeft gemist? ‘Het eerste wat ik ga doen als ik door de douane ben, is zo'n rookworst kopen!’ Mijn maag keert om. Of het door het idee van de rookworst komt of door de aanblik van het koude kikkerlandje, weet ik niet zo goed.
Ik denk aan mijn aankomst in Nieuw-Zeeland, ruim een jaar geleden. Tussen de gate en de aankomsthal lag nog een wereld aan douanebeambten die allemaal om het hardst zouden proberen mijn stroopwafels te pikken. Niet perse, omdat ik ze niet in mocht voeren, maar omdat de reputatie als lekkernij vooruit gesneld is en iedereen ze wil hebben. Zeker als ze vers uit Nederland komen.
Maar mijn ergste nachtmerrie was, dat mijn koffer, zodra ik hem zou openmaken om ook mijn potjes pindakaas te laten keuren, in al zijn zorgvuldig vacuüm verpakte geplette wezen uit elkaar zal spatten en never nooit meer dicht zou kunnen.
Het vliegveld van Auckland vind ik een magische plaats. Je eerste ontmoeting met de nieuwe cultuur is de tomokanga, een met de hand houtgesneden Maori poort. Het staat symbool voor een spirituele overgang, van de ene wereld naar de andere en elke reiziger mag hier door Nieuw-Zeeland naar binnen treden. Op de achtergrond kun je zachtjes traditionele instrumenten van de Maori horen, die je doen denken dat je in een bos loopt. Aan weerszijden zie je foto's van het prachtige landschap dat je nog te wachten staat. De reis voor je zintuigen is daar al begonnen.
In de rij voor de douane keek ik verwonderd om me heen naar alle mensen die er zo anders uitzien dan jij en ik. Ook hun paspoorten zijn in kleuren die ik nog nooit eerder zag. Ik probeerde erop te zien waar ze vandaan komen. Ik zag het donkergroen van de Solomon Eilanden en ongekend turkooizen blauw voor Fiji. Hun paspoort is vast net zo felblauw als de zee kleurt.
Mijn stroopwafels, pindakaasjes en ik kwamen er dit keer weer zonder kleerscheuren vanaf en ook die stempel stond al binnen drie tellen in mijn paspoort. Het ging zo makkelijk dat ik vertwijfeld, aan een lachende Samoaan een balie verderop, vroeg of die vorige meneer wel begrepen had dat ik dit keer geen gewoon bezoekersvisum wil de hebben, maar een werkvisum? Niet dat ik over drie maanden, als ik net lekker kiwi’s aan het plukken ben, aan mijn nekvel gedeporteerd word en vriendelijk verzocht word nooit meer terug te keren. Maar Samoa lachte en knikte, ‘Welcome in New Zealand.’
Allemaal dingen, die ik overdenk als ik om half zeven 's ochtends in de rij sta voor de douane op Schiphol. Er wordt gemopperd in de rij. Het slaat al snel om in zeuren en het duurt niet lang of mensen dringen voor en gaan met hun ellebogen te werk. Waarom moeten wij Nederlanders altijd moeilijk doen als het ook makkelijk kan?
Nog niet zo lang geleden ging ik met een vriendinnetje kamperen, op het Noordereiland van Nieuw-Zeeland. We picknickten op het dak van de auto, zetten een klein dorpje op haar kop tijdens onze jacht naar campinggas en genoten van de stilte op de weg, die dit winterseizoen met zich meebracht.
In al die kleine dorpjes en op de slingerende weggetjes, waarlangs sporadisch huizen uitgezaaid liggen, is het heel normaal dat iedereen naar elkaar zwaait. Ze veronderstellen dat ze je zullen kennen. En doen ze dat niet, dan staan ze er wel voor open.
Daar, onderweg, besefte ik me al dat ik dat het meeste op prijs stel. Dat er altijd iets waarachtig te zien is. En meestal nog voor nop ook. Gratis campings aan de rand van meren, bossen, stranden en bergen. En in al die wildernis, tussen de kiwi's, voel je je altijd welkom en nooit onveilig. Ze zwaaien, ze geven advies voor je het nodig hebt, ze trakteren je zomaar op koffie en ze barsten van de positiviteit. Geen addertjes onder het gras. Misschien maakt die 'kiwi hospitality' het land nog mooier dan het landschap doet. Want al die dingen die je niks kosten, maken vaak de herinneringen nog mooier.Als je het weet te waarderen, ligt het geluk op straat. En je hoeft geen miljonair te zijn om je dat te kunnen veroorloven.
Dat wist ook de zwerver, die op zijn blote voeten, de boulevard afstruinde en ons vriendelijk wees op de pinguïn iets verderop.
Hier in de rij op Schiphol, is niemand goed gemutst. Slechts een handvol mensen die hun schouders ophalen en geduldig afwachten. En dat zijn dan ook nog eens de mensen die het onderspit delven omdat de rest maar blijft voordringen. Ik hoor zelfs iemand schelden, als een vrouw in een rolstoel, via een aparte invalide doorgang eerder aan de beurt is. Waarom gunnen we elkaar zo weinig? Dat kost toch niks?
In Nederland is tijd geld, en geld lijkt het grootste goed. Misschien hechten we daar zoveel waarde aan, omdat we in ons drukke bestaan vergeten zijn dat de meest kostbare dingen gratis zijn? Zoals de zee, de sterren en de zon.
Over Annedith
Na het afronden van mijn studie kunstgeschiedenis in 2012 trok ik de wereld over en ontmoette op Rarotonga in de Cook Eilanden een Kiwi aan wie ik mijn hart verloor. Sindsdien ben ik altijd met één been in Nieuw Zeeland blijven staan en heb ik daar door de jaren heen veel tijd doorgebracht. Met een tent en later met een camper beide eilanden over. Eind 2014 vertrok ik met een enkeltje om voorlopig in Nieuw Zeeland te blijven om te zien wat dat land en de liefde voor me in petto heeft.
Op mijn reizen doe ik inspiratie op voor mijn verhalen, die ik illustreer met mijn fotografie en korte filmpjes, een andere passie van me. Mocht je meer van me willen weten of zien, kijk dan gerust eens op mijn website.
