Ver van mijn bed
De eerste keer dat ik voet aan land zette in Nieuw Zeeland, was om vijf uur 's ochtends op een druilerige dinsdagmorgen in november. Daar was ik dan, in dat land dat bijna op elke wereldkaart van het randje afgeduwd lijkt te worden door die grote broer Australië. Dat land dat ik alleen kende van mijn screensaver en als spaardoel.
Mijn eerste indruk van Auckland was dat het een fantasieloze bende aan bungalows was. Van dat golfplaten grut, lekker praktisch, maar ook vreselijk lelijk.
Het regende de eerste twee weken van mijn reis bijna onafgebroken. The Bay of Islands, die parel van het Noordland, was niet eens zichtbaar door de mist. Wel zag ik schapen, heel veel schapen, op een uitzicht dat zo golvend was dat ik dacht dat ik me op de grootst uitgestrekte golfbaan ooit bevond. Eerlijk is eerlijk, ik snapte niet zo goed waarom iedereen altijd zo laaiend enthousiast was over Nieuw Zeeland.
De zon moet ergens doorgebroken zijn toen ik al op het Zuidereiland aangekomen was. Ik herinner me dat ik daar, aan de kust van Kaikoura, mijn eerste openbaring had. Ik weet dat ik me als kind weleens inbeeldde, starend uit mijn zolderraam, dat de gekke sluimerwolken aan het begin van de schemering bergen waren. Ik vroeg me af hoe het zou zijn als bergen net als de wolken in de lucht uit zee zouden rijzen? Het klonk 'fantastisch'.
En toen, op dat bankje in Kaikoura, probeerde ik het op me in te laten werken dat het uitzicht niet van bordkarton was. Dat uitzicht dat mijn verbeelding te boven ging en waar ik altijd van gedroomd had, was levensecht. En ik zat er middenin.
Ook toen ik verder afzakte naar het Zuiden, hadden mijn ogen af en toe moeite om het uitzicht te kunnen bolwerken. Soms was het zo groot dat het klein leek of zo diep dat het plat oogde. En bij elke bocht die je omgaat wacht een andere joekel aan landschap.
De orde van grootte is in Nieuw Zeeland niet te grijpen. Net als dat het weer er niet te voorspellen is. Als ze storm opgeven, is daar plots de zon en een paar kilometer verderop kan je staan blauwbekken in je korte broek.’Four seasons in one day’, grappen de kiwi's geregeld.
Nieuw Zeeland was voor mij aanvankelijk een droom, toen een doel, het werd mijn bestemming en nu is het zelfs mijn thuis geworden. Ik woon nu nota bene tussen het golfplaten grut en die bungalowbende van Auckland.
Al kijk ik nu verder dan mijn neus lang is. Hier in mijn wijk, waar voornamelijk mensen uit Samoa, Tonga of de Cook Eilanden wonen, lijkt het elke dag vakantie. Er zijn paradijselijke bloemen waar ik de naam niet van weet, uit ramen wapperen liedjes die ik niet versta en op de markt proef ik vruchten waarvan Haribo de smaak nog niet ontdekt heeft.
Ik kijk er mijn ogen uit. Vaak genoeg word ik zelf ook nagekeken. Want in een wijk die zo kleurrijk is, val ik als bleekscheet makkelijk uit toon. Kan mij het schelen. Ik woon in de Pacific en word er elke dag wakker met een berg in de achtertuin, een echte.
Eind augustus 2014 ben ik naar Nieuw Zeeland vertrokken, een enkeltje. De liefde riep en het avontuur lonkte. In de 25 uur tijd, die mijn reis duurde, ben ik van meer dan alleen land en stad gewisseld, wat mijn dag was, werd nacht en waar de Hollandse zomer op zijn retour was en de herfst snel zou aanbreken, kwam hier in Auckland voorzichtig het eerste lentezonnetje tevoorschijn.
Aankomen in Nieuw-Zeeland voelt tegenwoordig als thuiskomen. Dat is tegelijkertijd wat het zo verraderlijk maakt, het voelt zo vertrouwd dat ik vergeet hoe ver weg het is.
Ik denk nog vaak aan mijn bankje in Kaikoura. De plek waar ik mijn hart verloor. Daar begreep ik ineens waar het hem in zat. Die ophef. Die onbegrensde schoonheid. Omdat Nieuw Zeeland het einde is. Van de wereld en nog zoveel meer. The sky is hier niet eens the limit en bovendien hebben ze er alles, vulkanen, bergen met sneeuw, regenwouden, walvissen en dolfijnen, stranden, glooiend groen, watervallen, grotere steden en een laag Maori-historie.
Nieuw Zeeland is een land waar je over dromen kunt. Eveneens is het dat land waar die dromen nog uitkomen ook.
Over Annedith
Na het afronden van mijn studie kunstgeschiedenis in 2012 trok ik de wereld over en ontmoette op Rarotonga in de Cook Eilanden een Kiwi aan wie ik mijn hart verloor. Sindsdien ben ik altijd met één been in Nieuw Zeeland blijven staan en heb ik daar door de jaren heen veel tijd doorgebracht. Met een tent en later met een camper beide eilanden over. Eind 2014 vertrok ik met een enkeltje om voorlopig in Nieuw Zeeland te blijven om te zien wat dat land en de liefde voor me in petto heeft.
Op mijn reizen doe ik inspiratie op voor mijn verhalen, die ik illustreer met mijn fotografie en korte filmpjes, een andere passie van me. Mocht je meer van me willen weten of zien, kijk dan gerust eens op mijn website.
