Verhuizen naar Tapanui
Soms gaan dingen anders dan je verwacht . Toen we naar NZ vertrokken gingen we weg met het idee, dat dit DE plek was. Blenheim was het en zou het blijven. Het laatste wat we wilden, is “slepen” met de kinderen.
Helaas lopen dingen niet altijd zoals je gepland hebt en zo bevonden we ons halverwege april druk op zoek naar een andere baan voor manlief. Nu is dat niet zo heel moeilijk als dokter, maar ja, wij hebben ook nog wel een idee over hoe we hier willen leven en waar.
Na veel wikken en wegen is het uiteindelijk Tapanui geworden. Een dorp van 900 inwoners aan de voet van de Blue Mountains met een basisschool en een middelbare school, een paar kerken, wat winkels, een kroeg, een tankstation en een dokterspraktijk. En dat allemaal in het zuiden van Otago, aan de rand van Southland.
Het dorp ligt redelijk centraal: als je tussen de twee en drie uur rijdt zit je in Queenstown, Wanaka, Invercargill, Dunedin, Alexandra of Riverton. En dat alles zonder files!
Dus van een redelijk groot dorp waar je redelijk anoniem je boodschappen kunt doen, zitten we nu in een echte dokterswoning en hoeven de kinderen niet eens uit te leggen waar ze wonen, want dat is inmiddels al bekend in het dorp.
En gezien het aantal auto’s wat hier langs het huis reden en waarbij er met belangstelling naar binnen werd gekeken (dat weet ik, want ik keek uitgebreid terug) weten de mensen ook, dat we onze eigen spullen hebben meegenomen en in welke auto we rijden. En waarschijnlijk weten ze ook, dat we uitslapen in het weekend en wanneer ik de was doe.
Hoewel dat allemaal een beetje benauwend kan zijn, heeft het ook wel wat. Tapanui heeft een gemeenschap die erg hecht is en waar de mensen allemaal meedoen en elkaar helpen. Zo heeft de gemeenschap zelf bijna een miljoen dollar opgehoest zodat er een nieuw gezondheidscentrum kan komen, met helipad!
Hoewel we weer helemaal van “scratch” af aan moeten beginnen op sociaal gebied, hebben we er toch ook wel weer een beetje zin in. Maar alles heeft zijn tijd nodig, dus dit ook (jammer genoeg is geduld niet mijn sterkste kant…). Maar mij status stijgt wel zo in zo’n klein dorp: ik ben nu DE doktersvrouw; dat is vast met standaard status!
Toch gaat zo’n verhuizing ons als gezin niet in de koude kleren zitten. We hebben onszelf dan ook iets voorgenomen: mocht dit niet werken, dan gaan we gewoon weer terug naar ons huis in Nederland. Maar aangezien ik geen zin heb ik weer inpakken, uitzoeken, schoonmaken en al het regelwerk wat er bij een verhuizing komt kijken, gaan we er van alles aan doen om dat voor te zijn!
Over Marja Captijn
Mijn naam is Marja Captijn. Van 2005-2007 hebben we in NZ gewoond vanwege het werk van mijn man.
Het was een standaard verhaal, zoals je in elk boekje tegenkomt: geplande reis van ruim 20 maanden, met twee kinderen en 5 koffers heen, met drie kinderen en zes koffers terug, daarna heimwee, heimwee en heimwee. En dan weer zien te aarden in Nederland. Dat was erg lasting voor ons, zelfs na een jaar of twee.
Maar om dan weer terug te gaan om te ontdekken of het echt zo leuk was in NIeuw-Zeeland? Het heeft ons 5 jaar gekost, maar nu wonen we er dan eindelijk weer! Met onze 4 kinderen inmiddels (!), 2 meiden en 2 jongens, maken we de buurt van Blenheim onveilig.
Omgeven door de wijngaarden, de sounds op 25 minuten afstand en de Wither Hills in mijn achtertuin probeer ik opnieuw mijn draai te vinden. En ik kan je zeggen; aan de omgeving en het weer zal het niet liggen! Neem een kijkje in mijn leven en geniet mee van mijn visie op the kiwi way of Dutch life!
