Vervloekte flyers in Tongariro National Park
Het is vier uur ‘s ochtends en mijn wekker gaat in mijn hostel in Taupo. Terwijl ik langzaam wakker word, bedenk ik me dat dit een speciale dag is. Vandaag ga ik de Tongariro Crossing doen, de bekendste en meest populaire eendaagse hike in Nieuw-Zeeland. De hike die langs, en als je wilt zelfs over, Mount Doom voert. Een hike van zo’n zeven uur en duidelijk de langste die ik ooit heb gedaan. Wat zeg ik, de enige die ik ooit gedaan heb zelfs.
Tijd om op te staan.
Zo’n drie uur later sta ik met vier vrienden aan het begin van de route. We krijgen een flyer uitgedeeld, waarop uitgelegd staat waar we ons de komende zeven tot negen uur van ons leven zullen bevinden en vooral hoe zwaar de verschillende onderdelen van de route zijn. Ik zie een hoop lachende smileys met easy erachter vermeld, maar ook een aantal minder vrolijke gezichtjes met de uitnodigende woorden difficult en hard. Even vraag ik me af waar ik aan begonnen ben, maar dan denk ik terug aan alle verhalen van iedereen die de Tongariro Crossing al gedaan heeft. Enkel positief.
En ze hadden gelijk. Al tijdens het eerste gedeelte van de route word je getrakteerd op geweldige uitzichten, terwijl je eigenlijk nog niet eens echt geklommen hebt, op wat verdwaalde traptreden na. Dit is veelbelovend.
Helaas wist ik dat het tweede gedeelte van de route iets minder makkelijk zou worden. Tijd voor wat men liefkozend, The Devil’s Staircase noemt. Bijna een uur doe je erover om alle traptreden te beklimmen. Ik ben niet bepaald een ster als het om traplopen gaat en ik wenste tijdens dat uur dan ook geregeld dat één van de vulkanen uit zou barsten om me uit mijn lijden te verlossen. Toen ik het einde van de beruchte trap eindelijk bereikt had waren de traptreden echter vergeven en vergeten. Het uitzicht was wederom geweldig met Mount Ngarahoe, Lord of the Ring’s Mount Doom, als meest prominente en indrukwekkende onderdeel. Voor even vergat ik de pijn in mijn benen. En nog mooier, het ergste deel van de route was voorbij.
Althans, dat dachten we. Het gedeelte naar de zogenoemde Red Crater was toch een stuk lastiger dan onze lieftallige flyer ons deed geloven. Maar ook dat was het waard, de kleuren van de krater waren geweldig en het uitzicht op alle vulkanen en het gehele landschap werd steeds mooier naarmate de klim vorderde. Hoe hoger je komt, des te meer je beseft hoe klein, nietig wij zijn als mensen.
En wat doe je als je je dat realiseert? Juist, je klimt nog hoger. We besloten Mount Tongariro op te klimmen. Vooral omdat we Mount Ngarahoe een niveau te hoog vonden en toch een top wilden bereiken die dag. En daar is hij weer, onze flyer gaf aan dat de klim nice and easy zou zijn. Dat klonk ons als muziek in de oren.
Verrassend genoeg was deze beklimming echter helemaal niet zo easy. Gelukkig niet zo zwaar als the Devil’s Staircase, maar wel een heel stuk technischer. Meer dan eens ben ik uitgegleden en we liepen langs afgronden waar zelfs de meest geroutineerde berggeit nog hoogtevrees van zou krijgen. Gelukkig was het uitzicht wederom prachtig, zo op het hoogste punt van de dag. Niet alleen zagen we Mount Doom en de besneeuwde toppen van Mount Ruapehu, we zagen ook nog wat verdwaalde stukken ijs langs de richels van Mount Tongariro. Een mooi contrast met the Blue Lake, waar we naartoe af zouden dalen. Een easy afdaling gelukkig, volgens de inmiddels bekende flyer.
De grootste les van de dag? Geloof nooit de flyer die je in je handen gedrukt krijgt tijdens de start van de Tongariro Crossing. Deze afdeling was niet easy, tenzij je het wegzakken in een soort glijbaan van losse steentjes makkelijk wilt noemen. Na wat vallen en weer opstaan werd het gelukkig echter steeds leuker en het uitzicht op de Emerald Lakes onderweg maakte de afdaling nog een heel stuk beter. De drie meren zijn verschillend van grootte en hebben elk een andere, bijna onwerkelijk groenblauwe kleur. Hoe Nieuw-Zeeland het toch voor elkaar krijgt om elke paar minuten weer een nieuw natuurwonder tevoorschijn te halen is me nog steeds onduidelijk.
Na een korte stop bij de meren, die voornamelijk bestond uit het bekijken hoe negentig procent van de toeristen selfies maakten, liepen we verder naar the Blue Lake. Waar de flyer vermeldde dat het hier om een afdaling ging, hebben we toch redelijk wat geklommen. Ik begon me inmiddels sterk af te vragen of de maker van de flyer zelf ooit wel een stap binnen Tongariro National Park had gezet.
Gelukkig werden we echter ook nu weer beloond voor onze moeite, dit keer met wat mij betreft het mooiste uitzicht van de dag, over de gehele vallei met Mount Ngarahoe, Mount Tongariro en Mount Ruapehu als drie dreigende bulten in het centrum. Daar zie je pas echt hoeveel je geklommen hebt, en hoe indrukwekkend het geheel is.
Helaas was het daarna tijd om af te dalen. Door een geweldig landschap met prachtig uitzicht liepen we in zo’n twee uur tijd naar beneden, op weg naar de parkeerplaats waar onze auto geparkeerd stond. Tijdens de afdaling stroomde de adrenaline door m’n lichaam, het idee dat ik de hele klim langs al die prachtige plekken had afgelegd was bijzonder en het voelde bijna verslavend. Ik wilde weer!
Dat heb ik uiteraard maar niet gedaan. Wel heb ik mezelf beloofd ooit terug te keren en dan ook de technische klim naar de top van Mount Doom te maken. Want al dat natuurgeweld, dat moet ik gewoon nog een keer gaan zien. Iets dat de flyer gelukkig dan weer wel goed voorspelde.
Over Marith Schoenmakers
Marith is 26 jaar oud en woonde en werkte de afgelopen twee jaar in Berlijn. Dat is ook de stad waar ze een jaar geleden besloot te gaan sparen voor een backpackreis naar Nieuw-Zeeland, omdat ze toe was aan iets anders.
Eind oktober vliegt ze vanuit Nederland naar Auckland. Tot nu toe staan alleen een driedaagse busreis en vier weken werken op een blueberry farm vast. De rest van haar reis zal ze ter plekke gaan invullen.
Hoe lang ze in Nieuw-Zeeland blijft weet ze nog niet precies. Met haar Working Holiday Visa op zak kan ze een jaar wegblijven, maar haar reis zou ook zomaar korter of langer kunnen duren. Onzeker, maar tegelijkertijd geeft het ook heel veel vrijheid. Iets waar ze juist erg naar uitkijkt. Zeker is wel dat ze niet weggaat voordat ze zowel het Noorder- als het Zuidereiland doorkruist heeft en heel veel foto’s en video’s gemaakt heeft.
Omdat ze als geen ander weet hoe leuk het is om reisverhalen van anderen te lezen, deelt Marith hier graag haar ervaringen. Zo kun je hopelijk inspiratie opdoen voor een eigen reis richting de kiwi’s, of gewoon lekker thuis in de vakantiestemming komen.
