Voorpagina nieuws
In het kader van leedvermaak leek het me leuk om in mijn eerste column maar meteen te vertellen over een van mijn meest uitdagende avonturen in Nieuw-Zeeland.
Er zijn weinig dingen die ik mooier vind dan het bewonderen van watervallen. Watervallen, je-weet-wel, die kolossale stromen water die meters naar beneden vallen om vervolgens eindeloos door te klotsen in de vorm van een meer of rivier. Steeds wanneer ik aankom bij een nieuwe waterval verwacht ik verwelkomt te worden door een stel eenhoorns, zo magisch vind ik ze.
Echter, toen mijn vriend de zogenaamde ‘Omanawa Falls’ (ook wel ‘Secret Falls’) vond op Instagram, bij de Bay of Plenty, spatte mijn my-little-pony-droom vrij snel daarna uiteen. Hij liet me foto’s zien van een waterval die bijna nep leek, stromend over een grot, eindigend in het meest blauwe water dat ik ooit had gezien. Een erg hoog ‘Pirates of the Caribbean’ gehalte.
Buiten een aflevering van de Nieuw-Zeelandse versie van ‘The Bachelor’ en een hoop mooie foto’s, konden we online verder weinig informatie vinden over de waterval. Dus besloten we er op een dag maar gewoon naartoe te rijden.
Al snel merkten we dat de waterval zijn naam (Secret Falls) eer aan doet, we hebben zo ongeveer 20 minuten heen en weer gereden op de weg waar de waterval zich zou moeten bevinden. Uiteindelijk hebben we de weg gevraagd aan wat locals, die ons naar het begin van de ‘track’ wezen.
Tot mijn verbazing werden we niet verwelkomt door eenhoorns, maar door waarschuwingsborden met daar op ‘DANGER’ en ‘CLOSED FOR YOUR SAFETY’, niet dat we ons daardoor lieten tegenhouden natuurlijk. De wandeling naar het uitkijkpunt leidt je door hekken en meer waarschuwingsborden naar een gesloten tunnel. Achter deze tunnel bevind zich een ondergrondse energiecentrale, welke in 1915 werd gebouwd om zo’n 400 huishoudens te voorzien van stroom. In 2008 is deze centrale gerestaureerd en weer in gebruik genomen, wat betekent dat de waterval nu niet meer te bereiken is voor publiek.
Voor meneer ‘The Bachelor’ en zijn date was het overigens wel een fluitje van een cent, want voor hen hebben ze deze tunnel eenmalig weer open gegooid.
Nu komt dus het moeilijke gedeelte. Omdat er geen officieel pad naar de waterval leidt, is de enige andere optie om over een metalen poort tegenover de tunnel te klimmen. Hierna kom je uit op een ‘pad’ wat waarschijnlijk de sporen zijn van mensen die eerder hebben geprobeerd om naar beneden te klimmen. We hadden geen idee hoe we bij de waterval moesten komen, maar gelukkig (of juist niet) kwamen we een Duitse jongen tegen die van een vriend had gehoord waar het onofficiële pad ongeveer begon. De enige manier om voorbij de poort te komen was door omhoog te klimmen tegen een steile rotswand, en ons vervolgens aan boomwortels omhoog te trekken.
De klim naar beneden duurde ongeveer 45 minuten tot een uur, al voelde het voor mij als een eeuwigheid. Misschien komt het omdat ik destijds nog maar een onervaren avonturier(ster) was, maar die klim was zonder twijfel een van de engste en meest uitdagende ervaringen van mijn leven. Het gehele pad naar beneden was zo steil dat we ons vast moesten houden aan takken, bomen en wortels. Ergens was het pad zelfs helemaal weggezakt, waardoor we over een gat van zo’n 4 meter (naar beneden) moesten klimmen. Ik ben niet zo lang, dus ik kon met mijn korte beentjes niet bij de andere kant van het pad. Mijn vriend is toen onder mij gaan staan zodat ik mijn modderige schoenen op zijn schouders kon zetten en een tak kon grijpen om mezelf naar de andere kant te trekken.
En we hadden nog wel outfits aangetrokken die er goed uit zouden zien op de foto. HAH. Groentjes. Na de klim was ik van boven tot onder bedekt met modder, had ik takken in mijn haar, en een gat in mijn broek.
Echter, ondanks de complete nachtmerrie die vooraf gaat aan het bereiken van de waterval, het maakt hem niet minder mooi. Een van de mooiste watervallen die ik ooit heb gezien. Ik ben ontzettend blij dat het ons is gelukt om naar beneden te klimmen en trots dat ik het maar ‘even’ heb gedaan, maar ik denk niet dat ik het nog een keer zou doen. Er zijn situaties geweest waarin mensen vast zijn komen te zitten (door regen of door te vallen en iets te breken), en de enige uitweg dan is per helikopter. Iets om in je oren te knopen, mocht je jezelf ooit aan de klim willen wagen.
Een aantal weken na ons avontuur kreeg ik een berichtje op Instagram, van een journaliste bij de Bay of Plenty Times, de plaatselijke krant hier. Ze vertelde dat ze bezig was met een artikel over Omanawa Falls en de stijgende (online) populariteit ervan. Ze vroeg me of ik wat vragen wilde beantwoorden over mijn ervaring, waarop ik ‘ja, natuurlijk!’ antwoordde.
Toen onze foto een week later (GROOT) op de voorpagina pronkte, ben ik de spierpijn waar ik nog een dikke week mee heb rondgelopen snel vergeten.
Over Ailis
Wie kent ‘m niet; het clichégevalletje ‘is dit het nou?’. Dat is precies wat ik, Ailis (27) dacht toen ik me, na te zijn afgestudeerd, dagelijks bevond op het kantoor van mijn ‘eerste echte baan’. Mijn dagen spendeerde ik turend uit het raam, fantaserend over een leven buiten Nederland.
Mijn vriend is geboren in Auckland en op zijn 8ste naar Nederland verhuisd met zijn ouders en broer. Vier jaar geleden zette ik voor het eerst voet op Nieuw-Zeelandse bodem, waar ik drie korte weken verbleef bij de grootouders van mijn vriend. Het idee om terug te keren naar zijn geboorteland kwam halverwege 2016 steeds meer ter sprake. We besloten de knoop door te hakken, onze banen en appartement op te zeggen en voor onbepaalde tijd te vertrekken naar het land van de kiwi, pavlova en Maori’s.
Naast deze column houd ik mijn avonturen (in het Engels) bij op mijn website voor vrienden en familie (en verder voor iedereen die het wil lezen). Ook houd ik me graag bezig met fotografie, ik deel dagelijks foto’s op mijn Instagram-pagina.
