Vrije Vogels
Ik had brood, komkommer en plastic kaas gekocht voor de lunch en liep onder winterse omstandigheden met hond Bula aan mijn vrije hand door the mall naar huis. Alles was zoals het hoort: de vervallen winkelstraat, de stamgasten met een pint voor tv-schermen in de pub rechts (ongetwijfeld rugby). En links van mij, de bouwvakkersdecolleté - het vertrouwde beeld dat er hard wordt geklust aan de aanleg van zoutwaterbaden op de pier. Vanaf deze zomer kun je hier floaten en dat moet ‘iedereen’ naar New Brighton toe lokken. Fluiten, mannen, dat gaat helaas niet met een pie in je mond. Bula is sowieso niet gevoelig voor fluitsignalen en ze heeft haar aandacht bij een meeuw met brood.
Toen ik dichter naar de meeuw toegetrokken werd, had zich er al een aardig clubje verzameld. Er werd druk heen en weer gewipt en gebekvecht langs de goot. De broodzak ging er nu ook aan. Een meeuw werkte niet mee. Die zat mokkend naar de verstopte goot met drek te kijken waarin het uiteraard lastig vissen was. Hij had vast behoefte aan een stevigere kost met die kou. Ik dacht aan de oom van de meeuw, Jan-van-gent, die ik met nog 12.000 exemplaren aan de oostkust van het Noordereiland, bij Cape Kidnappers, had gezien en die lange tochten maken tot in de warme Cariben en Middellandse Zee. Ze staan erom bekend dat ze schepen volgen.
Nog twee weken en dan nemen wij afscheid van Jan en alleman; de leuke mensen die we hier ontmoet hebben, de rare vogels, de verpletterende sterrenhemel en besneeuwde bergtoppen, het strand met de Pier (de ‘brug naar nergens’). Dan worden onze spullen verscheept en vliegen Sven, ik en Bula naar Nederland. Niet voor even, maar voor onbepaalde tijd.
Christchurch is nog steeds herstellende van bevingen en een aanslag. Dat gaat gepaard met wonden en littekens, in de stad en bij de mensen die er wonen. Dat is niet altijd even prettig. Het vrat aan me dat de papiertjes, de diploma’s en het residentie visum die ik heb, maar niet leidden tot een échte vaste baan. En het leven is hier niet goedkoop. De komkommer kostte me omgerekend drie euro! Wat ons soms hielp is te kunnen constateren dat we hier niet per se hoeven te zijn. Dat er voor ons, anders dan voor verreweg de meeste inwoners, een exit bestaat. Bovendien zijn we nu liever dan ooit dichtbij familie en vrienden nu er een kleine opkomst is. Hoe het dan moest met werk, een huis- daar kun je wel ingewikkeld over doen, maar uiteindelijk zijn het praktische problemen waar een oplossing voor bestaat.
Het schouwspel van de meeuwen agiteert Bula hevig. Ze springt op de gedeprimeerde meeuw af, die opstuift en wegvliegt. Er valt een klodder op het raam van de buurvrouw, die de jaloezieën van de luxaflex (het nieuwste alternatief voor dubbele beglazing hier!) verkeerd om dicht kantelt.
Het was een mooi avontuur, de wereld op zijn kop.
Over Mirte
In het fotoalbum uit 2013 van een grote Hollandse kruideniersketen zitten mijn wereldticket en foto’s van Azië, Australië en Nieuw-Zeeland. Van mijn eerste bezoek aan Christchurch staan mij kleurige containers tegen een grijze achtergrond en mensen in fluorescerende hesjes bij. De meeste foto’s van dat weekend zijn vanuit de lucht genomen. Zocht mijn lens kiwi’s? Ik zag ze zeker vliegen…
Dat dachten er meer toen ik in 2016 mijn huur en baan in Rotterdam opzegde, een enkeltje kocht en met 25 kilo bagage vertrok. Ik studeerde yoga op Bali, draaide mee in een gezin in Taupo op het Noordereiland, deed bardiensten in Queenstown en dreef Hollandse koeien op het achterland van Canterbury.
Ik woonde nog niet zolang in de stad toen ik werd voorgesteld aan Sven: net als ik 31, maar vier jaar geleden vanaf Schiphol vertrokken. Zijn kennis uit Groningen komt mooi van pas in de Nieuw-Zeelandse wegenbouw. We gingen speervissen en toen schoot cupido raak. We zijn nog steeds vaak outdoor. En we klussen in ons nieuwe huis in New Brighton, aan de kust, de Nieuw-Zeelandse.
Ik schrijf ook over boompjes en beestjes (pup Bula), mijn werk en hobby’s als yoga, zumba, hardlopen. Over hollen of stilstaan, de strubbelingen van het integreren. En over het mooiste land.
