Wanaka half marathon
Omdat Fons het leuk lijkt om weer eens een halve marathon te doen (je moet toch wat doen met die vrije tijd, nietwaar) en we Wanaka erg leuk vinden om naar toe te gaan, waren we daar het afgelopen weekend weer te vinden.
Vrijdagmiddag vertrokken we meteen uit school richting ons geboekte appartement. Als we weggaan doen we dat altijd met twee auto's. Vier kinderen is niet zo heel praktisch als je weg gaat. En onze Volvo heeft in de achterbak een klein opklapbankje. Dat is leuk voor een klein ritje, maar zeker niet ideaal voor grotere afstanden. En aangezien iedereen prijs stelt op wat schone kleren, is een tweede auto eigenlijk wel nodig. Het voordeel is dan weer wel, dat we meteen een zee van ruimte hebben. En als je die ruimte dan toch hebt, kunnen er meteen genoeg boodschappen mee om het weekend mee door te komen. Eigen kussen mee? Geen probleem! Kinderen een tas mee met wat speelgoed en knuffels, maar om een of andere reden lukt dat nooit in dat kleine tasje en eindigt een deel van dat speelgoed in de kledingtassen.
En omdat het weer zo kan veranderen moet je eigenlijk altijd warme en koele kleren mee. Zonnehoeden in de zomer mee, zonnebrand, wat lekkers voor onderweg (twee uur rijden direct uit school is vragen om een dijk van een ruzie vanwege lage suikers:eten mee is een overlevingsnoodzaak).
Even denken, dan nog de wc bril verkleiner, extra kleren voor de jongste, wat gefilterd water mee (water in Wanaka is meer gechloreerd dan het zwembad in Alkmaar), wat lekkers voor 's avonds. Dan nog wat spelletjes en boekjes voor de kinderen en klaar om te gaan!
Het maakt voor ons dus eigenlijk niet uit of we een weekend of drie weken gaan, de auto's zijn altijd volgeladen als we eenmaal vertrekken.
Maar dan hebben we ook alles bij de hand, dat is dan wel weer makkelijk.
Op zaterdagochtend om 9:00 ging Fons van start, vanaf de basis van een van de vele skigebieden hier. Ik had bedacht om na ongeveer een uur bij de finish te zijn, om eventuele parkeerproblemen voor te zijn. Na ruim een uur stond de auto geparkeerd bij een totaal verlaten finish. Iemand van de organisatie was bezig om speakers op te zetten , de vlaggen stonden er met het bordje "finish" (gelukkig, ik zat wel op de goeie plek), maar verder was er niets. Ja, veel parkeer ruimte, dus dat was wel weer mooi.
En net toen ik met mijn kinderen de weg overstak, kwam de eerste deelnemer over de finish. De klok stond op 1:06!
Maar omdat er ook een 10 kilometer gelopen werd dacht ik even, dat hij die had gedaan. Maar daar liep hij toch echt veel en veel te snel voor.
Stel je voor je, dan ben je een echte snelle renner. Sneller dan dat veel mensen kunnen fietsen ( meer dan 18 kilometer per uur is het, dat je het even weet). En dan loop je een baanrecord, staat er niemand bij de finish je op te wachten en je toe te juichen, gewoon omdat je te snel bent!
Dat is toch wel een beetje sneu hoor..... maar eigenlijk ook je eigen schuld. Had je maar niet zo snel moeten zijn.
Toen Fons een half uurtje later aankwam, schalde er muziek uit de speakers en stonden er veel mensen bij de finish om de renners binnen te halen. Kijk, dan doe je het dus goed he: iedereen kan zien dat jij zo fit bent dat je een halve marathon kunt rennen. En iedereen klapt voor je, er is een commentator die je naam omroept en je welkom heet. Daar gaat het om; tijdelijke roem!
Ik bedoel: wat heb je aan een eerste plek als er niemand is om tegen op te scheppen?
Mijn suggestie naar Fons toe zou zijn, om de volgende keer die PR te vergeten (die heeft hij dus deze keer gelopen), maar om rustig aan te lopen en meteen na de finish op een fiets te stappen om naar huis te fietsen. Gewoon, om het gewone klapvee (want ja, we staan daar met z’n allen voor iedereen te klappen...) te laten zien wat een menselijk lichaam allemaal kan als je je er maar toe zet.
En dan ben ik degene die dan twee straten verderop de fiets in de auto tilt en Fons een zetje de auto ingeeft, zodat hij naar huis kan rijden. Het gaat ten slotte allemaal om wat de mensen willen zien en dat is in dit geval een ultrafitte dokter..... marktwerking in de zorg heet dat geloof ik.....
Over Marja Captijn
Mijn naam is Marja Captijn. Van 2005-2007 hebben we in NZ gewoond vanwege het werk van mijn man.
Het was een standaard verhaal, zoals je in elk boekje tegenkomt: geplande reis van ruim 20 maanden, met twee kinderen en 5 koffers heen, met drie kinderen en zes koffers terug, daarna heimwee, heimwee en heimwee. En dan weer zien te aarden in Nederland. Dat was erg lasting voor ons, zelfs na een jaar of twee.
Maar om dan weer terug te gaan om te ontdekken of het echt zo leuk was in NIeuw-Zeeland? Het heeft ons 5 jaar gekost, maar nu wonen we er dan eindelijk weer! Met onze 4 kinderen inmiddels (!), 2 meiden en 2 jongens, maken we de buurt van Blenheim onveilig.
Omgeven door de wijngaarden, de sounds op 25 minuten afstand en de Wither Hills in mijn achtertuin probeer ik opnieuw mijn draai te vinden. En ik kan je zeggen; aan de omgeving en het weer zal het niet liggen! Neem een kijkje in mijn leven en geniet mee van mijn visie op the kiwi way of Dutch life!
