Winter in het zuiden
Zinderende spanning in het dorp. De Black Sticks, het nationale dameshockeyteam van Nieuw-Zeeland, speelde een toernooi in Cromwell. De teams van Australië en Japan waren tegenstanders en even was ons dorp het middelpunt van nationale sportiviteit en trots. Overal waar ik reed, zag ik wel wat meiden hardlopen in de herfstkou. Want hockey is hier een All Weather Sport en het seizoen start juist in de herfst.
Er kwamen zelfs een aantal speelsters langs bij Noortje op school. Ouders waren ook uitgenodigd om te komen kijken. Vreemd genoeg was ik de enige aanwezige ouder, altijd paraat met mijn fotocamera. Net als in Nederland worden ouders graag bij school betrokken. Er is altijd wel hulp nodig bij het lezen of bij activiteiten in de klas.
Er zijn gelukkig ook klassenassistenten die veel werk uit handen nemen van de leraren. Want ook hier worden de klassen steeds groter, zeker omdat Cromwell het snelst groeiende dorp van Nieuw-Zeeland is. Maar komende van een basisschool met 1200 leerlingen in Nijmegen-Noord, vind ik een Primary School (er zijn er twee) met 300 leerlingen nog lekker overzichtelijk. Ze kennen Noortje én Timme én mij allemaal bij naam.
Het eerste jaar dat Noor naar school ging - ze was 5 - mochten we ’s ochtends in de klas blijven zitten. Veel (met name) moeders deden dat een minuut of 10. Inmiddels in Year 2 worden de kinderen een half uur voor schooltijd afgezet, dan snellen de ouders naar hun werk, en om 15:00 uur worden de kinderen weer opgehaald of ze gaan naar naschoolse opvang en dat is nooit later dan 17:00-17:30 uur.
Dat ophalen en afzetten gebeurt meestal met de auto, zoals alles hier met de auto gebeurt. Fietsen is een sport en geen vervoermiddel en als je fietst dan heb je een sportieve outfit aan en een verplichte helm op. Achterzitjes voor kinderen bestaan wel – bij moeder op een mountainbike in fietsoutfit – maar voorzitjes kennen ze niet. Laat staan twee zitjes op één fiets. Ook zie je heel soms van die aanhangwagentjes voor kinderen of bagage rondrijden. Mijn nieuwe buurman verhuurt ze ook voor achter zijn (elektrische) fatbikes.
Want ja, ik heb een nieuwe buurman naast mijn shop-in-een-caravan. Hij verhuurt fietsen en van alles eromheen. De gemeente heeft het terrein waar ik meestal sta, naast een levensgrote fruitsculptuur bij de ingang van het dorp, nu opengesteld voor meerdere ‘traders’, mits ze aan de voorwaarden voldoen. De belangrijkste voorwaarde betekent dat er nog even geen foodtrucks mogen staan, wat in de toekomst hopelijk snel verandert.
Omdat de winter zich al vroeg aankondigde, ben ik noodgedwongen vaker gesloten. Ik heb mijn winkel tijdens het toernooi nog twee keer opgebouwd naast het hockeyterrein, en nu is het einde van het toeristenseizoen duidelijk daar. Mensen winkelen wat minder graag in kou en mist en ik kan mijn spullen ook niet meer buiten zetten met slechter weer.
Op dit moment zitten we in de periode van de zogenaamde Inversion Fog. Dat duurt minimaal een week of drie en ontstaat in mei/juni doordat de temperatuur van het meer warmer is dan de buitenlucht. Zolang het meer niet genoeg afkoelt, zitten wij een gedeelte – en vaak de hele dag – in de mist.
En dat gebeurt alleen in ons ‘kommetje’ tussen de bergen, want rij je het dorp uit richting Queenstown of Clyde, dan is er meteen zon en blauwe lucht in de bergen. Vaak zie je ’s ochtends geen hand voor ogen (ongelooflijk hoeveel mensen je dan toch zonder licht ziet autorijden!) en meestal zie je nog net de glooiende heuvels liggen, maar niet de hogere bergen erachter.
Toeristen rijden in deze periode vaak door, omdat ze missen wat voor moois hier te zien is. Zodra de mist optrekt en alles koud genoeg is, start het skiseizoen. Alhoewel, dit weekend gaan de skigebieden al open, twee weken eerder dan gepland. Dat betekent dat we lekker met de kinderen kunnen gaan sleetje rijden! We hebben keuze uit vier skigebieden op 1 uur rijden. In Queenstown uit Remarkables Ski Centre en Coronet Peak, in Wanaka uit Cardrona en Treble Cone.
Later in het seizoen heeft onze dochter Noortje weer vier skilessen met school. Dat is facultatief en daar betalen we als ouder extra voor. Lang niet iedereen gaat mee. Het eerste jaar was Noortje zelfs de enige uit haar klas samen met een jongetje.
Je moet als ouder je kind brengen en halen en zorgen dat ze lunch krijgen, wat erop neerkomt dat je de hele dag doorbrengt op de berg. En als ouder krijg je ook een hele aantrekkelijke korting als je zelf wil gaan skiën die dag. Het eerste jaar dat we hier waren, zijn Elbert en ik ook een dag samen gaan skiën. En ik heb Timme, die toen 2,5 was, een keer een halfuur op de ski’s gezet.
Omdat ik vorig jaar net mijn winkel had geopend konden we niet meedoen. Maar nu ik toch noodgedwongen een winterstop houd, kijk ik ernaar uit om die dagen met school ook weer mee te pakken. Sowieso geniet ik er erg van dat ik nu weer meer tijd met de kinderen doorbreng, hoe superleuk ik mijn zelf gecreëerde baan ook vind.
Tussen het sleetje rijden en de skilessen door, gaan we op vakantie naar de Nederlandse zomer. Als we terugkomen zijn er hoogstwaarschijnlijk twee speeltuinen gebouwd naast The Big Fruit en is er een fietspad aangelegd naar Bannockburn een paar kilometer verderop. Goed nieuws, want dat betekent dat je voortaan heel gemakkelijk op de fiets naar de goede wijnhuizen rijdt die daar liggen. En later dit jaar wordt gestart met een verlenging van de zogenaamde Rail Trail vanuit Alexandra en Clyde naar Cromwell.
Een fietsroute die uiteindelijk wordt doorgetrokken naar Queenstown. Dan wordt de gehele regio gemakkelijk en vooral veilig toegankelijk met de fiets. Ook leuk voor mijn buurman de fietsverhuurder en hopelijk gaan nog meer mensen dan ontdekken hoeveel moois onze All Weather-omgeving te bieden heeft.
Over Karin
Ik ben Karin Hermens-Jolink (43) en ik woon samen met Elbert (43), Noortje (7) en Timme (4). Sinds mei 2016 wonen we in Cromwell op het Zuidereiland, tussen de superstadjes Queenstown en Wanaka in. We zitten in Central Otago op een soort geluksplekje waar het erg droog is en waar je de kou van de nacht vergeet zodra de zon overdag schijnt.
Na twee vakanties in Nieuw-Zeeland – de eerste alleen, de tweede met man en dochter van 1 – was ik smoorverliefd op het land met de geweldig mooie landschappen en de vriendelijke bevolking. We kwamen Nieuw-Zeeland na heel veel sollicitatiebrieven binnen op een zogenaamd Skilled migrant visa van mijn man, die bij Wild Earth Wines werkt.
Ik heb ‘Inkomend en binnenlands toerisme & recreatie’ gestudeerd in Breda en daarna deed ik marketing-, communicatie- en schrijfwerk. Best leuk, maar vaak ook stressvol. We zochten in Nieuw-Zeeland een betere balans tussen werk en privé en meer ruimte. Hier mocht ik eerst een jaar ‘niets’ doen en inmiddels ben ik eigenaar van The Otago Buzz, een gift & souvenir shop-in-a-caravan naast dé landmark van Cromwell (The Big Fruit, een megagrote fruit-sculptuur).
