Zoveel meer dan een pitstop
Een radiostilte van bijna drie maanden. Ik zou het gebrek aan telefonisch bereik en het daardoor ook totaal ontbreken van 3G hiervan de schuld kunnen geven, maar dan zou ik liegen. De waarheid is dat ik me heb ondergedompeld in het dagelijks leven in een klein dorpje aan de westkust van het Zuidereiland. Haast, om precies te zijn.
Haast is voor de meeste mensen slechts een ‘pitstop’ tussen Fox Glacier aan de ene kant en Wanaka aan de andere kant. Een plek waar ze snel fish and chips kunnen eten in het lokale café of een biertje kunnen drinken in de pub. Voor sommigen is het de plek waar ze overnachten om de volgende dag naar één van de eerdergenoemde plaatsen door te rijden. Heel soms wagen toeristen het erop en rijden ze naar Jackson Bay of boeken ze een helicoptervlucht of boottour.
Voor mij was Haast echter veel meer dan dat. Voor mij was het mijn tijdelijke thuis. Ik had het voorrecht er vier maanden lang te werken. Het voorrecht om leuke (en minder leuke) toeristen te leren kennen, bevriend te raken met locals en in mijn ‘staff car’, een ongelooflijk oude en brakke maar onwijs gave Nissan Sunny, de omgeving te verkennen.
En die omgeving is het bekijken waard. Haast is zoveel meer dan die paar toeristenshops en motels. Het is de plek waar de ‘locals’ jagen en vissen en waar de natuur nog echt zijn gang kan gaan. Je vindt er prachtige regenwouden, de meest heldere rivieren, de “Red Hills” en ruige stranden. En helemaal aan het einde van de weg vind je er Jackson Bay, een magisch plekje waar de vissers hun vangst aan land brengen en waar een kleine hut is omgetoverd tot een plek waar je geweldige fish and chips kunt eten. Als je Jackson Bay kunt bereiken dan, want de hevige regenval aan de westkust – ja, dat ‘onderdompelen’ bedoelde ik letterlijk – zorgt er regelmatig voor dat de weg richting het vissersdorpje niet begaanbaar is. Gelukkig zorgt dat wel weer voor een hoop extra gezelligheid in de lokale pub, want die wegwerkers moeten toch ergens hun lunch en diner vandaan halen.
Een supermarkt is er namelijk niet. Of nou ja, een kleintje dan, voor de ‘basic needs’. In Haast geen Countdown of New World, tot grote teleurstelling van sommige toeristen die Haast ‘toch wel een stuk groter vonden lijken op de kaart’. Als men er vervolgens achter kwam dat Haast ook nog eens zo’n beetje de grootste ‘Black Spot’ van Nieuw-Zeeland is op het gebied van mobiel bereik, begonnen ze zich af te vragen wat ik daar nou eigenlijk deed. Waarom wilde ik toch vier maanden in zo’n gehucht werken?
Dan legde ik ze uit dat de omgeving prachtig is, ongerept en indrukwekkend. Dat het een magisch gevoel geeft om op het strand te lopen en echt helemaal alleen te zijn. Dat het heerlijk is om naar Jackson Bay te rijden en te weten dat je niet verder kan rijden, ook al zou je willen, omdat dat simpelweg het eindpunt van de weg is. “En de regen dan? Het regent er wel heel hard en heel veel!” Dat klopt. Gelukkig maar, want daardoor is er rondom Haast een prachtig en uniek regenwoud waar ik, dankzij een aardige local die ‘river safaris’ organiseert, ook wat van heb mogen zien.
En die locals, die zullen me waarschijnlijk het meeste bijblijven. Gewoon, omdat ze allemaal zo vriendelijk zijn. Omdat het ze niet interesseert dat ze twee uur moeten rijden om een stad met een fatsoenlijk aantal winkels te bereiken. Omdat het ze niet uitmaakt dat ze geen ontvangst hebben op hun mobiele telefoon. Omdat ze nog echt ‘buiten’ leven. Omdat ze trots zijn op waar ze wonen. En omdat ze iemand als ik zich helemaal thuis liet voelen, ondanks dat ze wisten dat ik er maar tijdelijk zou zijn.
Haast. De plek waar ik met warme gevoelens aan terug zal denken. Ook de plek die ik iedereen zal aanraden meer tijd te gunnen dan dat kleine uurtje op weg naar de grotere toeristische plekjes verderop, omdat er zoveel moois te zien is. En dat mobiele bereik, of die 3G verbinding? Ik gok zomaar dat niemand dat ook maar een moment zal missen.
Over Marith Schoenmakers
Marith is 26 jaar oud en woonde en werkte de afgelopen twee jaar in Berlijn. Dat is ook de stad waar ze een jaar geleden besloot te gaan sparen voor een backpackreis naar Nieuw-Zeeland, omdat ze toe was aan iets anders.
Eind oktober vliegt ze vanuit Nederland naar Auckland. Tot nu toe staan alleen een driedaagse busreis en vier weken werken op een blueberry farm vast. De rest van haar reis zal ze ter plekke gaan invullen.
Hoe lang ze in Nieuw-Zeeland blijft weet ze nog niet precies. Met haar Working Holiday Visa op zak kan ze een jaar wegblijven, maar haar reis zou ook zomaar korter of langer kunnen duren. Onzeker, maar tegelijkertijd geeft het ook heel veel vrijheid. Iets waar ze juist erg naar uitkijkt. Zeker is wel dat ze niet weggaat voordat ze zowel het Noorder- als het Zuidereiland doorkruist heeft en heel veel foto’s en video’s gemaakt heeft.
Omdat ze als geen ander weet hoe leuk het is om reisverhalen van anderen te lezen, deelt Marith hier graag haar ervaringen. Zo kun je hopelijk inspiratie opdoen voor een eigen reis richting de kiwi’s, of gewoon lekker thuis in de vakantiestemming komen.
