Zoveel weersveranderingen
Ik houd mezelf steeds voor dat ik drie keer per week aan het trainen ben voor de Motatapu. Maar als ik terugkijk op endomondo, een soort Facebook voor sporters zeg maar, dan blijkt toch wel erg duidelijk dat ik met een gemiddelde van krap twee keer per week er nog erg genadig afkom.
Tijd dus om het trainingsschema (welke?) wat strikter te nemen en drie keer per week op de fiets te springen. Dat wordt nu wel makkelijker, omdat het ‘s avonds steeds langer licht wordt. En je wilt echt wel blijven bewegen, want de sandflies zijn dol op stilstaande mensen met een laagje zweet op hun huid.
Maar goed, ik besloot op zaterdagochtend maar weer een heuveltraining te doen, want de Motatapu heeft meer dan genoeg van die leuke oomhooggaande heuvels en als echte Nederlandse vrouw zit dat van nature niet in mijn genen.
De afgelopen tijd heb ik gefietst met mijn zwartepietenpak aan: een zwarte hardloopbroek (eventueel daaronder een wollen lange onderbroek), daaroverheen mijn fietsbroek met padding, een hemd, een wollen shirt met lange mouwen, een korte fietsshirt, regenjas, sjaal en handschoenen. Dan ook nog mijn wollen sokken en bergschoenen aan en ik kon redelijk comfortabel mijn fietstocht doorkomen.
Maar afgelopen zaterdag was het ineens tien graden en zon. Wat nu? Oke, sjaal hoefde niet, zo slim was ikwel. Maar verder?
Ik koos voor de lange broek zonder wollen broek eronder en liet alles verder zoals anders. Ik kon immers mijn jas uittrekken, hoe war zou het gaan worden?
Maar ik was vergeten dat de zon nu aan onze kant van de evenaar staat en dat ALS hij schijnt, meteen de fik eringaat zeg maar.
Mijn jas was al vrij snel uit, maar toen ik omhoog draaide de Lookout Road op, had ik het binnen tien tellen Spaans benauwd. Deze weg gaat heel steil een heuvel op en eindigt in een wei met schapen, dus er komt niet veel verkeer. Er was verse gravel gestrooid op de weg wat in de praktijk inhoudt dat je over losse stenen fietst en dat je fiets wegglipt zodra je op je trappers gaat staan. Zittend op het zadel de heuvel op dan maar, loeizwaar en je krijgt het er binnen no time erg warm van. Toen ik na de tweede bocht over ijsjes begon te hallucineren bedacht ik me dat ik bovenop gemakkelijk even mijn lange broek uit kon trekken. Er zijn daar geen bosjes om je te verstoppen, maar de kans dat de boer langs zou komen was te verwaarlozen. Ik kreeg er al helemaal zin in.
Maar vlakbij de top kwam er een auto voorbij. Een mooie 4WD met aanhanger. En op die aanhanger een picknicktafel. En toen herinnerde ik me weer dat de dag ervoor iemand had gezegd dat er een bruiloft zou zijn op de top van Lookout Road. Omdat het uitzicht dan zo mooi is.
Tja, het idee dat alle bruiloftgasten of de voorbereidende mensen mij daar in mijn melkwitte benen mochten aanschouwen (wat voor ondergoed had ik ook alweer aangetrokken?) leek mij toch niet zo'n heel aanlokkelijk idee. Dus heb ik mezelf ingebeeld dat er een frisse bries stond, die me afkoelde. Ik heb me bovenop de heuvel meteen omgekeerd en ben naar beneden gefietst in de hoop dat ik wat zou afkoelen. Maar door die losse gravel kon ik niet lekker hard naar beneden rijden en kostte me dat nog meer concentratie dan het omhoogfietsen!
Thuisgekomen heb ik me meteen omgekleed en heb ik mijn lesje geleerd. Vandaag zat ik weer op de fiets. Tien graden met zon, dus korte broek aan, jas thuis gelaten en daar ging ik. Maar toen was er iets van karma en na twee kilometer fietste ik in de dichte mist ( koud!!), heel erg wensend dat ik toch maar mijn jas had meegenomen. Om na twaalf kilometer heel blij te zijn dat ik dat niet had gedaan, want de zon brak door en de temperatuur steeg sneller dan dat ik fietsen kon.
Ik ga dit Nieuw-Zeeland weer denk ik nooit onder de knie krijgen.....
Over Marja Captijn
Mijn naam is Marja Captijn. Van 2005-2007 hebben we in NZ gewoond vanwege het werk van mijn man.
Het was een standaard verhaal, zoals je in elk boekje tegenkomt: geplande reis van ruim 20 maanden, met twee kinderen en 5 koffers heen, met drie kinderen en zes koffers terug, daarna heimwee, heimwee en heimwee. En dan weer zien te aarden in Nederland. Dat was erg lasting voor ons, zelfs na een jaar of twee.
Maar om dan weer terug te gaan om te ontdekken of het echt zo leuk was in NIeuw-Zeeland? Het heeft ons 5 jaar gekost, maar nu wonen we er dan eindelijk weer! Met onze 4 kinderen inmiddels (!), 2 meiden en 2 jongens, maken we de buurt van Blenheim onveilig.
Omgeven door de wijngaarden, de sounds op 25 minuten afstand en de Wither Hills in mijn achtertuin probeer ik opnieuw mijn draai te vinden. En ik kan je zeggen; aan de omgeving en het weer zal het niet liggen! Neem een kijkje in mijn leven en geniet mee van mijn visie op the kiwi way of Dutch life!
