Vandaag is het Goede Vrijdag, de dag dat heel Nieuw-Zeeland vrij heeft. Winkels zijn niet open, mógen zelfs niet open zijn!
Ik schaam me diep, dat het zó lang geleden is, dat ik mijn laatste column schreef... Er is in de tussentijd van alles gebeurd en veel stilgezeten heb ik niet.
Na veel wikken en wegen hebben we toch besloten voor de zekerheid van een vaste baan te gaan, ook al betekende dat wel dat we alles weer in konden gaan pakken en gedag konden zeggen tegen het aangename klimaat en geschud van Canterbury.
Dat geschud missen we niet hoor, door alle bevingen heen hadden we steeds geen schade, maar wel de schrik weer goed te pakken als er zo hier en daar een hevige schok langsgolfde.
Toen we in september 2010 ruig uit ons bed geschud werden, was iedereen geschrokken, gebouwen zaten vol scheuren, inboedel lag om en een paar gebouwen kwamen op 'de rode lijst' te staan: klaar om neergehaald te worden, als ze niet al gedeeltelijk op straat lagen.
We zaten zonder stroom, zonder cash en bijna zonder benzine en we hadden ook nog familie over de vloer. Niemand had verwacht dat we zo 'gemakkelijk' door die narigheid heen zouden rollen.
En toen...
Ik was aan het werk op de bloemen-farm toen we de zoveelste 'na-schok' te verwerken kregen. Aan deze na-schokken waren we inmiddels aardig gewend geraakt, met een totaal van zo'n 5.000 schokken in nog geen half jaar tijd zul je wel moeten he!
Slapeloze nachten waren er dan ook al niet meer bij en alles onder de 4,5 merkte je eigenlijk al niet meer op - de kastdeurtjes rammelden nog wel, of die balk in het plafond kraakte nog wel, maar het registreerde niet meer.
2e Kerstdag waren we nog opgeschrikt door een fikse naschok die bij heel wat mensen thuis de kopjes uit de kast deed rollen en voor sommigen net dé druppel was waardoor hun huis onleefbaar werd verklaard.
Zowel in september 2010 als tijdens de naschok op 2e kerstdag waren er gelukkig geen doden te betreuren, wel enorm veel puinhoop en verwoeste huizen en gebouwen, maar met maar 2 gewonden, kwam iedereen er 'genadig' vanaf.
Dat de 6,3 van 22 februari zo'n verwoestend effect zou hebben, had niemand kunnen voorzien. Hij vond plaats ten oosten van Christchurch, aan de rand van het havendorpje Lyttelton, vanwaar veel container schepen en andere grote vaartuigen de regio verlaten. Er loopt een slingerweg, compleet met tunnel naar dit kleine en oude dorpje in bergachtig gebied.
Ik was aan het werk toen het gebeurde en ik stond net buiten mijn handen te wassen (ik werk 20 km vanaf CHCH op een bloemen-farm, en was buiten tijdens de lunchpauze)
De gebouwen aan beide zijden naast me bewogen in een golfbeweging en ik kon een aanhangwagen met zware lading heen en weer zien 'zwiepen' op zijn banden. Voor mezelf voelde het of ik op een klein vlotje op een wilde zee stond, ik kon nauwelijks mijn evenwicht bewaren!
De gevolgen waren en zijn nog steeds duidelijk, Christchurch zal nooit meer hetzelfde zijn! Zowel wat betreft de hoogbouw die nu op straat ligt, als de vele nationale en internationale doden die er te betreuren zijn.
Dat het hele Christchurch verhaal in het niet viel op het moment dat Japan getroffen werd door een enorme aardbeving met vloedgolf tot gevolg, neemt niet weg dat velen de rest van hun leven hiermee blijven rondlopen.
Voor de rest van de wereld lijkt het of Nieuw-Zeeland (en Japan dus ook) van de kaart gevaagd is, of in puin ligt. Niets is minder waar... Deze week was er nog op het nieuws dat toeristen-aantallen op een dramatisch dieptepunt zitten, hotels staan leeg, campers worden verhuurd aan dakloze Cantebrians en parken en andere bezienswaardigheden lijden eronder.
Dat er 30 km rondom Christchurch geen teken van aardbevingen te vinden is, ontgaat blijkbaar heel wat vakantiegangers.
Met de organisatie van de Rugby World Cup in september zal hopelijk de stroom bezoekers weer flink omhoog schieten, want een groot deel van Nieuw-Zeeland draait tenslotte om het toerisme.
Sinds korte tijd wonen we dus (weer!) in het verre zuiden van het Zuider Eiland van Nieuw-Zeeland.
Vriendlief kreeg een vaste baan aangeboden en met een kleine op komst was de keuze toch makkelijk gemaakt: een vaste baan met leuk inkomen en zekerheid. Tijdens een weekend had ik de 7uur durende trip al eens gemaakt om samen op huizenjacht te kunnen gaan. Ook was het leuk weer wat oude kennissen op te zoeken en meteen een 21st mee te pikken aangezien ik toch 'in de buurt' was. De 21e verjaardag wordt hier nogal uitbundig gevierd, vaak in een gehuurde zaal of grote bedrijfshal of schuur.
Compleet met half varken aan het spit of een andere vorm van massaal gekookte maaltijd. En volop drank niet te vergeten!
De gemiddelde Kiwi gaat met lege handen op een feestje af. Niet dat ze niets te geven hebben, maar dat wordt eigenlijk alleen door familie en goede vrienden gedaan. De overige gasten brengen wel hun eigen drankje mee: een tasje vol breezers of andere mix, een doos bier, wijn, of een fles sterke drank.
Vaak worden alle vormen van drank op de 'drank-tafel' neergezet, maar gaat een ieder toch steeds zijn eigen drankje ertussen uit zoeken. Behalve als er shots gedaan worden, dan genieten er heel wat mee van die ene fles sterke drank - en die gaat dan ook op!
Behalve feesten (alcoholvrij, dus ik was meteen de BOB...) stond mijn weekje 'down south' vooral in het teken van de huizenjacht. Van het lijstje van 20 mogelijke nieuwe onderkomens, bleven er niet veel over: slechte buurt, te ver van het werk, bouwval, vieze oude kachel, drukke straat, en-ga-zo-maar-door!
Dus met lege handen (wel de kat weer mee) weer terug richting Christchurch en verder zoeken op internet. Als ik dan wat leuks zag, kon Roy mooi langsrijden en een estate agent bellen voor een afspraak als het wat leek. Binnen 2 weken hadden we uiteindelijk toch iets gevonden: Een splinternieuw huurhuis wat als 'show home' gebruikt was, dus met alles erop en eraan (dachten we) maar wíj waren de eerste bewoners!
De huur was goedkoper dan in Canterbury, locatie prima, helaas geen tuin om wat mee te doen, maarja, de winter komt er toch aan.
Dus pakken, verhuiswagen boeken en weer op pad! Geen overstromingen die roet in het eten gooiden dit keer, dus op de geplande dagen over. Na wat kleine opstart-probleempjes (stopcontacten in de keuken zijn lelijk volgens de bouwer, warmwaterketel stond op 'inactief' en zo'n spriet op het dak om tv mee te kijken staat ook niet mooi) is het nu een prima bewoonbaar en comfortabel huis.
Meteen verwelkomd door een stel oudere buurtjes: Welkom in de straat en ik ben die-en-die - met een doosje lekkers uit eigen tuin en een zak met paasbroodjes.
Het weer mag hier dan tegenvallen, met de vriendelijkheid en geduld van mensen in het zuiden, zit het wel goed!
Baby's bedje is bijna klaar en de zelfgebakken appeltaart en paasbrood (Hollands recept) zijn prima gelukt.
Vanuit het verre zuiden wens ik jullie allemaal 'Een Zalig Pasen' toe! En dat de paashaas jullie maar verwennen mag!
Paasgroeten Brenda
