Ja hoor, dan eindelijk was het zover: mijn ouders kwamen over!
Natuurlijk om ons als kool groeiende wondertje nu eens in het echt te kunnen vasthouden en knuffelen, maar ook om toch eens met eigen ogen te zien hoe of wat Nieuw-Zeeland nu eigenlijk is. Want Skype en zelfgeschreven columns zijn leuk, maar het zelf en van dichtbij meemaken, is natuurlijk nog véél leuker!
Vliegen deden ze via Hong Kong en Auckland, om vervolgens 2 dagen na vertrek in Dunedin te landen en dan nog 3 uurtjes met de auto naar Invercargill. Verreist is mild uitgedrukt!
Om ze te verrassen waren de kleine en ik vast naar Auckland gevlogen om ook eens bij de schoonouders langs te gaan die daar wonen en 2 dagen later zouden mijn ouders 's morgens vroeg aankomen, dus extra vroeg op en met zijn 4en stonden we ze daar op te wachten bij de gate.
Wat een verrassing. Dat hadden ze natuurlijk nooit verwacht! Na de kennismaking en begroeting gingen we dan met z'n 4en op pad richting het zuiden; zoveel te vertellen en zoveel te knuffelen!
De truc om er zo min mogelijk jet-lag aan over te houden is wel: niet toegeven! Heb je slaap en trek in een middagdutje? Niet doen. Of heb je 's nachts honger? Niet doen!
Op de dag van aankomst zo lang mogelijk wakker blijven, tot het echt bedtijd is en dan lekker gaan slapen. Dus zo snel mogelijk in het nieuwe ritme. Slecht geslapen? Dat is jammer, toch een beetje op tijd eruit, anders is het de volgende dag weer raak en de volgende en de volgende... En daar kun je wéken last van houden, en ja ik spreek uit ervaring!
De volgende dag was de ergste 'reis-waas' wel een beetje opgetrokken en keken ze dan ook met veel frissere ogen de wereld in. Oh kijk daar eens en wat leuk! Na 3x "dat zagen we gister ook al hoor" heb ik mijn mond maar gehouden hahaha.
Al snel paps ergens in een machine winkel gedropt, dan konden mams en ik (en de baby natuurlijk) mooi uit winkelen in de stad. En we zijn helemaal niet verwend hoor! Helaas was het uitverkoop in de baby winkel, dus we konden het niet laten: nieuw petje en zelfs een zonnebril voor babies, COOL!
Het is maar goed dat er voor voetgangers veel 'veilige' oversteekplaatsen zijn, want als het verkeer ineens van 'de verkeerde kant' komt, is dat toch wel schrikken!
Een week later was het dan zover: we hadden een camper gereserveerd en die gingen we ophalen in Queenstown. Dat is hier ruim 2,5 uur vandaan, dus we hadden er meteen maar een dagtrip van gemaakt.
De uitzichten en veranderingen in natuur zijn over dit soort afstanden al zo groot en duidelijk, dat je je blijft verbazen. En allemaal even mooi, maar net weer even anders. Blauwe rivieren en roze heide en groene weilanden en grauwe kale bergen met bovenop nog sneeuw en jong groen aan bomen en, en, en!
Op de terugweg via Alexandra, waar de andere oma woont, daar haalden we Ome Erik en zijn vriendin op, die waren zelf net teruggekomen uit Engeland en reden met ons mee naar Invercargill. Het was een grote 6-persoons camper,dus ruimte zat. De 'toeristen' zaten mooi uit het raam te kijken, want ik mocht rijden in het bakbeest.
Nu doe je in dit land al gemiddeld een uur of 4 over 300 kilometer, met de camper werd dat bijna het dubbele! Nou ja, niet helemaal, maar toch zeker 5,5 uur over diezelfde 300 kilometer! Dat viel nog vies tegen!
Normaal heb je eigenlijk altijd wel een hekel aan 'die dingen', want campers zijn onvoorspelbaar (oh mooi uitzicht: remmen! Oh ik moet plassen: hier stoppen! Oh daar wil ik een foto van: omdraaien en terug!
En dan het liefst aan de verkeerde kant van de weg natuurlijk hahaha) en langzaam, vooral bergopwaarts, maar zelfs op de rechte stukken houden ze iedereen op. En dan zit je zelf aan het stuur van een camper en ben jij degene die iedereen ophoudt, zomaar remt, de weg afdraait, of zomaar oversteekt en omdraait omdat we dé afslag voorbij zijn...
Wat ik nooit wist is dat ze niet harder mógen dan 90 km/h omdat ze in de categorie 'zwaar voertuig' vallen. En dat als je zoveel hoger zit, je zoveel meer ziet. En dat als je op het uitzicht let, je makkelijk het straatnaambordje over het hoofd ziet.
Maar dat mag allemaal, daar ben je tenslotte toerist voor! En nee, aan de verkeerde kant van de weg gaan rijden, is me niet overkomen hoor, die tijd heb ik wel gehad!
We zijn in een kleine week tijd eerst aan de oostkust omhoog gereden totaan het Franse dorpje Akaroa, op het schiereiland bij Christchurch. Daarna via Arthurs' Pass hebben we de doorsteek gemaakt naar de westkust om langs die kant met een tussenstop bij de gletsjers weer naar beneden te rijden.
Vervolgens hebben we nog wat kortere trips gedaan vanaf Invercargill en toen waren de 10 dagen camperhuur zomaar weer voorbij. 3.500 kilometer verder en nog niet de helft van het land gezien! Nou dan moeten ze nog maar een keer hierheen komen!
Over de campings niet te klagen. Want ondanks dat we een camper met klein hokje met douche en toilet hadden, is wild camperen lang niet meer overal toegestaan.
Dus waren we toch voor het comfort wel afhankelijk van campings. Grote overzichtelijke campings met mooie douche en toilethokjes en baby faciliteiten, kookgelegenheid en bbq ruimte waren ook overal aanwezig.
Veelal onder genot van een pilsje en wat te knabbelen een kaartje leggen bij avondlicht, want de dagen begonnen alweer wat langer te worden.
En genieten van wat er te zien en te doen viel en van elkaar natuurlijk! Heerlijke 3 weken gehad en als ik in het vervolg een camper inhaal, zal ik zwaaien ipv gefrustreerd kijken!
Vanuit een 's zomers en camperig Nieuw-Zeeland: Groetjes en tot de volgende keer!
Oh en alvast fijne feestdagen en de beste wensen voor 2012 natuurlijk!
Brenda
