Het is vast niemand ontgaan dat we aardig wakker geschud zijn op zaterdag 4 september 2010 om 4:35 's-morgens.
Verruil je het 'gevaarlijke, ruige' Kenia voor een gemoedelijk land als Nieuw-Zeeland, ben je alsnog voorpagina nieuws!
Fijn hoor, verhuizen naar Canterbury, we zaten zo'n 40 km ten zuid-oosten van het epicentrum, een zelfde afstand als Christchurch, maar deze 7,1 aardbeving heeft in de stad veel meer schade aangericht dan in onze regio. Of het nu komt omdat het een vrij ondiepe aardbeving was, (10 km) en er 2 rivieren tussen ons en Christchurch liggen, of omdat de breuklijn recht onder delen van Christchurch doorloopt weten we niet, maar blij zijn we wel!
Een aantal jaren geleden was ik al eens in aanraking gekomen met het fenomeen 'aardbeving' toen we in 10 dagen tijd zo'n 30 lichte bevingen hadden in Kenia. Veel van de werknemers raakten daarvan zo in paniek, dat ik een soort 'handboek' met "wat te doen bij een aardbeving" had opgesteld en rond het bedrijf als posters aan de muur had gehangen.
Nog vers in mijn geheugen stonden de tips: blijf weg van glas, ga alleen onder een tafel zitten als deze sterk genoeg is, probeer niet naar buiten te vluchten, ga zitten/liggen naast een stevig object als bankstel, aanrecht, bed of wasmachine, want mocht een (half) dak naar beneden komen, dan ontstaan naast deze objecten ruimtes die 'triangles of life' genoemd worden.
Dus toen het gerommel, geschud en geraas erg genoeg werd, lag ik eigenlijk zonder nadenken al naast het bed en ondertussen proberen vriendlief wakker te krijgen en ook het bed uit, maar die leek er liever dwars doorheen te willen slapen. Nu hadden we ook nog visite, want m'n schoonmoeder en haar partner hadden een weekje vrij en kwamen even 'gezellig' langs in Canterbury. Zij hadden de juiste nacht gekozen voor een gezellige logeerpartij!
Toen het geraas eenmaal over was, hoorden we buiten overal auto alarms afgaan en begonnen de eerste mensen richting Christchurch te rijden. De stroom lag eraf en het huis stond nog, dus maar weer in bed gekropen. Het was koud buiten en windstil, wat ze hier 'aardbeving-weer' noemen... Ik geloof dat ik zelfs nog een paar uur geslapen heb die ochtend!
En dan sta je een paar uur later op, er waren toen al 2 nabevingen geweest en tussendoor had ik mijn moeder in Nederland al 2x getext om te laten weten dat we in orde waren en met de vraag of ze kon uitvinden waar het epicentrum was.
Bleek dat we in de 'red zone' zaten, waar kans bestond op zware schade, kom ik in de keuken, ligt er middenin: 1 appel... met een rotte plek van het vallen...
In de hal lagen 4 schilderijtjes/fotolijstjes/klok op de grond, die waren van de richel gevallen. De overige 20 lijstjes stonden allemaal nog. In de slaapkamer lag 1 schilderij op de grond, met een winds frame wat ik weer zo goed mogelijk heb rechtgebogen en het weer op de richel gezet.
In de bijkeuken zit een deuk in de vloer, waar een hoge zware vaas van de bovenste plank terechtgekomen was. Geen scherven, wel een deuk.
In de rommelkamer (waar nog onuitgepakte dozen staan) lag de gaskachel op z'n gezicht. Dat is zo'n ding op wieltjes, waar je een zware gasfles inzet, maar bij gebrek aan contra gewicht, was die dus omgevallen.
Het viel me wel op, dat alle schilderijtjes die op de grond lagen, allemaal van een noord-zuid muur kwamen, alles op de richel van de oost-west muren, stond allemaal nog gewoon.
Dat hoorde ik ook van een collega, zij had diverse kasten om en de inhoud eruit, maar een boekenkastje met hele ondiepe planken en volgeladen met boeken, dat stond nog gewoon. Dat had van links naar rechts staan zwaaien, terwijl als het een paar cm naar voren had geschud, was alles eruit gevallen.
Ik denk dat we wel ontzettend mazzel gehad hebben dat al onze kastjes en lades 'ouderwets' zijn, oftewel niet op rolletjes. De kastjes hebben zelfs nog zo'n greepje wat je in moet drukken, anders krijg je het niet open en daardoor heeft er niets uit de kasjes kunnen vallen. Bij mijn baas thuis was het een chaos van op de grond gevallen glazen potjes, serviesgoed, vazen, kristal en ertussen dozen, blikjes, pakken koek... en alles vol met 'smurrie'. Denk eens aan een pot pasta saus, of mayonaise, wat olijfolie erbij en een handje scherven en je kunt puinruimen!
Schoorstenen zijn bij ons in de buurt wel een aardige schadepost geworden. Veel huizen zijn van hout en dat buigt en kraakt aardig mee bij een aardbeving, maar de schoorstenen zijn dan torens van zo'n 10 meter van baksteen. Veel van deze schoorstenen zijn gescheurd en sommigen zijn zelfs van of door het dak getuimeld en een enkeling heeft zijn pad en tuin volliggen met losse bakstenen...
We hebben allemaal de fotos van de puinhoop in de stad zelf gezien, veel winkels zijn hun 'false front' kwijtgeraakt en je kunt nu bij sommige gebouwen zo naar binnen kijken. Het ergste is het bij mensen waar een breuklijn dwars door het huis loopt, soms wel van 40 cm breed, van voor naar achter en dus ook omhoog.
Om een van de rivieren over te komen, ligt er een brug van zo'n 50 meter op weg naar mijn werk. Aan beide kanten was er een 'stoeprand' ontstaan, waarbij of de brug 15 cm omhoog gekomen was, of aan beide kanten de weg omlaag gezakt was. Verderop waren er midden in de asfalt weg grote bobbels ontstaan, scheuren en punten, net een mini gebergte!
We zijn intussen bijna 600 naschokken verder en veel mensen kunnen nog altijd niet slapen. Er zijn veel gezinnen die zich niet meer veilig voelen in hun eigen huis, of die niet meer in hun eigen bed durven te slapen. Vrienden hebben een caravan geleend en kamperen nu al 20 dagen op hun eigen oprit.
Sommige buurten hebben nog steeds geen water of riool en zijn afhankelijk van hulp van kennissen en familie, of vriendelijke vreemden.
Het barst ook van de ramp-toeristen, hier 'rubber-neckers' genaamd - omdat ze gemiddeld met hun hoofd achterstevoren uit de auto zitten te staren. Foto's van de rommel heb ik dan ook niet, want rubber-necking is niet mijn 'cup of tea', daarvoor in de plaats liever wat voorjaars-shots, want we kunnen wel wat positieve beelden gebruiken!
Tijdens mijn vorige column had ik het over de overheidsspotjes op tv, over het klaar zijn voor een ramp. En hoe klaar zijn wij voor een ramp?
10 liter schoon (drink) water: ehh, zaklampen met reserve batterijen: ehh, een gas-/ camping koker: ehh, genoeg blikvoor voor een week: ehh, een alternatieve warmtebron: ehh...
Niet dus, we zijn NIET voorbereid op een ramp! En daar komen we dus mooi op tijd achter! Daar zit je dan met 2 logees, geen cash in huis, een ontdooiende vriezer, een mobiel met nog 1 streepje batterij over, een gaskachel die we nog nooit geprobeerd hebben, een vaste telefoon zonder draad - die het dus niet doet zonder stroom.
Met alle knaken uit de pot toch maar naar de winkel voor een paar broden (de broodmaker gebruikt ook stroom) de barbeque uit de garage gehaald, de gaskachel in elkaar gezet, kaarsjes rondom en door het hele huis op schoteltjes en we zitten net klaar om aan ons maal te beginnen: bbq worstjes en hamburgers van de grill op brood, met ondertussen het laatste beetje mp3 speler met FM ontvangst die nog net 1 streepje heeft op de achtergrond, als ineens het licht weer aangaat! En aan blijft...
Dus de kachel weer ontmanteld en de kaarsjes weer uitgeblazen, radio'tje uit en tv aan, alsof er niets gebeurd was. Wij mazzel met ons 'noodpakket' wat we niet hadden en ook niet nodig hadden...
Vanuit een nog steeds na-schokkend, maar we leven allemaal nog Canterbury:
Groetjes Brenda
