We lopen weer in het spoortje, zitten weer op de regel, hebben onze routine teruggevonden. Echt 'weg' zijn we natuurlijk niet geweest, maar zo'n kleine kruimel is wel een echte handenbinder zeg! En dan kruipt hij natuurlijk nog lang niet, hij is tenslotte pas 3 maanden oud.
Maar om nu een nieuwe column te schrijven met anderhalve vinger aan het toetsenbord was niet echt iets waar ik om stond te springen...
Vandaar dat ik ook hier met 'zwangerschapsverlof' was, maar aangezien alles weer reilt en zeilt, ben ik maar weer eens in de pen geklommen.
De kleine man (Caio heet hij, zeg maar kaajoo) is in Nieuw-Zeeland geboren, en aangezien papa een Nieuw-Zeelands paspoort heeft, is hij automatisch een kleine Kiwi. Tijdens het uitzoeken hiervan en het invullen van de paperassen, kwam ik erachter dat Roy zijn Nederlandse paspoort al bijna 5 jaar verlopen was.
En toen ik nog wat verder spitte op de website van de ambassade in Wellington, kwam ik erachter dat als je Nederlandse paspoort niet binnen 10 jaar na afgifte (dus 5 jaar na verlopen) vernieuwd wordt EN je hebt een 2e paspoort, dan ben je geen Nederlander meer, kun je naar je nieuwe Nederlandse paspoort wel fluiten!
Dus, met nog 2 weken te gaan... SNEL een afspraak gemaakt bij het consulaat in Christchurch - die opereren momenteel vanuit een hotelkamer op de stoep van het vliegveld - om Roy zijn nieuwe Nederlandse paspoort nog nét op tijd aan te vragen. Geen Nederlander meer, nog ff! Ze deden nog aardig moeilijk, alleen de boevenfoto die erop komt, moet al aan 100 eisen voldoen (dat kan de gemiddelde fotograaf dus niet) en dan moet je ook nog bewijzen dat jouw ouders Nederlanders zijn. (dat is handig als je vaders paspoort recentelijk gestolen is) Gelukkig alle papierwerk tijdig weten in te leveren, het wachten is nu alleen nog op het nieuwe rode boekje-met-boevenfoto die per koerier deze kant op moet komen... trommel-trommel-trommel Wachten duurt lang!
Al wekenlang werden we elke dag tijdens het nieuws (wat een nieuws!) aan het dichterbij sluipen van dé Rugby WereldCup herinnerd. Nieuw-Zeeland is het gastland van dit enorme event en op 9 september was dan eindelijk de officiele kick-off met een groots vuurwerk en festiviteiten (en vertraagde overvolle treinen en bussen, ook hier!) in Eden Park in Auckland met de spectaculaire wedstrijd tussen Nieuw-Zeeland en Tonga met eindresultaat 41 - 10.
Het onveilig verklaren van het stadion in Christchurch was natuurlijk een heel groot drama, voor de regio Canterbury, voor Nieuw-Zeeland en voor de toeristen. De hierdoor ontheemde wedstrijden zijn verdeeld over diverse andere steden en zelfs Invercargill kreeg 3 voorronde-wedstrijden toegeschoven.
Dagenlang barstte dit stadje uit zijn voegen van de Schotse, Roemeense, Georgische en Argentijnse rugby fans, die met bosjes de binnenstad, hotels, restaurants en cafe's bevolkten. En de vele campers en huurauto's op de weg niet te vergeten.
Nog altijd is de WereldCup niet vergeven, we zijn intussen aan de halve finales toe met komend weekend Wales tegen Frankrijk en héél héél spannend: Australie tegen Nieuw-Zeeland, GO THE ALL-BLACKS!!! En nee, dat is niet rascistisch, het heeft niets met huidkleur te maken, maar alles het compleet zwarte tenue met witte varenscheut.
Intussen is de winter toch weer echt voorbij. In het park zwemmen de eendepulletjes in de vijver, de narcissen zijn alweer uitgebloeid en de tulpen beginnen te kleuren: welkom lente!
2x per week spreek ik wat af met de meiden van ons 'puf-klasje' en gaan we met elkaar wat wandelen langs het estuarium, in het park, of zomaar in een rustige buurt. En koffie drinken natuurlijk. Wat een leven.
Oh, mijn kleine mannetje wordt net wakker, aan hazetukjes geen gebrek, tijd om af te sluiten!
Vanuit een rugby-gek Nieuw-Zeeland: Groetjes en tot snel!
Brenda
