Ik ben verdoofd. Mijn hoofd tintelt. Van vlak achter mijn oor, tot halverwege mijn kin, van binnen EN van buiten.
Naar de tandarts gaan is geen lolletje. Maar na bijna een week te hebben rondgelopen met zo'n ontzettend pijnlijke kaak, dan wil je wel! Een doosje pijnstillers verder, toch de telefoon maar gepakt en een afspraak gemaakt. Dat viel nog niet mee, want de dichtstbijzijnde tandartsen zitten 35 km verderop, en natuurlijk waren die allemaal volgeboekt.
Op aanraden van een collega een tandarts in een stadje 75 km de andere kant op maar gebeld, en daar kon ik meteen terecht! Wel een uurtje rijden, maar een aanrader, voor zover dat bij tandartsen mogelijk is?!
Meteen maar een dagje vrijgenomen, want met een afspraak om 11 uur en 2x een uur rijden en geen idee van nawerking/pijn/verdoving, zal er wel niet veel van de dag overblijven!
Het was druk op de weg, ik heb zeker wel 50 auto's gezien en een heel eind achter een vrachtwagen met 'een spoortje' gereden van wel 5 auto's. De doorgaande wegen, 'Highway' genaamd, bestaan hier voor het grootste deel uit 2-baans wegen dus 1 heen en 1 terug. En met de vele bochten en heuvels is inhalen vaak niet overzichtelijk en dus gevaarlijk.
Vandaar dat er zo om de 10 kilometer een 3e baan bijkomt die 'Passing Lane' heet, waarbij de langzamere het meeste links houdt (want we rijden hier wel op z'n Engels natuurlijk) en degene die passeert, rijdt in het midden van de weg. En wel een beetje opschieten, want na een paar honderd meter houdt de extra baan weer op en moet er 'geritst' worden, zonder daar overdreven ingewikkeld over te doen, het heet gewoon: 'Lane Ends' dus zoek het maar uit!
Ruim op tijd in het stadje aangekomen, ik had op Google Maps al even gekeken waar ik ongeveer moest zijn, dus had ik mooi even tijd om op mijn gemak een rondje te rijden en een parkeerplek te zoeken. En natuurlijk moest ik als 'nieuwe patient' eerst een formulier invullen en ondertekenen over allergieen en ziekten enzo, en toen duimen draaien in de wachtruimte. Of knarsetanden, maar ja, dat was erg pijnlijk.
Met 15 minuten vertraging (what else is new) mocht ik plaatsnemen in de kiepstoel van de tandarts: Een klein, maar vriendelijk mannetje die erg zijn best deed om me op mijn gemak te stellen. Hij had verschillende posters aan het plafond als afleiding en hij moest natuurlijk eerst eens een paar foto's maken van mijn kauwers.
Of ik meteen alle 4 mijn verstandskiezen kwijt wilde.... Ja hallo! Ik heb toch maar last van die ENE!
Maar als we die eruit halen, dan volgt die erboven meteen, want die krijgt alle ruimte om te groeien, en die heeft ook niet genoeg plek om zinvol te zijn.
Je mond is te vol... En dan heb ik nog wel een grote bek! (letterlijk, hoewel?!)
Dus maar besloten om 2x links het eerst aan te vallen.
Ik ben de helft van mn verstand nu dus kwijt, die hebben ze in een bloederig zakje aan me meegegeven, maar ik heb nog niet durven kijken.
Misschien over een paar dagen, als de pijn die ik ongetwijfeld krijg nadat de verdoving uitwerkt weer is weggezakt, dan wil ik die uitdaging wel aannemen, denk ik, misschien.
Ik was vroeger nooit zo weg van dat doosje melktandjes...
Mijn tong is het eerst weer terug qua gevoel. En slikken gaat ook weer normaal. In mijn lip zit nog een 'enorm gat' wat wel al begint te tintelen als ik het aanraak. Af en toe krijg ik een kleine pijnscheut door mn kaak, dat belooft vast niets goeds... Mijn oor hoort nog steeds niet bij mij, ik had meteen wel wat piercings kunnen nemen!
Ik kreeg een lijstje met instructies mee van de tandarts voor de komende dagen, ik ben benieuwd!
En wanneer ik rechts ga laten aanpakken?
Nou, dat beslis ik wel als ik weet hoe het met links afloopt... Het is erg leeg in mijn mond alsof de helft van mn kiezen verdwenen is en met mn halve hoofd nog verdoofd, een magische truc gone wrong, alsof ik mn halve hoofd bij de tandarts heb gelaten.
En ik begin ineens honger te krijgen, misschien maar met een theedoek en een spiegel bij de keukentafel gaan zitten, kwijlen en lachen (als dat niet te pijnlijk is!)
En al weet ik wel dat het helemaal niet een verstands-kies is, maar een ver-stands-kies (die het verst weg staat in je mond) toch heb ik het gevoel nog maar half zo slim te zijn. Of zou de helft van mn hersenen ook verdoofd zijn? Ver weg achtergelaten, of dan tenminste vergezocht!
Hmm, volgens mij begin ik onzin uit te kramen, tijd om er een einde aan te maken voor deze keer!
Half uitgesproken Groetjes en nog maar 2 van die dingen te gaan... ooit!
Brenda
