... een baby... oftewel: we zijn in verwachting!
Dus heb ik het voorrecht om jullie als lezers mee te nemen op deze reis van compleet nieuwe ervaringen. Geen idee hoe het zich vergelijkt met een Nederlandse zwangerschap, daar kan ik namelijk niet over meepraten, maar met de eveneens 'Westerse' zorg in Nieuw-Zeeland zit het volgens mij wel goed!
Als je ziet hoeveel moeite mensen om je heen soms moeten doen om zwanger te raken, dan ga je toch bij jezelf denken: als wij maar niet...
Gelukkig niet. Dus konden we de directe familie een mooi 'kerstkado' geven: een achter-nichtje/-neefje, een nichtje/neefje, een kleinkind en zelfs een achter-kleinkind! Mijn hele familie in Nederland natuurlijk blij verrast, maar wel teleurgesteld dat we zover weg zitten.
Tja, en dan heb je er al een paar maanden van in spanning afwachten opzitten. Na het doen van een in de supermarkt verkrijgbare zwangerschaps-test, maak je een afspraak bij de huisarts. En van de huisarts krijg je te horen: je bent zwanger (oh ja? Wat een verrassing...!) en je kunt een midwife (verloskundige/vroedvrouw) gaan zoeken. Geen hints/tips/verwijzing oid, nee, de huisarts kon niemand aanraden. Daar sta je dan over de gouden gids gebogen, google erbij, niet veel wijzer. En geen bekenden in onze 'nieuwe' woonplaats die net een baby hadden gekregen, dus maar de lokale baby-winkel binnengestapt voor advies. Nee ik kom niets aanschaffen, ik hoopte dat je een midwife zou kunnen aanraden, om even met de (Nederlandse directe) deur in huis te vallen!
Dat kon ze gelukkig en ik kon meteen diezelfde week nog terecht voor een 1e kennismaking en vragenlijst invullen (familie kwaaltjes ed) en ik kreeg meteen een verwijsbrief mee voor een 1e echo anderhalve week later.
Met z'n 2en zaten we vol spanning in de wachtruimte van een ziekenhuis aan de andere kant van Christchurch (hoe de telefoon-dame erbij kwam dat dit voor ons het gemakkelijkst bereikbare ziekenhuis was, nog altijd geen idee van, want toen ik een afspraak maakte, werd dit ziekenhuis ons om die reden aangeraden) en we waren ruim een half uur te vroeg, maar we werden meteen geholpen. En dan lig je daar met een klodder kleffe gel op je blote buik (ik mocht mijn kleren gewoon aanhouden, shirt wat omhoog en broek wat omlaag was genoeg) en zie je ineens het kleine zwart-witte wezentje heen en weer schieten door het beeld: lekker beweeglijk en met een snelle hartslag, maar gelukkig werkte baby goed mee voor de metingen die gedaan moesten worden.
Dus stonden we 3 kwartier later weer buiten met een echte baby-in-aankomst en een cd-rom vol foto's rijker en maar $30 armer, voor de cd. Omdat ik mijn verblijfsvergunning al een poos geleden had aangevraagd, kon de midwife me een 'ziekenfonds-nummer' oid geven en als je dat hebt, dan hoef je dus nergens voor te betalen, zolang het zwangerschap-gerelateerd is natuurlijk!
En toen was de zwangerschap ineens wel erg ECHT geworden bij 11 weken en werd het toch wel tijd om ons blijde nieuws met de familie te delen. Mijn familie woont allemaal in (en rond) Nederland en mijn vriend zijn familie woont grotendeels in Nieuw-Zeeland, en gelukkig waren ze allemaal net zo blij met het nieuws als wij!
Intussen ben ik 20 weken zwanger en heb ik net een 2e scan erop zitten en tussendoor zie ik mijn midwife elke 4 weken, dan vraagt ze hoe het gaat en of ik vragen/kwalen heb, ik plas op een stokje met pH papier (4 controle testen of er geen suikers/eiwitten ed in de urine zitten) en we luisteren naar baby's hartslag en voor ik het weet, sta ik weer buiten.
De 2e scan ging ik alleen naartoe, omdat vriendlief weer een paar weken in het zuiden aan het werk is: lange dagen en goed verdienen, das goed voor de spaarpot.
Een collega had me een route-beschrijving DWARS door de stad gegeven, volgens hem de kortste én snelste weg naar hetzelfde ziekenhuis (ik was nogal tevreden met de snelle service en goede kwaliteit foto's) maar ik besloot toch het hanepoot-handschrift-risico niet te nemen en de langere omweg te nemen die ik zelf wist en die we de vorige keer met goed gevolg genomen hadden. Dit keer maar een kwartier te vroeg aangekomen en weer meteen geholpen. Wel een uur lang op 'tafel' gelegen, want MENEER (yeah, we zijn voor team blauw!) wilde niet zo erg stilliggen voor alle metingen dit keer...
Over een week of 12 moet ik nog een keer terugkomen voor een scan, omdat de positie van de placenta wat aan de lage kant was en ze willen dan kijken of dat veranderd is.
Eenmaal buiten natuurlijk het nieuws meteen doorgebeld: allemaal blij verrast met het goede nieuws van een (ogenschijnlijk) gezonde zoon waar alle vingers en teentjes netjes aan leken te zitten. Wel waren we, en vooral ík, erg verrast dat het toch een jongetje lijkt te zijn, want diverse quizzen en lijstjes en Chinese grafieken en tabellen leken allemaal op een meisje te wijzen! Vooral de 'old wives' tales' hadden het goed mis! Een paar voorbeelden: baby's hartslag 140 of minder =jongen, 141 en meer is meisje, terwijl dit jongetje steeds rond de 160 slagen per minuut zat!
Heb je trek in zoetigheid: meisje; zuur of hartig: jongetje. (ik heb steeds trek in zoet) Ben je vooral 'smorgens misselijk: jongetje en ik was vooral 'savonds misselijk is meisje...Maar blauw of roze is natuurlijk allebei prima, gezond is het belangrijkste!
De buik begint intussen flink te bollen, de misselijkheid is voorbij en vanuit Nederland heb ik een serie heerlijk zittende kleding ontvangen, broeken en shirts en alvast wat schattige jip-en-janneke rompertjes van de Hema - bedankt he, mams en paps (oftewel: oma en opa!)
En met zo nu en dan wat 'gefriemel' aan de binnenkant, begint het 'zwangeren' wel heel echt te worden!
Vandeweek zat ik zelfs bijna klem in het kasje: met de deur op een kier kan ik er overdwars nét niet meer doorheen. En dat zal de komende 4 maanden alleen maar erger worden, das toch even wennen. Maar dat mensen niet meer met een schuin oogje naar mn bollende buik kijken, maar ook kunnen zien dat het geen 'vetrol' is, maar me in plaats daarvan feliciteren, dat is leuk, dan is je dag meteen goed!
Morgen ga ik op pad, ik ga vriendlief een weekendje opzoeken in het verre zuiden (winterjas mee!) die zal ook wel opkijken van de bollende buik, die aardig gegroeid is in de drie weken dat hij weg is. Ik kan bijna niet wachten!
Ik neem ook wat popjes mee naar het zuiden, dan hoeven de vlinders niet zo'n eind te vliegen als ze uitkomen. Ik heb de afgelopen dagen al 10 van die prachtige dieren losgelaten, geen planten meer over, maar het resultaat van mijn 'werk' (rupsen voeren en popjes in veiligheid brengen) werpt dus wel zijn vruchten af!
Groeten vanuit een bollend Nieuw-Zeeland!
Brenda
