We gaan verhuizen!
Nieuwe regio, nieuwe baan, nieuw (huur-)huis. De verhuiswagen is geboekt, we zijn bijna klaar voor vertrek als het begint te regenen. En regenen. En gieten. En pijpenstelen regenen. En hozen. En plenzen. De halve tuin staat blank. De halve straat staat blank. Het halve dorp staat blank. De halve regio staat blank. Het halve land staat blank...
Op het nieuws wordt gesproken over 'extreme weather warnings' en 'heavy rain warnings' of we dat nog niet gemerkt hadden. Op vele plaatsen tegen de 200 mm in een paar dagen tijd. Das veel! Vooral als je bedenkt dat in sommige streken maar 750 mm per jaar hoort te vallen...
Onze verhuiswagen staat in de file, samen met vele anderen. Highway 1 (de doorgaande hoofdweg van noord naar zuid) is op enkele plaatsen afgesloten en ook de 'omwegen' die normaal gebruikt kunnen worden als de 2-baanse hoofdweg is afgesloten, staan onder water. De rivieren kunnen de afvoer niet aan en treden buiten hun oevers. Het water stroomt óver de bruggen. Delen van dorpen worden geëvacueerd vanwege overstromings- en slip-gevaar: het wegzakken van grote stukken verzadigde grond, waardoor huizen en gebouwen kunnen verzakken.
42 Rode Kruis medewerkers in training werden wakker geschud door hevig gekraak en stonden net op tijd buiten, toen hun kampeerhuis een paar meter van een helling zakte en op 4 geparkeerde auto's terecht kwam. Het leger moest erop uit om diverse mensen (voornamelijk toeristen!) uit auto's te redden die meegespoeld dreigden te worden bij het oversteken van blank staande wegen (met waarschuwings borden: Flooding / Road Closed)
En net nu de ergste regen weg is, komt er een koufront aanzetten en krijgen we sneeuw. Alle passen dicht en door de ijzige kou vele lager gelegen wegen ook. Weer geen verhuiswagen, dus de verhuizing meteen maar een week uitgesteld!
We gaan verhuizen!
Maar nu dan ook echt: het zonnetje schijnt en we zijn er wéér bijna klaar voor. In plaats van rond de middag komt de 1e vrachtwagen meteen om half 8 's-morgens... slik! En nummer 2 een paar uur later.
Waarom hebben we 2 verhuiswagens? Nou toen vorige week onze ene grote verhuiswagen vast zat tussen de overstromingen, toen heeft het verhuisbedrijf het hele schema om moeten gooien en ipv 1 grote krijgen we nu 2 kleine wagens. Ook goed. Nog beter zelfs, want nu kunnen we in de ene alle binnenspullen opslaan en in de 2e alle buitenspullen: plantenbakken, bloempotten, kruiwagen, bbq-op-wielen, kasje, grasmaaier, dat soort dingen.
We gaan bijna 600 KM noordelijker wonen, niet alleen op zoek naar een beter (warmer!) klimaat, maar door omstandigheden was een andere baan ook een van de doorslaggevende factoren. Als de 2e wagen eindelijk vol is en wegrijdt, snel nog een laatste rondje huis en tuin doen en de laatste spullen (en de kat!) in de auto laden, voor we zelf vertrekken.
Het is bijna 6 uur rijden, maar gelukkig is het niet te druk op de weg. Met de huisbaas is afgesproken dat de sleutel in de brievenbus ligt, dus als we laat in de avond aankomen, kunnen we iig naar binnen.
Op de grond slapen valt niet mee, dus we zijn al vroeg uit de 'veren' om de eerste truck vol huisraad te ontvangen. Een paar uur later staan huis en garage VOL dus we hoeven ons de komende dagen nog niet te vervelen!
Het omzetten van de telefoon en het aanleggen van Broadband internet klinkt zo makkelijk!
Vele dagen en wacht-minuten bij de Helpdesk verder, komt er dan eindelijk een 'technician' langs, (hij spreekt weinig Engels) die opdracht heeft gekregen een nieuwe telefoonkabel te trekken van de paal voor het huis, naar het telefoon/internet schakelkastje in de muur van de woonkamer. Om half zes, als het al compleet donker is, geeft hij het op met de woorden: 'I come back in morning tomorrow?' Dus de wekker gezet, koffie gedronken, ontbeten en nog altijd geen technicus... Als hij eindelijk verschijnt, heeft hij ook nog 3 uur werk om zijn 'small job' af te maken, maar de telefoon doet het dan teminste weer!
2 dagen verder is ook het internet eindelijk op gang en zijn we weer 'bereikbaar' voor de rest van de wereld. Wat een opluchting! Toch raar dat het online zijn zo belangrijk is geworden in het dagelijks leven, nooit gedacht dat ik daar aan mee zou doen!
De meeste dozen zijn uitgepakt, de bolletjes en plantjes hebben een plekje in de tuin gekregen en ik hoef in de keuken niet meer te 'zoeken' naar bestek en ingredienten. We zijn thuis! En nu ook de kortste dag weer voorbij is, kan ik niet wachten op het voorjaar!
Ik hoef alleen mijn pas gekochte 2e hands fiets nog maar op te halen (met zo'n stomme helm!) dan kan ik op mijn gemak de regio verkennen, zo plat als Nederland en met de besneeuwde toppen van de Alpen in de achtergrond is verdwalen er niet bij: Welcome to the Canterbury plains!
Verhuisgroetjes van Brenda
