Veel mensen die aan emigreren denken, vragen zich af of het niet erg moeilijk is om nieuwe relaties en een vriendenkring op te bouwen in een ander land. Het is natuurlijk ook niet niks om al je vertrouwde familieleden, vrienden en kennissen achter te laten en naar een land te verhuizen waar je niemand kent. Toen wij serieus aan emigreren begonnen te denken was dit ook een vraagstuk wat ons bezig heeft gehouden. Maar we zagen ook wel in dat dit iets is waar je in een ander land bewust aan moet werken. Je moet zelf actief op zoek naar gelegenheden om mensen te ontmoeten en contacten te leggen.
Wij hadden het geluk dat we in een klein dorpje gingen wonen, waar het leggen van nieuwe contacten makkelijker gaat dan in een wat meer anonieme grote stad. De mensen in een dorpje zijn vaak wat nieuwsgieriger naar een onbekend gezicht in hun vertrouwde straat en komen vanzelf op je af om even een praatje te maken. Als je twee keer bij de plaatselijke supermarkt of bakker bent geweest kent het personeel je gezicht (en jij dat van hen) en ook de dokter, de verpleegster, de mensen van de bank en van het plaatselijke cafe zijn al snel bekenden van je.
Met de buren in het straatje waar wij neergestreken zijn hadden we ook al snel contact. Overbuurman Malcolm, een vriendelijke man die overal verstand van lijkt te hebben en al overal op aarde gewoond heeft voor hij in Nieuw-Zeeland terecht kwam, hielp ons op een koude winterdag uit de brand met een falend warmwater-systeem.
In de tuinhuisjes die wij verhuren was ineens geen warm water meer (leuk op een dag waarop de temperatuur onder het vriespunt ligt!) en de enige loodgieter die het dorpje rijk is was voor een weekendje naar Christchurch, zo vernamen we toen we hem belden. Maar no worries, hij zou wel even zijn vriend voor ons bellen, die had ook verstand van loodgieten en toevallig woonde hij tegenover ons. En inderdaad, een paar uurtjes later stond Malcolm op de stoep en hij bracht zijn vrije zaterdagmiddag door op het krappe, donkere zoldertje van ons tuinhuisje om weer warm water te regelen voor onze gasten.
Toen hij dat voor mekaar had, wilde hij van geen vergoeding weten! Hij kwam wel een keer op de koffie met zijn vrouw. Die had een snoepwinkeltje in het dorpje waar ze ook echte Hollandse drop verkochten, of we dat al wisten. Zoete drop vond hij wel lekker, maar hoe wij Hollanders die dubbelzoute drop door onze keel konden krijgen, dat was hem toch een groot raadsel...
Mijn ontmoeting met de oude dame Dulcie, die schuin tegenover ons woont, was wat avontuurlijker. Op een zeer koude winteravond besloot ik eens vroeg onder de wol te kruipen. Geert was er niet, alleen de kat lag te spinnen op de bank bij de kachel en ik nam een spannend boek mee naar bed en nestelde me behaaglijk onder. Na een minuut of tien hoorde ik een vreemd geluid. Het leek wel het zeer klaaglijk, monotoon miauwen van een kat. Maar onze kat lag lekker rustig op de bank, die kon het niet zijn. Zou een van de katten van de buren ergens in een schuurtje opgesloten zitten?
Ik ging uit bed en probeerde of ik door de ramen iets kon zien. Ik zag niets vreemds en het geluid hield op, dus ik kroop weer in bed. Na weer tien minuten begon het opnieuw. Ik probeerde het te negeren, misschien was de overbuurman wel zijn nieuwe cirkelzaag aan het uitproberen. Maar na een tijdje kon ik er niet meer tegen, trok mijn badjas en sloffen aan en ging poolshoogte nemen. Ik deed de voordeur open en toen hoorde ik het geluid duidelijker. Het was een menselijke stem.
Ik liep naar de voorkant van ons huis en toen hoorde ik dat er iemand om hulp riep. Het kwam uit het kleine huisje van het vriendelijke oude dametje aan de overkant. Ik rende er naar toe en zag het arme mensje uit haar raam hangen. Ze schreeuwde naar me dat ze opgesloten zat en er niet meer uit kon.
Ik klom over haar tuinhek om bij het raam te komen en toen vertelde ze me wat er aan de hand was. Ze hing uit haar badkamerraam. Ze had eerder die avond een douche genomen en daarbij, ook al woonde ze alleen, de badkamerdeur afgesloten. Maar er was iets afgebroken aan het slot en nu kon ze er niet meer uit. Ze hing al drie kwartier uit het raam te roepen om hulp, maar niemand had haar gehoord. Ze was zo blij en opgelucht toen ze mij zag verschijnen. Het was een steenkoude nacht; het vroor dat het kraakte en ze was door en door koud geworden. Ze had haar badjas aan en daaroverheen alle handdoeken die ze op de badkamer had kunnen vinden.
Ik ben toen naar Malcolm gerend en die heeft een slot geforceerd om binnen te kunnen en Dulcie uit haar benarde positie bevrijd. Dat was me nog eens een manier om kennis te maken met je nieuwe buren!
De ontmoetingen met de andere buren en dorpsbewoners waren minder vreemd, maar evengoed hartelijk en hartverwarmend. Er was niemand die ons wantrouwend aankeek, omdat wij als buitenlanders in hun midden kwamen wonen. Iedereen heette ons van harte welkom en ze leken trots te zijn op het feit dat wij in hun dorpje wilden komen wonen. Ze vonden het zelf ook zo'n prettige plaats; ze gaven ons groot gelijk! Door deze prettige reacties van de 'locals' voelden we ons hier al heel snel thuis.
Het is heerlijk om mensen te kunnen groeten op straat of om een gesprekje te kunnen hebben bij de bakker. Dat zijn kleine dingen, maar wel net die dingen die je het gevoel geven dat je erbij hoort. De prettige gewoonte in Nieuw-Zeeland om iedereen bij zijn of haar voornaam aan te spreken helpt daar ook aan mee. Ik vind het nog steeds leuk om bij de kassa van de supermarkt te horen: Hello Brenda, how are you today? Het is misschien een standaard zinnetje, maar het geeft mij een lekker gevoel.
Nog even en dan ben ik een echte Kiwi!
