Toen ik nog in Nederland woonde dacht ik altijd dat klagen over het weer nou iets typisch Nederlands was. Nou, ondertussen weet ik wel beter.
Het weer houdt de Kiwi's niet alleen erg bezig, ze vinden het ook nooit goed. Het is of te warm, of te koud, het waait te hard of de wind komt uit de verkeerde richting. En als je nu een schapenhouder bent in een van de afgelegen streken in Otago of Canterbury, waar een halve meter sneeuw de dood van een groot deel van je veestapel kan betekenen, of een visser die net van plan was om in zee te steken, dan kan ik me daar alles bij voor stellen.
Maar ook de gewone dorps- en stadsbewoners doen niets liever dan over het weer en het klimaat praten. Iedereen is hier ook zo'n beetje amateur-metereoloog en ze praten over zuidelijke stromingen, fohnwinden, koude-golven en westenwinden alsof ze allemaal gepromoveerd zijn op het onderwerp. Het lijkt heel handig, om een buurman te hebben die 's ochtends een blik op de hemel werpt en nadenkend de windrichting in ogenschouw neemt om er vervolgens een voorspelling op los te laten. Maar helaas is er hier niets veranderlijker dan het weer, dus die voorspelling kan ik net zo goed zelf doen. En soms heb ik het geluk dat ik goed gok...
Toegegeven, het weer kan hier soms ook echt rare streken uithalen. Wij zijn een half jaar geleden naar Nieuw-Zeeland verhuisd en dus hebben we zojuist onze eerste Nieuw-Zeelandse winter er op zitten (hoewel je daar ook nooit echt zeker van kunt zijn). En volgens de Kiwi's was dit de koudste, natste, beroerdste winter sinds lange tijd. Aangezien wij het grootste deel van die winter in Christchurch door hebben gebracht, vonden wij dat nogal meevallen.
We hebben er welgeteld twee sneeuwdagen gehad en ik geloof dat we een keer 's ochtends de autoruitjes hebben moeten krabben vanwege een nachtvorstje. Daartegen over staat dat we op zonnige dagen zonder jas konden gaan wandelen en dat we in juni (de wintermaand die gelijk staat aan december op het Noordelijk Halfrond) nog eens tot elf uur 's avonds op een terrasje gezeten hebben. Weliswaar met een trui aan, maar dan nog...
Maar in diezelfde tijd, slechts ruim 50 kilometer verderop, waren er mensen die echt de zwaarste winter sinds tijden te verduren hadden. Een onverwachte zuidelijke stroming zorgde voor een fors pak sneeuw, waardoor boeren hun vee niet op tijd binnen hadden kunnen halen. Veel vee is in die tijd van de kou en honger omgekomen omdat de eigenaren niet meer bij hun dieren konden komen. Ook zaten er duizend huishoudens in de kou en het donker, omdat de electriciteitsleidingen geknapt waren door het gewicht van de sneeuw. Die gezinnen hebben dagenlang en in sommige gevallen zelfs wekenlang geen stroom gehad omdat het slechte weer de reparatiewerkzaamheden niet toeliet.
Ook in het relatief warmere Christchurch, waar sneeuw redelijk zeldzaam is en het naar onze begrippen ook nooit echt gemeen koud is, hadden mensen te lijden van de winterse perikelen. Er zijn veel mensen, vaak ouderen en alleenstaanden die van een zeer klein inkomen rond moeten zien te komen, die hun electriciteitsrekeningen niet meer konden betalen.
Veel huizen hier worden verwarmd met kleine electrische kacheltjes en als mensen bang zijn de stroom niet meer te kunnen betalen, dan zetten ze de kachel slechts mondjesmaat, of helemaal niet aan. Het resultaat is natuurlijk dat de mensen echt letterlijk in de kou staan, maar bijvoorbeeld ook hun was niet meer droog kunnen krijgen. En dat zijn toch echte drama's.
Ondertussen hebben we Christchurch achter ons gelaten en zijn we verhuisd naar Hanmer Springs, dat wel 150 km dichter bij de evenaar ligt, maar ook op 400m hoogte aan de voet van de Alpen. Hier haalt het weer echt de raarste streken uit die je je maar kunt bedenken. Wat dacht je van stormachtige winden, die je was van de waslijn afblaast en je tuinstoelen verspreidt door je hele tuin terwijl de hemel boven je strakblauw is. Of zo'n zelfde strakblauwe lucht, maar toch regen hebben, omdat de westenwind de regendruppels die aan de westkant van de Alpen vallen nog over de bergen heen blaast.
Gisteren had ik nog zo'n dag. De westelijke hemel was grijs en bewolkt, maar de lucht boven me prachtig blauw en de zon scheen volop. Even lekker een uurtje lezen in de tuin, dacht ik. Maar na tien minuten moest ik weer naar binnen. Mijn boek werd nat.
Vaak vragen de gasten van onze hostel aan mij of ik het weerbericht voor die dag weet. In het begin vertelde ik hen dan braaf wat ik 's ochtends in de krant had gelezen, maar vaak klopte dat niet. Met als resultaat dat mijn gasten doorweekt terugkwamen van hun wandeltochten, of een schitterend zonnige middag televisie-kijkend door hadden gebracht in de lounge van de hostel.
Tegenwoordig zeg ik dat de enige zekerheid die je hier hebt over het weer is dat je hier nooit kunt vertrouwen op de weersvoorspellingen. En dat klopt altijd!
Brenda Lucius
