Zo heette dat populaire tv-programma toch wat een tijdje geleden in Nederland uitgezonden werd? En volgens mij waren er nog wel wat meer programma's van dergelijke strekking, die ook in België en Groot-Brittannië gretig bekeken werden.
Als je een aflevering gezien had, had je ze eigenlijk allemaal gezien, want het ging altijd over hetzelfde: een stel of jong gezin dat besloten had om hun leven eens danig te veranderen en te emigreren naar het buitenland, met de droom om daar een hotel, restaurant, wijngaard, gastenverblijf met kookcursus etc te beginnen. Meestal waren het ronduit rampverhalen, want het betreffende stel kwam in geldnood, liep tegen muren van bureaucratie aan en beheerste de taal onvoldoende.
Maar net als het water hen tot aan de lippen kwam, gloorde er licht aan de horizon en alles kreeg toch nog een happy end!
Smullen dus voor de televisiekijker en de dag erna op het werk werden de lotgevallen nog even uitgebreid nabesproken. Het was in elk geval een programma dat de tongen los maakte!
Ik had ronduit een hekel aan die programma's en alleen maar omdat wijzelf net in die periode bezig waren met onze emigratieprocedure. Iedereen die daar lucht van kreeg reageerde hetzelfde: "Goh, gaan jullie emigreren, tjeetje, da's ook een hele stap. Ik zag laatst op tv een programma over een jong stel die naar..." En dan werd er weer een aflevering opgerakeld. Doodmoe werd ik ervan, want ondertussen dacht half Nederland dat emigreren nooit vlekkeloos kon verlopen en dat je het in je nieuwe land zwaar te verduren zou krijgen. Bovendien kregen wij al helemaal de wind van voren, want ik had al eens laten vallen dat ik in Nieuw-Zeeland iets voor mezelf wilde beginnen. Een Bed & Breakfast, een hostel of een tearoom, zoiets.
Ik weet niet eens meer precies wanneer ik daar over begon te denken. Steeds als ik op vakantie was en in een knusse berghut, schattige B&B of gezellige hostel verbleef begon het bij mij te kriebelen. Dat wilde ik ook: een gezellige, behaaglijke accommodatie voor vermoeide reizigers, waar ze weer even op adem kunnen komen. En ik vrees dat ik Geert daarmee aangestoken heb, want hij begon er ook steeds meer voor te voelen.
Eerst hebben we er nog even over gedacht om in Nederland zoiets te gaan doen, maar daar kwamen we al heel snel van terug. Te veel regeltjes, te weinig reizigers en te duur.
Toen we voor de eerste keer op reis waren in Nieuw-Zeeland en we kennis maakten met het geweldige systeem van hostels in dit land begon er in mijn achterhoofd een stemmetje te fluisteren: "Hier kan het wel!" Maar ik negeerde het stemmetje nog maar even, we moesten eerst nog een visum zien te krijgen en dan eerst maar eens een normale baan gaan zoeken.
Dat visum kwam er, die normale baan kwam er en toen het Paasweekend aanbrak gingen we een paar daagjes rondreizen; even genieten van ons prachtige, nieuwe land. We gingen naar Kaikoura, naar Nelson Lakes National Park en op de terugweg naar Christchurch stopten we even in Hanmer Springs om te lunchen. We wisten dat er hier een hostel te koop stond en na de lunch besloten we even te gaan kijken.
De aardige manager vond het geen enkel probleem en we bekeken op ons gemak de hostel. Het was liefde op het eerste gezicht!
Ik zal jullie het hele lange verhaal wat daarna kwam besparen, maar het kwam er op neer dat we de hostel niet meer uit ons hoofd konden zetten, we de eigenaar benaderden en zo werden wij, slechts vijf maanden nadat we in Nieuw-Zeeland aangekomen waren, de trotse eigenaars van een kleine, gezellige hostel in het vriendelijke dorpje Hanmer Springs. Onze droom was uitgekomen...
Maar toen moesten we natuurlijk ook nog de hostel gaan runnen. Zoiets hadden we nog nooit gedaan. Ik heb namelijk altijd in de tandheelkunde gewerkt en Geert in de IT en nu moesten we ineens bedjes opmaken, badkamers poetsen, gasten inboeken en de telefoon aannemen. En dat ook nog 7 dagen in de week.
Maar Sam, de manager had beloofd om ons in te werken en we leerden snel. Al na een paar dagen kon ik de hostel alleen draaien en toen Sam na een week afscheid nam waren we vol vertrouwen dat het ons ging lukken.
En het is ons gelukt! Nu, een half jaar later en door de wol geverfd, kan ik niet anders zeggen dan dat we dolblij zijn dat we stap gezet hebben. Het is heerlijk! Hanmer Springs is een geweldig dorpje om te wonen, de bewoners zijn vreselijk aardig en we krijgen hele leuke, vriendelijke gasten. Het gebeurt wel eens dat ik midden in de nacht mijn bed uit moet om wat herrieschoppers te vertellen dat ze zachtjes moeten doen, omdat wij en de andere gasten ook graag willen slapen. Het gebeurt ook wel eens dat gasten niet zo vriendelijk zijn, hun afwas niet opruimen en de rollen wc papier en zeeppompjes jatten. Ook komt het voor dat mensen een kamer boeken en vervolgens niet op komen dagen. Kleine ergernissen waar je niks aan kunt doen en die je naast je neer zal moeten leggen.
Daartegenover staat dat de meeste backpackers ontzettend vriendelijk en aardig zijn en dat het geweldig is om elke avond een huis vol mensen te hebben, afkomstig uit alle landen van de wereld. Deze mensen eten samen, praten samen, wisselen adressen en foto's uit en ook al hebben de politieke leiders van hun respectievelijke vaderlanden onenigheid, daar is hier in de hostel niets van te merken. Een nominatie voor de Nobelprijs voor wereldvrede lijkt niet ver weg meer...
Natuurlijk is het hard werken. Elke dag moeten de bedden weer opgemaakt worden met schone lakens, de hostel moet gepoetst worden en in de middag wachten er 5 of 6 ladingen wasgoed, dat aan het eind van de dag weer schoon en droog in de kast moet liggen. Er moet hout gehakt worden voor de kachel en nieuwe gasten ingecheckt. De telefoon staat tussen 8 uur 's ochtends en 10 uur 's avonds ook niet vaak stil en dan moet er ook nog een maaltijd op tafel komen en we hebben zelf nog een huis dat bijgehouden moet worden.
Alleen zou ik dat allemaal niet afkunnen en daarom hebben we altijd een paar backpackers die voor gratis accommodatie en een avondmaaltijd een paar uurtjes helpen met het dagelijks werk. Dat is niet alleen nuttig, maar ook ontzettend leuk. Deze mensen leer je zo echt goed kennen en als ze na een aantal weken weer verder reizen is het net of je vrienden uitzwaait. Zo hebben we al een Engelse jongen, een jong Duits meisje, een Duits-Nederlands stel, een Franse jongen en een Zwitserse mevrouw gehad en wie weet wat er nog volgt.
Want dat is wat dit werk zo boeiend maakt, dat je nooit weet wat er komen gaat. Wie zal er vanavond weer op de stoep staan? Het is echt niet het uitsoppen van de badkamers wat dit werk zo uitdagend en interessant maakt, maar dat hoort erbij. Het is de menselijke factor; de wisselwerking tussen ons en de gasten wat het zo spannend maakt. Elke dag weer anders, altijd verrassend, nooit saai.
Bovendien is het leven hier zo anders dan ons leven in Nederland. Je leeft hier veel meer buiten, bent lichamelijk veel actiever. Ik vind het heerlijk om hier de was op te hangen, omdat ik dan lekker buiten in het zonnetje sta en de vogels hoor in plaats van langsrazend verkeer. 's Avonds ben ik moe omdat ik met kachelhout heb lopen sjouwen en dat is lekkerder moe zijn dan van een dag stressen op kantoor.
Ik heb altijd tijd voor een praatje en als ik 's ochtends een keer een half uurtje langer in bed wil blijven liggen dan kan dat. Er is niemand die bepaalt hoe lang mijn lunchpauze is en wanneer ik theepauze mag houden. Lekker eigen baas, wie had dat nou ooit gedacht?
Het roer is toch echt om.
