South Island / West Coast / Blackball
Herkansing
Toen wij trouwden in januari 2004 waren wij na afloop van het feest zo moe dat er weinig sprake was van een huwelijksnacht-by-the-book. En als ik newleyweds in mijn omgeving hierover aan de tand voel, dan krijg ik het idee dat het tijd wordt dit hoofdstuk van dat "trouwboekje" maar eens te herschrijven.
In de tweede week van onze huwelijksreis echter diende zich in Blackball een bijzondere gelegenheid aan voor een herkansing…
Opgestaan en ingedut
Nadat we de westkust van het Zuidereiland bij Greymouth verlaten voor de inside passage over de Arthur´s Pass, stoppen we in het plaatsje Blackball om op zoek te gaan naar een slaapplaats.
Tegen de tijd dat we door hebben dat we in het dorp te zijn aangekomen, rijden we er alweer bijna uit. We keren en zien hier en daar een huis verscholen achter het groen. Wat ons opvalt is dat alles oud is, versleten. De weg waarop we rijden, de straatverlichting, de gevels van de huizen. Stil is het ook: geen auto´s, geen mensen op straat.
Dit mijnwerkersdorp blijkt echter na de sluiting van de laatste mijn in Nieuw-Zeeland in 1964 wonderwel niet verworden tot spookstad. In dit dorp is zelfs een aantal stakingen beslissend geweest voor het huidige het politiek socialisme in het land. Zo leidde de Crib Time Strike van 1908 tot de Miners Federation en de oprichting van de NZ Communist Headquarters. De mijnwerkers zijn toen opgestaan voor het recht van 15 minuten extra pauze; crib time dus. Na een rondleiding in de luchtschachten van de plaatselijke mijn schijn je te begrijpen waarom dat kwartiertje zo belangrijk was.
In 1931 leidde wederom een staking zelfs tot de huidig regerende Labour Party.
En toch is Blackball stil.
Not amused
Dan zien we een groot huis in Victoriaanse stijl met prachtige houten veranda´s. Het huis past perfect in het plaatje: achterstallig onderhoud aan het schilderwerk houdt ook hier de vergane dorpsglorie in stand.
Aan de gevel hangt een bescheiden uithangbord: "Formerly The Blackball Hilton".Hilton omdat het nabij Hilton Street ligt. Formerly omdat een gelijknamige hotelmagnaat de exclusieve rechten voor het gebruik van de naam claimde. Hij was namelijk not amused toen hij van het hotel hoorde en stuurde een legertje advocaten naar Blackball om het geschil te beslechten.
Als we het hotel binnenlopen zien we de aanklacht ingelijst aan de muur hangen.
Salami Brothers
Eigenaars Jane en Linda begroeten ons, maar zeggen ons meteen te moeten teleurstellen: het hotel is vol! Er ís nog wel een kamer, maar die is pas verbouwd en is nog niet klaar; er zit nog geen slot op. Hoopvol roepen we dat we dat wel voor lief nemen en vragen of ze voor ons pasgetrouwden een uitzondering willen maken. Jane gaat akkoord en zegt de kamer aan het einde van de middag klaar te hebben.
We nemen plaats in de bar aan een van de met rood-wit beklede tafels en rusten uit als we de ruimte in ons opnemen. In de hoek is een enorme ei-vormige stenen haard gemetseld. Hij zou niet misstaan in een van Tolkien´s hobbit holes. Overal hangen foto´s en attributen uit het mijnentijdperk en het lijkt alsof alles hier zijn eigen verhaal heeft. Vanuit ons zitje kijken we zo de keuken in en zien de huiskat op het aanrecht lopen.
Toch smaakt de Blackball Platter die Linda ons komt brengen prima: Dikke plakken rosbief en salami vullen onze magen. Vers van de Salami Brothers. De naam doet een illuster gangsterduo uit een spaghettiwestern vermoeden. Maar de salami waaraan we knabbelen blijkt elke dag vers te worden geleverd door de worstenfabriek twee straten verderop, The Blackball Salami Company van Pat en Gary.
I´ll leave you to it
Dan komt Jane vertellen dat onze kamer gereed is. Terwijl ze ons voorgaat vertelt ze trots dat het een luxe suite is, de enige in het hotel. De kamer heeft tot voor kort dienst gedaan als sport- en ontspanningsruimte. Ze opent de deur en we lopen een ruime kamer in met openslaande deuren naar een verwilderde tuin. Een deur aan de andere kant van de kamer leidt naar douche, wc en … jacuzzi! "Well, I´ll leave you to it" en met een veelbetekenende knipoog trekt ze deur dicht en laat ons alleen.
Op de geluidsinstallatie speelt een loungy cd en de verlichting is gedimd. Het zwart spijlen hemelbed is keurig opgedekt. Dan zien we op een dressoir in een schaal 2 flesjes champagne liggen. Wie had gedacht dat we twee weken na dato alsnog in een bruidssuite zouden overnachten!
Dan gaat de deur langzaam open en zien we een jongetje van een jaar of 10 nieuwsgierig om de hoek kijken. Als we hem groeten blijft hij stil en roerloos staan kijken. We hopen dat hij vannacht niet gaat slaapwandelen…
Death by Chocolate
's Avonds nemen we weer plaats in de bar voor het avondeten. De huiskat ligt achter me te snorren in de vensterbank als Jane ons komt vertellen wat er op het menu staat. We gaan voor de homemade garlic chicken en de brie pie. Als dessert kiezen we Death by Chocolate. De naam van het toetje verraadt een verhaal. Terwijl we met veel smaak van de enorme chocolade ijscoupe eten vertelt Jane dat de naam is gebaseerd op het waargebeurde verhaal over een vrouw in Blackball die afrekent met haar overspelige man door hem vergiftigde chocolade te geven. We nemen voorzichtig nog een hap van ons ijs als Jane ons geruststelt dat dit haar eigen recept is.
We hangen de verdere avond aan Jane´s lippen terwijl zij honderduit vertelt over de historie van het hotel en het dorp. We laten ons het home brew bier goed smaken.
Het is al laat als we vermoeid onze honeymoon suite opzoeken. Het zal een huwelijksnacht uit het boekje worden. Uit de herziene versie wel te verstaan.
