Two and a half hours. Four and a half if your goin´ fishin´. Just follow directions for Te Anau." lacht een vriendelijke man ons toe als we bij een tankstation om de weg vragen naar de gateway to the sounds, Manapouri. Het dorpje, waar we drie nachten zullen logeren, moet een prima vertrekpunt zijn voor uitstapjes naar de fabuleuze fjorden aan de zuidwestkust van het Zuidereiland. De mooiste liggen verspreid over de Doubtful Sound en Milford Sound. Wij kiezen ervoor de laatste te bezichtigen en zijn van plan dit vanuit een luie ligstoel te doen, vanaf het dek van een comfortabele boot.
Biting mood
Aan het begin van de avond checken we in bij het Manapouri Glade Motel en krijgen de sleutel voor hutje n°3, de Possum Lodge. Het puike huisje is van alle gemakken voorzien en de gastvrijheid reikt tot in de koelkast; een ijskoud kannetje verse melk with compliments lest onze dorst.
We maken tijdens onze avondwandeling nog een ronde langs de receptie om te bedanken voor de leuke ontvangst. Op de vraag "Do you have repellant?" kunnen we gelukkig bevestigend antwoorden, want de sandflies vliegen je hier bij hordes om de oren want waar water is, daar zijn sandflies. Gelukkig zijn ze vandaag niet in de biting mood.
Ons huisje ligt op 2 minuten slenteren van het idyllische Frasiers Beach, waar we heerlijk op onze blote voeten door de branding lopen.
Dan lopen we het gehuchtje in, waar bovenop de heuvel een wit kerkje staat. Ernaast staat een grote oude bouwkeet. In dit provisorische bedrijfsverzamelgebouw lijkt zich de plaatselijke middenstand te hebben verzameld: het postagentschap annex kruidenier annex cafetaria herbergt eveneens een boekingskantoortje voor outdoor activiteiten en een telefooncel.
We bellen naar huis voor een wake up-call, het is er immers vroeg in de ochtend. We vertellen enthousiast over onze belevenissen tot nu toe.
Zuivere toonladder
In ons cosy huisje kijken we op 1 van de 2 lokale televisiekanalen naar een film. Een reclamecommercial over tractoren herinnert ons aan het feit dat we hier van het stadse leven mijlenver zijn verwijderd.
We besluiten vroeg onder de wol te gaan, want we hebben vandaag zeker een halve dag in de auto gezeten en volgens onze routekaart moeten we morgen 240 kilometer afleggen.
Midden in de nacht worden we gewekt door een bijzonder geluid. Vanuit de bomen boven ons klinken wonderbaarlijke tonen; we kunnen ze niet thuisbrengen. Het lijkt alsof op een mondharmonica herhaaldelijk een zuivere toonladder wordt gespeeld. We constateren dat het een vogel moet zijn, een zeer muzikale. Met ingehouden adem en betoverd door de magische klanken staren we naar het plafond.
De volgende ochtend staan we laat op en lopen naar het piepkleine visitor centre om de boottrip te boeken. De niet zo sympathieke medewerkster stelt dat het toch zeker 2,5 uur rijden is en mompelt dat we "better start driving" want om half vijf vanmiddag vertrekt de boot.
Nadat we een paar broodjes en wat te drinken hebben gekocht bij de mini-mall, zetten we koers naar Milford Sound.
Muggenlijken
We rijden een uurtje als we ons door de inmiddels vertrouwde DOC-bewegwijzering naar Mirror Lakes laten leiden. Ook onze reisgids kent deze bezienswaardigheid en we lezen: "Enjoy the reflections of the beautiful landscape in the water of these mirror lakes." Helaas rimpelt de wind het water en vertroebelt zo het beloofde spiegeleffect.
We rijden verder en de weg kronkelt voort, ingeklemd tussen steile bergwanden aan de ene kant en diepe ravijnen aan de andere, die we regelmatig oversteken via een one lane bridge. Watervalletjes sijpelen de bergwand af, de weg over.
Ook Lake Gunn doen we aan, maar als we parkeren en willen uitstappen ziet een zwerm sandflies zijn kans schoon een glipt de auto in. In lichte paniek spring ik terug in de auto en klap ik de deur dicht. Zeker 50 exemplaren zijn binnengekomen. Wild meppen we om ons heen; wonderwel worden we niet 1 keer gestoken. Lake Gunn kan ons inmiddels gestolen worden en als we het laatste muggenlijk van de binnenkant van de voorruit hebben gepoetst rijden we verder.
We stoppen nog bij de idyllische Kaka Creek en Falls Creek, waar goddank de insecten zich niet met ons bemoeien.
Mijn claustrofobische schoonmoeder
Als we de steeds smaller wordende weg vervolgen zien we na een scherpe haarspeldbocht opeens waarvoor diverse felgekleurde borden ons al enkele kilometers waarschuwen: de ingang van de Homer Tunnel; een smal en aardedonker gat van 4 kilometer lang. Een eenbaanstunnel voor tweerichtingsverkeer, met halverwege beperkte ruimte voor een noodstop. Max. snelheid 20 kilometer per uur.
Ik denk aan mijn claustrofobische schoonmoeder als ik voorzichtig het gaspedaal intrap en de tunnel wil inrijden. Ik stap op de rem want juist op dat moment komt een auto de tunnel uit! Wanneer mag ik? Ik heb nergens verkeerslichten gezien. Het bevalt me niets en we moeten vanavond ook nog terug!
Met het zweet in de handen maak ik opnieuw aanstalten de tunnel in te rijden. Stapvoets rijden we naar binnen…
Nietig
Als we een benauwd kwartier later de tunnel uitrijden (goddank zonder tegenliggers te zijn tegengekomen) en als onze ogen weer gewend zijn aan het licht, zien we dat onze beproeving niet voor niets is geweest. Alsof we zojuist een magische poort zijn doorgegaan, rijden we een adembenemend decor binnen. Weelderig bemoste heuvels, statige rotswanden en imposante ijsformaties: de Hollyford Valley.
Een Tolkieniaans landschap in constante beweging, want van een gletsjertong bovenop een steile bergwand stort zich het water met oorverdovend gedonder naar beneden. Lawines van stukken steen en ijs brokkelen van de rotsen en banen zich een weg naar beneden.
We parkeren de auto op een grote grindvlakte vlak bij de tunnel. Als we uitstappen komt direct een grote groene vogel op ons afgevlogen en landt op het dak van onze auto. Voor de brutale aard van deze Kea, een inheemse papegaaisoort, zijn we gewaarschuwd. Met scheve kop kijkt het beest ons eigenwijs en uitdagend aan. Maureen durft de auto niet meer in. Haar wilde armzwaai en waarschuwingskreten maken hem alleen maar nieuwsgieriger. Hij hupt dichterbij en fladdert naar de motorkap, waar hij ons nog eens wat beter bekijkt. We nemen wat afstand en laten het beest begaan. We lopen naar een enorm grijs-wit ijsplateau, waar allemaal gaten en kieren in zijn gesmolten. Voorzichtig verkennen we zo´n opening. Het ijs lijkt voortdurend te smelten, want er sijpelen stroompjes water vanaf die als kleine riviertjes door de in het grind uitgesleten geultjes voortkruipen.
Volledig in de ban van deze overweldigende natuur stappen we weer de auto in en vervolgen onze reis door de vallei.
Gebalde reuzenvuist
We naderen onze bestemming en rijden een groot parkeerterrein op waarachter al direct Mitre Peak imponeert, een spitse berg met afgeronde top die domineert tussen de andere eveneens typisch gevormde bergen. Yellowstones´ El Capitanvan het fjordengebied zeg maar. De bergen hebben ook wel wat weg van de knokkels van een gebalde reuzenvuist die boven het water uitsteken.
We lopen de houten aanlegsteiger op naar onze kleine boot met kajuit en maken kennis met de kapitein. De groep is van internationaal allooi en niet groter dan zo´n 18 man. Ik observeer en som op: veel Engelsen, een Scandinavisch stel en de onvermijdelijke Japanner.
Door het late tijdstip lijken we, op enkele kanovaarders na, de enigen te zijn op het water.
We treffen het op deze, naar horen zeggen uiterst zeldzame zonnige dag: het regent hier zeker 200 dagen per jaar. Maar, waarschuwt de kapitein ons, door het mooie weer van de afgelopen tijd zijn de watervallen wat minder spectaculair. We nemen het op de koop toe en lopen naar het bovendek om plaats te nemen op een ligstoel. We gaan aan de slag met factor 60, wat door de combinatie van de plaatselijk ozonarme atmosfeer en harde wind een absolute noodzaak is.
Als we zien dat het ogenschijnlijk minuscule zeilbootje uit de verte bij nader inzien een enorm zeiljacht blijkt, valt ons pas op hoe de verhoudingen staan in dit dramatische landschap. Dit is moeder natuur in al haar grootsheid met ons toeristen als nietige luizen in de pels.
Maiden of the Mist
Na een paar minuten volle kracht vooruit zet onze stuurman de motor uit en drijven we in de richting van de steile wand van een fjord, waar zich een waterval vanaf stort. Het lawaai van het vallende water is oorverdovend en de kracht waarmee het zich in zee stort verspreidt een enorme wolk van nevel. Ik roep naar Maureen dat het me doet denken aan de Niagara Falls, waar op het dek van de Maiden of the Mist de neerslag van de waterval op onze in blauwe regenponcho´s getooide hoofden kletterde.
Op een aantal kleine rotsen bij de fjord ligt een groep zeeleeuwen. Loom richten ze de kop even op als de boot langszij vaart.
Het monotone geronk van de motor maakt onze oogleden zwaar. De zon brandt op onze gezichten maar met de wind is het erg aangenaam. Op de achtergrond horen we een aangenaam geroezemoes en we vangen bij vlagen het verhaal van de kapitein op over de natuurgeheimen van dit gebied.
In rustig tempo zetten we weer koers naar de aanlegplaats. Vroeg in de avond meren we aan bij de steiger, waar we de stuurman bedanken voor de behouden vaart en zijn onderhoudende vertellingen.
Banoffee pie
Op de weg terug stoppen we bij The Chasm, een waterval die door de eeuwen heen enorme gaten in de rotsen heeft geslagen.
Ook stappen we uiteraard nog een keer uit bij de Hollyfordvallei. De Kea kent ons nog en trappelt enthousiast over het dak van onze auto.
Tegen het einde van onze tocht slaan we de weg naar Te Anau in, en maken daarmee een kleine detour. Omdat het al laat is besluiten we hier maar wat te eten. De roast pork en steak die we in een pub bestellen vallen wat tegen, maar de banoffee pie met bananen en caramel maakt veel goed.
Het schemert als we weer in Manapouri aankomen. We maken nog een avondwandeling langs Frasiers Beach en ik neem een duik in het koude water. Maureen leest nog wat in een boek.
Morgen hebben we een wat actiever programma en ´doen´ we een stuk van de Kepler Track, een deel van de wandelroute dat in 2,5 uur is te lopen. Misschien 4,5 if we´re goin´fishin´…
