Tevreden zap ik alle 4 de kanalen langs, liggend op het bed in Burke´s Backpackers waar we zojuist nog vlak voor sluitingstijd hebben ingecheckt. Het valt ons op dat hoe noordelijker we geraken, hoe meer zenders we op tv ontvangen.
Vallen en hard schreeuwen
Hier, in dit kleine stadje aan het gelijknamige meer Taupo blijven Maureen en ik 2 nachten. Lonely Planet, diverse vrienden en het internet melden dat er in deze omgeving veel te zien en doen is, met als letterlijke hoogtepunt de mind boggling 15,000 feet skydive, die we dan ook hebben geboekt voor morgenochtend. Een duosprong van 5 kilometer hoog, met een vrije val van niet minder dan 1 hele minuut. Duo, of officieel tandem, omdat je niet alleen een parachute op je rug hebt, maar ook nog de instructeur. Deze instructeur doet in feite het zware werk voor je, zoals springen, het bedienen van wat touwtjes en uiteindelijk zacht weer landen. Wat moet je dan zelf nog doen? Vallen. En hard, hàrd schreeuwen. We doen het in Taupo, omdat het hier veruit het goedkoopst is. En volgens kenners is het uitzicht op het enorme kratermeer (600 vierkante kilometers) onvergelijkbaar in de wereld. Een zware oprisping van moeder in 186n. C. sloeg met akelige precisie exact in het geografische midden van het Noordereiland een enorme krater. De kuil regende vol en Lake Taupo was een feit.
Nattigheid
Na een slechte, benauwde nacht in ons krakende queen bed, met amper honger maar toch een brok in de keel loop ik naar de telefooncel op de binnenplaats van ons hostel om - volgens afspraak - te bellen naar Taupo Tandem Skydive. Standard Procedure is namelijk te bellen op de ochtend van de sprong, simpelweg om te bezien of de weersomstandigheden het toelaten. Maar als ik de tuin inloop voel ik letterlijk al nattigheid; het motregent en het wolkendek boven laat niet de minste ruimte voor een spikkeltje blauwe lucht. Aan de telefoon vertelt een vriendelijke kiwistem me dan ook "No go today, sorry." Enigszins opgelucht vraag ik aarzelend of er een herkansing komt. Tomorrow morning, same time same place. Dat wordt nog een klamme, onrustige nacht…
Ken Jij Toevallig Die En Die
Maar we besluiten de verloren dag nuttig te besteden, dus bezoeken we het vvv-kantoortje en besluiten wat plekken te bekijken waar de elementen samenkomen en hun oerkrachten met elkaar meten. We rijden naar Huka Falls waar miljoenen liters water zich door een nauwe kloof persen. Ook bezoeken we Craters of the Moon, een maanlandschap waar kokende stoom piepend uit kieren in de versteende grond ontsnapt. We besluiten de middag te besteden op het Taupomeer. Daar ligt zeilboot Barbary, die ooit toebehoorde aan wijlen levensgenieter en acteur Errol Flynn, op ons te wachten. We hebben geluk, want de zeiljacht die geschikt is voor 16 personen vervoert vanmiddag niet meer dan onszelf en slechts 2 andere gasten. We begroeten elkaar enthousiast in ons beste Engels, waarna snel blijkt dat we hetzelfde accentloze doch articulatiearme Engels spreken. Ofwel; onze bootgenoten zijn Hollanders. Uit Geleen. Het mag de pret niet drukken en er volgt een enthousiast geanimeerd Ken Jij Toevallig Die En Die en bijna vergeten we te genieten van het uitzicht. Bij Mine Bay dobberen we langs een steile rotswand met een authentieke Maori Carving. Onze Australische kapitein en Rastafari Steve vertelt dat de Maori meesters zijn in het uithouwen van hun levensovertuigingen in hout, bot en in dit geval steen: een 10 meter hoge in de rotsen uitgehakte afbeelding van de ziener Ngatoroirangi kijkt ons ernstig aan.
Moe van de geweldige indrukken die de natuur vandaag op ons heeft achtergelaten keren we vroeg in de avond terug naar Taupo, waar alleen de kleine cinema nog open is. We besluiten er de dag met de Engelse blockbusterLove Actually. Het is al bijna donker als we over het warme asfalt naar onze slaapplaats terugslenteren.
Zonneschijn bedriegt
Dag twee in Taupo en, waarempel, deze ochtend begint zonnig. Het zweet breekt me uit, en niet alleen door de vroege warmte van de morgenzon. Het ontbijt wil me niet smaken en mijn stoelgang dwingt me van stoel naar gang, waar zich de wc bevindt. Uiteindelijk loop ik naar de telefooncel en bel het parachutespringcentrum. Maar als wederom een "no go" klinkt ben ik minder opgelucht dan ik had gedacht. De zonneschijn bedriegt want voorspellingen zijn somber en er wordt zelfs onweer verwacht in de loop van de ochtend.
Mijn maag is nog wat van streek en ik besluiten even te gaan liggen op bed. Buiten hoor ik de eerste donderklap. Ik besef dat mijn tijd nog niet is gekomen. Tevreden zap ik alle 4 de kanalen langs.
