North Island/Wellington/Wairarapa/Otaki
Landje-pik
Na onze overtocht van Picton naar Wellington rijden we langs the Cake Tin, het koekblikvormige Westpac Rugby & Cricket Stadium, de hoofdstad uit. Helaas is het ons niet gelukt om in Wellington een slaapplaats te vinden. Elk beschikbaar bed in deze regio zal vannacht, vroeger of later, worden beslapen. Vandaag is het immers Waitangi Day, dé nationale vrije dag.
Bijna twee eeuwen terug, op 6 februari 1840, werd Nieuw-Zeeland onderdeel van het Britse Rijk. Om tegemoet te komen aan aanspraken op het land van de enkele eeuwen eerder aangespoelde Maori, werd een soort inventarislijst gemaakt: dit is voor ons, dat is voor jullie. Het spiegeltjes en kralenprincipe zeg maar. Dit verdrag werd keurig in twee talen opgesteld, doch de Maori-versie bleek op de belangrijkste punten inhoudelijk behoorlijk af te wijken van het Engelse origineel. De Britten maakten dankbaar gebruik van de verwarring en de verdeling van het land resulteerde in een ordinair spelletje landje-pik door de kolonisator. Sindsdien staat elke Waitangi Day jaarlijks niet alleen garant voor de vele festiviteiten, maar ook voor oproer en tientallen arrestaties. En volle motels.
Wulpse vormen
Na een uurtje rijden komen we aan in de kustplaats Otaki, gelegen aan de Kapiti Coast, een 40 kilometer lange kuststrook aan de Tasman Sea. We stoppen aan zee bij een lange boulevard en lopen het strand op. De warme zeewind speelt met onze haren. We wandelen langs de branding waar de elementen hun krachten hebben losgelaten op grote stukken wrakhout, die in de meest wulpse vormen lijken te zijn gebeeldhouwd. Ertussen liggen overal kleine kwalletjes verspreid. Levenloos liggen ze in het zand, in contrast met hun intense helblauwe kleur.
Enkele kilometers uit de kust is duidelijk Kapiti Island te zien, een natuurreservaat en uniek broedgebied van vele inheemse vogels.
Klein Vegas
We rijden naar het dorpscentrum, waar we kunnen overnachten in het Otaki Railway Hotel. Het oude hotel ligt tegenover een stationsgebouw waarvan de deuren zijn dichtgespijkerd. Erachter loopt een spoor dat, getuige de hoogte van het onkruid tussen de rails, niet meer in gebruik is.
Het hotel blijkt ook een pub te huisvesten en het is duidelijk een populairepublic place; de kroeg zit behoorlijk vol. Niet te missen zijn ook de misselijkmakende baklucht en de verstikkende sigarettenrook als we naar binnen lopen. Het van de Britten overerfde sports betting heeft ook deze pub omgevormd tot een waar Klein Vegas: ik tel hier zeker 6 televisies en een groot projectiescherm waarop verschillende sporten en wedstrijduitslagen worden getoond en achterin de kroeg staat een lange rij eenarmige bandieten te rinkelen.
Pubic hair
We krijgen de sleutel van onze kamer en de kastelein leidt ons achter de bar langs, de trap op. Als we de kamer zien zijn we sprakeloos: een kleine muffe ruimte met smoezelige vloerbedekking die overduidelijk al in tijden niet is gestofzuigd. Een haarspeld, een snoeppapiertje en zelfs een krullende pubic hair die prijkt op de rand van de wasbak zijn bij de laatste schoonmaak niet opgemerkt. Met duim en wijsvinger trek ik voorzichtig de sprei van het bed en als ik ga zitten zak ik diep weg in het gammele ledikant.
Het zij zo
Ondanks de onsmakelijke ervaring in onze hotelkamer hebben we honger gekregen en we lopen naar beneden. Als we de barvrouw met een vork in de verpakking van een prefab broodje hamburger zien prikken besluiten we ons heil elders te gaan zoeken.
Aan de rand van het dorp lopen we langs een restaurant. Spiekend door het raam zien we dat het er gezellig druk is en er wordt live-muziek gespeeld. Het duo, een jonge man en vrouw van Polynesische origine, zingt en pingelt wat op een gitaar. De spare-ribs en frietjes die we bestellen zijn, als ze na drie kwartier worden gebracht, helaas koud. Nog tweemaal sturen we ons bordje terug, maar warmer dan lauw wordt´ie niet. De frietjes en sla zijn klef en smaken naar spare-ribs. Ach, het zij zo.
We vinden eigenlijk alles best, zolang we nog niet terug hoeven naar ons doorgezakte bed in het ranzige Railway Hotel. Geen (schaam-)haar op ons hoofd die daar aan denkt!
