Rotorua en omgeving
Spraakwaterval
Het is 9 uur in de ochtend en we staan al even te wachten op de parkeerplaats van ons motel Ann´s Volcanic in Rotorua als in de verte een rammelige terreinwagen komt aanstuiven. "Heyya, I thought you Dutch guys were much taller!" De deur zwiept open. "Roger", grinnikt onze gids als hij uit de auto springt en zijn hand naar ons uitsteekt.
In de voorbereidingen op onze rondreis door Nieuw-Zeeland gaf een vriendin ons de gouden tip: Bezoek in 1 dag de belangrijkste bezienswaardigheden in de omgeving van Rotorua, maar dan anders dan anders... Zij gaf ons het adres van Te Kiri Trek van Roger Te Kiri. Hij is er de baas en tevens zijn enige personeelslid.
Roger is een fitte veertiger. Zijn stoere postuur en camouflagekleurig rokje(!) geven hem een jonge look. Alleen wat grijs op zijn slapen en een ingehouden buikje verraden zijn leeftijd. Bij bijna alles wat hij zegt glimlacht hij van oor tot oor en elke zin eindigt met een grap en een aanstekelijk gegniffel. Al gauw blijkt hij een ware spraakwaterval van bij vlagen verstaanbaar Engels met dat typische Kiwi-accent.
Ik mag voorin de auto plaatsnemen (daar krijg ik spijt van) en mijn vrouw Maureen schuift aan bij het verder geheel Engels gezelschap achterin; twee collega's die hier zijn voor business ("we're in petroleum") en twee studenten die hier blijven zolang mum 'n dad ze blijven financieren.
Afgeslacht
Onze eerste stop is Ohinemutu, de van oorsprong belangrijkste Maorinederzetting in Nieuw-Zeeland. We bezoeken de St. Faith´s Anglican Church aan het Lake Rotorua. In de kerk komen Engelse architectuur en de Maori-carvings (houtsnijkunst) op een bijzondere manier samen. Rondom het grote plein valt het grote aantal hete bronnen op. Overal zie je poeltjes dampend water. De meeste bronnen zijn customized; ze zijn voorzien zijn van een houten bekisting waardoor je je in een grote openlucht-sauna waant. De locals gebruiken ze nog dagelijks. Zelfs de huizen hier worden in de winter met dit water verwarmd!
Als we het plein bij de kerk oversteken vertelt Roger ons over het 28e Maori Battallion, waarin zijn grootvader in WO-II vocht tegen de Japanse bezetter. Ondanks opa´s onorthodoxe strijdwijze - hij reeg de geslachtsdelen van zijn slachtoffers aan een ketting om zijn hals - werd hij geroemd door de Britse vorstin. Hij weigerde echter de hoogste onderscheiding, het Victoria Cross: alle gesneuvelde Maoristrijders zouden er immers een verdienen.
We komen aan bij de fraai gedecoreerde Marae van de Ngati Wahiao-stam. Dit is het gemeenschapshuis van de Polynesische stam die hier meer dan duizend jaar terug met de eerste kano´s aanmeerde.
Taaie vezels
We vervolgen onze tocht en komen aan bij een meer waarvan het water een olijfgroene kleur heeft. Er boven hangen witte pluimen rook en uit het water ontsnappen luchtbelletjes. Het is net een grote pan kokende erwtensoep. De eetlust vergaat ons direct als Roger vertelt dat het een uiterst giftig arsenicummeer is: wie een duik waagt wordt binnen enkele minuten vergast door de dampen en verbrandt door de temperatuur van ten minste 60 graden. Ik stop gauw mijn zwembroek weer terug in mijn rugzak.
Dan pakt Roger een 20-dollarbiljet uit zijn zak. Hij daagt ons uit het doormidden te scheuren. Iedereen probeert vergeefs het stugge papier door te scheuren. We staan perplex. Achter ons staat een plant die blijkt de taaie vezels te bevatten waarmee het briefgeld in Nieuw-Zeeland is gemaakt.
Wellness
Enkele hobbelige autominuten later krijgen degenen die het zwemmen nog aandurven een herkansing: we stoppen bij een meertje. We laten Roger met zijn hand op het Verdrag van Waitangi zweren dat het hier gaat om aangename warmwaterbronnen met een heilzame werking. Hij voegt toe dat de zandkleurige klei aan de oever dient als gezichtsmasker. Iedereen is spontaan zijn watervrees vergeten en haast zich zijn badkleding in.
Voorzichtig nippen onze tenen aan het water. Afwisselend koud- met warmwaterstromen bezorgen ons de bibbers aan armen en benen. We schrapen met onze vingers voorzichtig wat modder van de bodem en smeren de smurrie op onze gezichten.
De wit opgedroogde maskers doen onze verbrande hoofden nog roder lijken. Een weldadige stilte volgt en ik weet dat de term wellness hier moet zijn bedacht…
Roger verbreekt de rust en zwemt voorbij met een doos koekjes en een kan limonade.
We wassen onze hardgeworden maskers af en door het warme water schieten we zonder ons te hoeven af te drogen weer in de kleren.
Toilet with a view
Wij rijden verder en getuige de plotselinge acceleratie van Roger´s wagen is het tijd voor het actieve gedeelte. Hij draait een landweg in en geleidelijk aan geraken we dieper in de rimboe. We komen steeds moeizamer vooruit en de diepe kuilen slingeren ons bijna van de stoel (ook het woord whiplash moet in Nieuw-Zeeland zijn oorsprong hebben).
Telkens zakt de wagen diep weg in de modder en we vrezen dat de auto zal omslaan. Plotseling schreeuwt Roger tegen Maureen, die voorin is gaan zitten, dat ze uit de auto moet gaan hangen. Iedereen moet zijn gewicht naar dezelfde kant verplaatsen, om te voorkomen dat we slagzij maken. Als we ons allemaal in positie hebben gemanoeuvreerd, zet Roger de motor af en zet het op een lachen: "Look at you hangin´ there; I fooled you guys!" Wonderwel kiepen we niet om. Nauwelijks opgelucht lachen we mee…
Na veel bobbels en kuilen stopt Roger de auto, helpt galant de dames uitstappen en vraagt ons om te wachten. Hij rent een heuvel op en verdwijnt uit het zicht. Een benauwd kwartier later (waar zijn we?) komt hij terug en na een korte klim komen we aan bij een primitief hutje met een dak van landbouwplastic. Onder het afdak staan een paar planken tafels en banken. Uit een kist pakt hij twee gaspitten en haalt vlees, vis en wijn tevoorschijn. Inmiddels moeten enkelen van ons "nodig". Trots wijst onze gids ons "the toilet with the best view in the world": enkele bossages verder vinden we een toiletpot op een houten verhoging. Dit is niet helemaal wat ik me had voorgesteld bij "de vrije natuur" bedenk ik me als ik hurk boven de pot. Maar hoge nood breekt wet.
Kodakmoments
De lunch smaakt voortreffelijk en we informeren naar de whereabouts van onze medereizigers en wisselen mailadressen uit voor foto´s. We helpen Roger opruimen (er blijft geen papiertje achter!) en beginnen aan een stevige wandeling door de jungle. We lopen onder de bladerdaken van huizenhoge boomvarens en komen aan bij een grote waterval die uitmondt in een meertje. Een fotogeniek stekje dus en Roger biedt zich aan als fotograaf. We willen natuurlijk ook met hem op de foto maar vlak voordat we afdrukken roept hij "Wait!" om met een grote hap lucht zijn buik in te houden.
We moeten het water over. Kleren gaan uit en met de tassen op ons hoofd waden we naar een eilandje halverwege het meer. Dan gaat onze gids demonstratief met gebogen rug naar ons toe staan en gebaart Maureen erop te klimmen.
Weer een echt Kodakmoment. Roger zou Roger niet zijn als hij onderweg niet even "bijna struikelt", maar een voor een krijgen we een lift en komen droog aan de overkant.
Dan vertelt hij ons opnieuw achter te moeten laten, deze keer om de auto te gaan halen en hij sprint weg. We wachten nu gerust en genieten terwijl we de pure natuur in ons opnemen.
Na een halfuur verschijnen in een stofwolk de contouren van de koplampen van de terreinauto en we stappen in voor de terugreis.
Mojo
Voor de meesten zit de tour erop, maar mijn vrouw en ik hebben ook het avondprogramma geboekt. We nemen afscheid van onze medereizigers en we rijden terug naar Rotorua waar we bij de Mitai-stam een traditioneel Maori-diner en -ceremonie zullen bijwonen. We arriveren bij een grote witte tent. We nemen afscheid van Roger Te Kiri en bedanken hem voor de bijzondere, geanimeerde tour. Als we binnenkomen kijken wij de ruim 100 genodigden recht in het gezicht. Pijnlijk wordt duidelijk dat ze al een halfuur op ons wachten en geruisloos schuiven we aan.
Na het welkomstwoord wordt de traditionele begroetingsceremonie uitgelegd. Uit ons midden wordt een persoon gekozen die onze groep vertegenwoordigt en moet kennismaken met het stamhoofd. Een nagenoeg geheel ontblote, getatoeërde, met speer bewapende Maorikrijger verschijnt ten tonele. Een Haka, een dans met luid wapengekletter en dito keelklanken volgt. Omdat de Maori geen schrift kennen, geven ze hun tradities via zang, dans, kunst en verhalen door. Brutaal wordt onze woordvoerder zeker 20 centimeter tong getoond terwijl uitpuilende ogen bijna uit de oogkassen rollen. Het heeft iets dierlijks. Blij te weten dat het een welkomstritueel is.
Als na dit machtsvertoon ons diner wordt opgediend - gerechten uit de traditionele Nieuw-Zeelandse keuken - worden we ingewijd in de Maori-gebruiken, waarin het geloof in meerdere goden en de verbondenheid met de natuur centraal staat. Volgens de Maori bevat zelfs het meest onbeduidende plantje Mana, wat zoiets betekent als een bijzondere kracht. Mojo, zeg maar. Na afloop van het diner bekijken we buiten een nagebouwde Maori-nederzetting waar goed te zien is hoe men zelfs tot laat in de 20e eeuw nog leefde.
Inmiddels is het stikdonker en krijgen we een zaklamp in de handen gestopt. We lopen in een lang lint van lichtpuntjes de bush in en komen aan bij een beek. Het water van deze Fairy Springs licht voortdurend op; blauwe en groene lichtflitsen schieten heen en weer alsof het onweert onder water. Het blijken sidderalen te zijn die voor de lichtshow zorgen, door stroom die ze met speciale organen opwekken. Met dit prachtige fenomeen wordt de avond afgesloten.
We zijn uitgeput als een taxi ons terugrijdt naar ons motel. Met de klei nog achter de oren en Roger´s aanstekelijke lach in het hoofd ploffen we op bed en zakken weg in het geothermisch dromenland van Rotorua…
