Op 5 augustus werd het echt spannend, eindelijk was de dag van vertrek aangebroken een dag die lang in mijn agenda had gestaan en waar dan ook echt naartoe geleefd is. Mijn koffers waren gepakt en vanuit het warme Nederland vloog ik de winter in Nieuw-Zeeland tegemoet. Na een vlucht van 28 uur stond ik dan eindelijk op het vliegveld van Auckland, op de grond aan de andere kant van de wereld.
En dan? Zolang is er uitgekeken naar het moment van aankomst maar wat ga je doen als je er dan eindelijk bent? In ons geval was dat wat nachtrust pakken en daarna de stad Auckland verkennen. Wat een bruisende stad, zoveel leven, zoveel gezelligheid. Aangekomen bij de haven zagen we voor het eerst de zee, de Pacific Ocean. Het was een prachtige zonnige eerste dag in Auckland, het zonnetje en het verre uitzicht over de zee maakten de dag magisch.
Inmiddels woon ik alweer 1,5 maand in Auckland en is de stad mijn stad geworden en het appartement ons thuis. Dit komt mede door de zeer vriendelijke en gastvrije bevolking hier in Nieuw-Zeeland, winkelend door Auckland wordt al snel herkend dat wij geen kiwi's zijn en wordt ons dan ook gevraagd waar we vandaan komen, wat de reden van ons vertrek is, waar we al zijn geweest en ze vertellen er meteen bij waar we nog echt heen moeten en hoe mooi Nieuw-Zeeland in de zomer wordt. Wanneer we tijdens één van onze vele wandeltochten verdwaald om ons heen kijken worden we meteen geholpen door één van de vele aardige mensen hier.
Maar naast de gastvrije bevolking is de het land ook echt prachtig, onbeschrijfelijk hoe wij - door weer eens te verdwalen - in een klein stukje regenwoud nabij Auckland terecht kwamen en hoe dit uitmondde op een stukje onbewoond strand. Hoe raar wij opkijken als we een keer mensen tegenkomen tijdens onze wandelingen. Hoe op Rangitoto - 600 jaar na vulkanische uitbarsting - planten en bomen weer voorzichtig beginnen te groeien ten midden van het vele vulkanische gesteente. Hoe lava stromen openingen hebben gemaakt in grote rotswanden die nu als grotten te herkennen zijn. Hoe wij vol schrammen op onze handen en benen - vanwege het zeer scherpe vulkanische gesteente - de grot aan de andere kant weer uit kwamen en nog even niet konden geloven wat we net gezien hadden.
Wat een raar gevoel het is om te beseffen dat Nieuw-Zeeland zo gevormd is door alle vulkanische uitbarstingen en we weer even terug dachten aan de zin in het Auckland Domain die ons vertelde "The question isn't IF but WHEN it explodes", waarbij we het uiteraard hebben over de vulkanische grond waarop Auckland is gebouwd.
Naast de vele parken in Auckland en de vulkaan Rangitoto hebben we de boot gepakt naar Waiheke, een eiland net voor de kust van Auckland. In 40 minuten lieten we Auckland steeds verder achter ons om uiteindelijk voet te zetten op Waiheke, de bestemming voor dat weekend. Een totaal andere sfeer dan Auckland, in de zomer is het DE bestemming voor de lokale bevolking om aan het strand te liggen. Maar nu was het vooral erg rustig, de zomer is nog niet aangebroken en de Aucklanders laten het eiland voorlopig nog wat maanden met rust. Wandelend hebben we hier de eerste dag doorgebracht om vervolgens in onze backpackers lodge aan te komen en daar te genieten van een welverdiende nachtrust.
De volgende dag was het weer nog mooier dan de dag daarvoor en aangekomen op een prachtig strand hebben we dan genoten van dit weer door de zwemkleding uit onze tas te pakken en een duik te wagen - in de nog erg koude - oceaan. Waarbij gezegd moet worden dat het nog winter was hier in Nieuw-Zeeland, hoe kunnen wij als Nederlanders ons voorstellen dat het mogelijk is om in de winter een duik te wagen in zee, oke de nieuwjaarsduik daargelaten dan?
De treinritten hier in Nieuw-Zeeland moeten prachtig zijn net zoals de westkust van Auckland, om die reden besloten we de trein te pakken naar de Golden Bush gelegen in Waitakere. Op google maps leek het maar een klein stukje om vanuit het station in de Golden Bush te komen helaas vielt dit wat tegen en was het toch zeker een dik uur lopen voordat we aangekomen waren op de plek waar onze wandeling zou moeten starten. Vanuit daar zijn we naar de waterval - de enige in de buurt van Auckland - gelopen. Vanuit een uitkijkpunt hadden wij een prachtig zicht over het geweld van het na beneden stortende water. Dit was dan ook een prima punt om wat te eten en energie op te doen voor de rest van de wandeling. Nog niet wetend hoe deze vervolgd zou gaan worden.
De wandeling liep die dag langs de oever van de rivier - die erg hoog stond vanwege de regenval de vorige dagen - van de ene kant van de rivier naar de andere kant. In het begin was dit nog goed mogelijk door alle stenen in de rivier, hoe verder we echter het regenwoud inliepen hoe zeldzamer de stenen werden en droge voeten waren dan ook geen doel meer. We hebben nog geprobeerd niet altijd met het pad mee te doen en de oversteek te laten zitten om aan dezelfde kant verder te lopen, dit hield in dat we door metershoge varens, (omgevallen) palmbomen en klimmend over glibberige rotsen onszelf naar 10 minuten toch zeker wel 20 meter verplaats hadden.
Al snel hadden we door dat dit geen doen was en zijn we maar weer afgedaald om de overtocht door de rivier toch maar te maken, zeiknatte schoenen waren hier het gevolg van. Maar dit was wel het Nieuw-Zeeland waarvoor we gekomen waren, de ruige natuur, de avontuurlijke wandelingen, de heerlijke stilte, de prachtige planten en bomen en de vele kleine watervallen om ons heen.
Ik hoop nog veel van dit land te mogen zien want het is onbeschrijfbaar en prachtig om dit mooie land op deze manier te mogen leren kennen, zijn grote attracties maar ook de minder bekende stukken.
Megga
