Aan de andere kant van de wereld…
...is rugby meer dan een sport. Het zit de Nieuw-Zeelander is zijn bloed, het is een belangrijk onderdeel van de cultuur hier. Op ieder vrij grasveld kun je de hoge doelpalen zien en in de shop kun je gemakkelijk een goede rugbybal kopen, dit is lastiger als je van voetbal houdt en een ronde leren bal probeert te kopen. Ik heb in Nederland wel eens naar een rugbywedstrijd op televisie gekeken en ik probeerde mij te verdiepen in de regels en het spel, maar ik begreep er niets van. Het zag er altijd gevaarlijk en chaotisch uit. Maar bij een emigratie hoort natuurlijk een inburgeringproces dus ik vond van mezelf dat ik me echt moest gaan verdiepen in de regels van het spel. Dat heb ik inmiddels gedaan en hoewel ik nog steeds niets van de regels begrijp, ben ik wel helemaal hooked on the game.
Net als de gemiddelde kiwi loop ik de hele vrijdag en zaterdag in het zwart en zit ik voor de buis go black, go black te roepen. Het kan me allemaal niet genoeg zijn, ik zweem helemaal weg bij iedere nieuwe aanval en voornamelijk bij een strafschop van Daniel (ik hoop dat de redactie die foto van hem gevonden heeft in onderbroek!) en slorp gretig iedere nieuwe story op over een kapotte hamstring, een gebroken neus of een ander gekneusd ledemaat.
Ze zijn hier nog zo lekker bescheiden over de winst en zeer oprecht teleurgesteld als ze een keer verliezen. En bovendien hoef je de regel niet te kennen om van het spel te genieten, geen enkele man wordt hier boos of raakt geïrriteerd als je niet weet 'buitenspel' is. Als je maar juicht voor de juiste club, in mijn geval The Crusaders en natuurlijk het nationale team: The All Blacks.
Hoe het nationale team eigenlijk aan zijn naam komt? Ik heb het eens na gevraagd, en de meest plausibele oplossing is dat een journalist bij een uit wedstrijd van het nationale team sprak over een stel 'backs'. Hij had nog nooit gezien dat bij het hele team 'backs' speelde, dus schreef hij: "They were all backs", dit schijnt dan verbasterd te zijn tot The All Blacks. Afijn. Ik weet niet of het waar is, maar de mannen zien er lekker uit in hun zwarte shirtjes.
Maar ik blijf rugby ook een beetje een rare sport vinden. Men neme een eivormige bal, een stel mannen die 1 man in hun midden omhoog duwen om de bal te vangen. En dan vervolgens als het niet lukt om de bal van man tot man zijwaarts naar voren te gooien moet de bal tussen een kluwen vechtende mannen worden gered. Het is dan weer wel een opwindende sport om naar te kijken. Nog nooit zoveel goed gespierde lijven over elkaar heen zien vallen en met passie een bal vast zien houden. Alsof de 'new born baby' uit een brandend huis moet worden gered. Rennen voor je leven, kunnen die zacht gekookte eitjes uit het Nederlandse voetbal nog een voorbeeld aan nemen.
Een rij van mannen waar je langs moet, dus dreigen, duwen, ontwijken, rennen, vallen en vechten. Het is altijd weer een verrassing waar de bal vandaan komt onder een klauwende groep mannen. Rugby heeft veel meer actie, veel meer aanvallen dan verdedigingen. Ik herinner me vele tweede helften van voetbalwedstrijden waarbij de club vooral de behaalde winst uit de eerste helft wil behouden en verder niet zo veel meer wilde vechten voor meer punten. Vooral de concentratie op het gezicht van Daniel Carter bij het nemen van een, ja, noem je dat een strafschop? Als hij de bal tussen een enorme vork moet zien te krijgen. Want nadat je je rot gerend hebt met de bal en die tegen het gras hebt laten tikken over de lijn aan het andere kant van het veld moet de beste schopper de bal nog tussen een enorme vork door schieten. Why?? Voor extra punten. Zo geloof ik en dat schijnt nog verdomd moeilijk te zijn.
En wat natuurlijk ook bijzonder is, is de rituele oorlogsdans, de haka, voor de wedstrijd. Hebben we toch mooi de Engelsen al een poepie laten ruiken nog voordat we echt beginnen met het spel. De Schotten probeerden zelfs om de haka te verbieden het afgelopen jaar. Ze vonden het overbodig als het volkslied al gezongen was. Volgens mij zijn ze gewoon bang voor The All Blacks. Zo'n oorlogssong met krachtige lichaamsbewegingen waarop ze eigenlijk uitdrukken dat ze nog niet zeker weten of ze je levend op het veld achterlaten, is natuurlijk een lekker begin van de wedstrijd.
Het hele land hier stond op zijn achterste benen bij de discussie op de Engelse televisie. Wat dachten die Schotten wel niet. Ook de captain van the All Blacks sprak zich uit, de helft van het team heeft Maori bloed in zich en dus is de haka ook nog eens van cultureel belang voor ze. Dat hele rugby gedoe is sowieso hier big news, een gebeurtenis met een speler uit het team is voorpagina nieuws en opening journaal: team player writes new book, a wedding, a baby and a party, players drunk in London before the game, and the captain is leaving the all blacks.
De damesbladen schrijven over de nieuwe liefdes, de tweede huizen en de hebben als eerste de baby foto's, de kranten geven drie pagina's uitleg over de wedstrijd, ervoor en erna en kijken alweer vooruit naar de volgende wedstrijd. Wat hier ontbreekt, zijn de koppen over het voetbalgeweld de volgende dag in de kranten. Hier kun je nog zonder kleerscheuren met het hele gezin naar het stadion en de ruiten zitten dan ook nog gewoon in de bus terug naar huis na afloop van de wedstrijd. De spelers en de fans van rugby zijn sportief op en om het veld. Er is wel politie inzet en ook hier is een alcohol verbod in sommige delen van de stad, maar al met al is rugby hier nog een wedstrijd waar je veilig je kinderen mee naar toe kunt nemen. En een ME bus: ik zou niet weten hoe die dingen er hier uit zien. Als ze ze al hebben hier.
Toch mis ik Feyenoord wel eens. Het leuke aan het Nederlandse voetbal is namelijk het shirtje wisselen vlak na de wedstrijd. Hier worden beleefd de handen geschud en that's it. Jammer. Ze zouden dat natuurlijk van het voetbal kunnen overnemen, maar laten ze de rest liever niet kopiëren. Een wedstrijd waar de twee clubs nog vriendschappelijk een wedstrijd spelen, die sportief is op en om het veld, waar geen gewonden vallen, althans niet buiten het veld en waar de politie inzet nog betaalbaar is. Een heerlijk land en een heerlijke sport. Doe mij maar Rugby.
Go black! Go black!
Norma Kloosterman
