Aan de andere kant van de wereld…
…speelt het water een belangrijke rol. Dat kan ook niet anders als je een eiland bent, je bent omgeven met water dus daar leer je mee leven. Een groot voordeel van zoveel water om je heen, je hebt het strand altijd binnen handbereik! De meeste Nieuw-Zeelanders hoeven maar 40 kilometer of minder te rijden om bij een beach aan te komen. Marine life is belangrijk, ze houden hier erg van zeilen en ook de zeilsport is een belangrijke business met de voorbereidingen voor dé belangrijkste wedstrijd in Valencia in 2007 in volle gang. Eén op de vier Aucklanders heeft een boot en is dus in het weekend op het water te vinden.
De zee is daarnaast ook belangrijk als voedselbron, de Maori's weten van lang geleden hoe rijk deze wateren zijn en hoeveel goeds ze te geven hebben. Tegenwoordig is ook de fishery big business, grote farms voor oesters, zalm en mossels (de mossels hier zijn bijzonder groot en mysterieus groen van kleur) waarbij de netten een bekend gezicht vormen in veel baaien.
Het strand is groter, het zand schoner (ziet het strand besmettelijk wit en zeer verlaten, dan heeft dat een reden: de zeer irritante sand fly) en de golven ruiger. En meest bijzonder: wilde dieren van dichtbij. De zeeleeuwen kolonie die op tien meter afstand van jou op de rotsen van Kaikoura een middagdut doet, de Yellow eyed pinguïn die bij zonsondergang het strand van Dunedin opschuifelt, walvissen, haaien (oeps, dat is natuurlijk minder) en dolfijnen!! Echt ik geloof echt dat mensen hier more happy zijn doordat ze van die lachende vissen in de omgeving hebben. Sorry als ik nu een beetje op Prinses Irene begin te lijken, maar echt ik heb met dolfijnen gezwommen en het was onvergetelijk.
Om halfzes in de ochtend sta ik voor de deur van de Dolphin Encouter in Kaikoura. Vroeg in de ochtend is de beste tijd had de dame achter de balie gezegd, dan is de zee het rustigs. Bij binnenkomst, krijgen we eerst allemaal een wetsuit aangemeten en worden er snorkels en flippers uitgedeeld. In de videozaal krijgen we uitleg over hoe het straks zal gaan en dat we dolfijnen niet mogen aanraken, het zijn ten slotte wilde dieren en wij zijn maar even op visite. Verder krijgen we te horen dat niet zij ons vermaak zijn, maar dat wij hun entertainment zijn dus we moeten geluiden maken, duiken en veel aandacht trekken om de dolfijnen te amuseren. Vinden ze ons niet leuk genoeg, dan blijven ze weg of vertrekken onmiddellijk.
Na een half uur op zee is het al raak, het zijn er wel vierhonderd zegt de gids. Ze overdrijft denk ik meteen. We moeten allemaal op de achterkant van de boot gaan zitten, snorkel op, flippers aan en bij het geluid van de toeter één voor één voorzichtig het koude water in. Ik spuug en proest in mijn snorkel, probeer te zwemmen, maar het is alleen maar gespartel om dit lichaam warm te krijgen. Als het pak helemaal vol is en ik na een minuut normaal kan ademhalen probeer ik met mijn snorkel naar beneden in het water te kijken, om me heen zie ik al overal vinnen en andere mensen zwemmen al rondjes. Meteen als ik naar beneden kijk, zie ik meerdere dolfijnen onder mij door flitsen, ik schrik daar zo van, dat ik natuurlijk een gulp water binnen krijg en meteen weer naar boven moet. Na wat gewenning, ik en de snorkel worden uiteindelijk beste maatjes, kan ik genieten van het onderwaterleven. Het is geweldig, deze beesten zijn zo leuk en lief.
Iemand humt jingle bells en dat schijnen ze bijzonder leuk te vinden, mijn hoge geluiden vallen ook in de smaak want ik heb meerdere dolfijnen die rondjes om me zwemmen, ze zoeken echt oogcontact en dagen je uit om mee te zwemmen, wat jij natuurlijk nooit bij houdt, misselijk van de rondjes hang ik stil in het water, dan komt er 1 recht om mij af, net als ik denk dat we gaan botsen neemt de dolfijn een zijwaartse beweging en kijkt me uitdagend aan. Hoor ik nou Dolfijn geschater?
Volgens mij zijn we wel een uur in het water geweest en dan moeten we helaas weer aan boord komen, de dolfijnen begeleiden ons tot aan de boot en blijven daarbij in de buurt hangen. Zo gezellig. Bij het zeilen in het prachtige Milford Sound komen ze zo langs je bootje wedstrijdje houden. En het klinkt misschien belachelijk maar je neemt die brede mondhoek die ze je tonen gewoon over, je kunt niet anders dan breed glimlachen. Ook het zien van walvissen dichtbij de boot, als zo'n oervis langzaam boven komt en je de schelpen en andere aangroei op zijn brede rug van dichtbij kunt aanschouwen totdat het logge lijf op de vin na helemaal weer verdwijnt in de diepte, dat zorgt voor een raar soort oerdrift. It makes you happy, just to watch these guys of neem een kajak om tussen de zeeleeuwen door te manoeuvreren in Abel Tasman National Park, dat hebben we 'thuis' niet en het maakt je vakantie hier onvergetelijk dat weet ik zeker!
Norma Kloosterman
