Aan de andere kant van de wereld…
…was de campervakantie mijn eerste kennismaking met de prachtige outlook van Nieuw-Zeeland. Het was maart 1999 en ik had me drie dagen vermaakt in Auckland toen ik mijn campertje ging ophalen bij het vliegveld. Ik had me thuis in Nederland al verdiept in route, reis en beste vervoermiddel en omdat ik vooral veel 'by myself' wilde zijn en niet te duur wilde overnachten (de vliegreis was immers al duur genoeg) had ik gekozen voor reizen met een camper.
Het is natuurlijk heel gezellig om met z'n tweeën te reizen, maar als je (even) geen reisgezelschap hebt, kan het rijden in je huurauto wat overkomen als op weg naar je werk zijn. In een camper heb je meer spullen van jezelf bij je, je kunt lunchen, dineren en slapen in je eentje waar je wilt en je hoeft dus niet de priet praat aan in het hostel, je hoeft geen plichtmatige contacten met de eigenaar van het Bed en Breakfast verblijf en je kunt goedkoop eten: je haalt gewoon lekker boodschappen en alles blijft goed in je mini koelkastje. Onderweg klap je gewoon je stoeltje uit en je laat de koffie pruttelen op die plek boven aan de berg waar je genoeg ruimte vond om even te parkeren.
Het leuke van dit thema deze maand is dat ik mijn oude reisdagboek weer eens helemaal gelezen heb. Over die allereerste vakantie in een camper en over de ontdekking van het prachtige Nieuw Zeeland. Ik gun jullie ook wat regels dagboek van toen, ik ben net aangekomen op de camping Papamoa Beach Holiday Park: "Net koffie gezet, de camper is van binnen van alle gemakken voorzien, keukenblok met magnetron en oven (!) en koelkast. De camping is trouwens ook bijzonder goed; voor nog geen 30 gulden twee nachten staan.
De eigenaar was verbaasd dat ik het gevonden had, ik liet hem de glossy folder zien met alle Holiday Accommodation Parks erop en dat stelde hem gerust. Eerlijk gezegd was ik zelf ook verbaasd dat ik het gevonden had, want in Tauranga raakte ik compleet de weg kwijt. Ik heb daardoor nu wel de hele stad gezien. Op een gegeven moment zat ik op Oropiroad, een dorp met veel doodlopende straten en zo ziet het dorp er ook uit: hier houdt alles op. Dus ik keer mijn camper en dat valt nog niet mee zonder stuurbekrachtiging. Ik heb het uiteindelijk allemaal gered.
Raar hoor, een versnellingspook aan het stuur en ik heb als Hollandse lange slungel toch weer net te weinig beenruimte en de bestuurdersstoel kan niet verder achter uit wat daar zit het toilet. Maar goed, na een half uurtje snelweg went alles en ik heb toch maar mooi 'mijn karretje' langs ravijnen en schitterende watervallen en scherpe bochten (in zijn 1 nemen) weten te lozen. Morgen voor het eerst tanken, dat wordt nog spannend. Zo'n camper moet wel wennen.
Het aansluiten van gas en elektriciteit heeft zich eigenlijk als vanzelf laten aanwijzen, maar de instructies van het bed waren nergens te vinden. Dat heeft een paar minuten hoge stress opgeleverd, voordat ik die stok onder de tafel had ingeklapt zeg, om gek van te worden. En verder vraag ik me nog steeds af waar het water uit het gootsteentje blijft, ik zie namelijk geen ruimte onder de auto voor een emmer, dus waar het blijft?"
De geoefende camper rijder moet waarschijnlijk heel erg lachen om bovenstaande dagboek gereutel maar als je nog nooit een grotere auto dan een Kadet hebt gereden was zo'n camper toch even wennen. Ik vond later toch ruimte om de emmer onder de gootsteen te plaatsen en ik heb ook het toilet bij de chemische post kunnen legen met een bijgeleverde slang, heel simpel. En het tanken de volgende dag ging alleraardigst. Nog een Bridget Jones dagboekfragment dan maar: "Trudy is zo aardig om me te helpen bij de pomp. Ik schat haar zo'n 16 jaar en volgens mij wil ze automonteur worden.
Enthousiast vraagt ze of ze de olie moet controleren, ik heb geen idee of dat echt nodig is, maar ze heeft de voorste bank al omhoog (oh, zit dat daar?!) en controleert ook nog even de koelvloeistof. En natuurlijk heeft ze ook de tank vol gegooid. Voor nog geen dertig dollar - 37 liter, waarschijnlijk heb ik dus een tank van 45 liter, eenmaal over de helft lijkt hij sneller op te gaan, maar ja, ik heb dan ook de eerste dag een heel stuk op de snelweg in zijn drie gereden, lekker stom."
Ik en de camper hebben het Noorderleiland toen goed overleefd. Geen problemen, niet met het vinden van een rustplaats, een slaapplaats (altijd op een camping) en niet met de technische kant van zo'n hut op wielen. En ook niet met parkeren (tip: meestal gratis in de buurt van de supermarkt) in stad of dorp. In Wellington nam ik de veerdienst naar Picton, daar zou vriendin Ellis die met haar jaar durende wereldreis zo'n beetje halverwege was mij opwachten om samen een groot deel van het Zuidereiland te bereizen.
Ik kom dus beetje zenuwachtig de autobaan voor de veerboot opgereden en helemaal achterin zegt de beste man dat ik moet keren want we gaan er ook weer die kant af. Idioot dacht ik nog, dat doen we op de Wadden eilanden toch heel anders. Maar ook keren op de vierkante meter met mijn campertje op een wiebelende boot heb ik dus overleefd. En na 17 dagen en zo'n 2906 kilometer moesten we de camper weer inleveren in Christchurch. Dat werd een lastig moment, het was toch een beetje mijn en ons huisje geworden, alles had zo zijn vast plaats gevonden, de cassettes (toen nog geen CD speler in de auto) lagen verspreid in het dashboardkastje, er waren nog wat boodschappen in de koelkast, boeken en tijdschriften onder kussens en banken en toiletartikelen overal (voor de heren ik schets dus even het beeld van twee meiden in een camper dagenlang).
Omdat je de radio ontvangst dus al snel kwijt raakt tussen de bergen kan ik eigen muziek meenemen (tip 2) van harte aanbevelen. Onze keuze was een rare mengeling geworden van uit Holland meegenomen cassettes met de Bee Gees, Andre Hazes en de in Nieuw Zeeland gekochte Shania Twain (waren we toen weg van) en The Feelers (een kiwi band waar ik nu nog steeds verslaafd aan ben) en zonder radio hebben we het ook wel op een vrij zingen gezet, Henk Wijngaard herinner ik mij nog, want je voelt als bestuurder van zo'n camper ook net een vrachtwagenchauffeur: Vrijheid en stoer. Je moet zo'n camperbusje namelijk in en uit springen, een geheel ander gevoel dan het burgerlijk in en uitkruipen van je huur Fordje.
En dus, omdat de camper zo'n avontuur was en omdat het mij de eerste keer hier zoveel van Nieuw Zeeland heeft laten zien en ik zoveel mooie fotostops heb kunnen maken, kan ik het iedereen van harte aanraden. Hoewel het wellicht een slecht moment is om de camper in Nederland aan te prijzen na wat net gebeurd is met een Nederlands echtpaar hier in Kaikohe. De parkeerplaats bij Haruru Falls bleek geen veilige overnachtingplaats. 200 meter verderop is een hostel en aan de overkant van de rivier een caravanpark waar je heel veilig met je camper kunt staan.
Het 'incident' is hier (ook) groot op het nieuws geweest en de politie heeft veel mensen ingezet om de daders te achterhalen en geheel kiwi like, heel veel mensen hebben gebeld om hun hulp aan te bieden en hun mededeling te betuigen. Ik denk echt dat het een geval is van op de verkeerde tijd op de verkeerde plaats zijn en dat je dit overal kan overkomen, maar helaas dus (nu) ook in Nieuw Zeeland. Tip 3 is dus: kijk goed om je heen als je een parkeerplaats bij een natuurgebied nadert, onthoud de route terug zodat je snel weer op de snelweg terechtkomt en als er op het oog geen andere mensen zijn, doe dan de deur op slot en liever nog overnacht altijd op een camping.
Nieuw Zeeland heeft top kwaliteit campings en ze liggen altijd op de route naar de mooiste plekjes en activiteiten. Boek wel van tevoren als je in december en januari gaat reizen, veel kiwi's zijn dan zelf op vakantie en kamperen in eigen land is een favoriete vakantie besteding. En dat is dus ook leuk aan reizen per camper, je komt sneller in gesprek met echte kiwi's en Maori's die ook zelf aan het kamperen zijn.
Dus pak de camper hier en geniet van het uitzicht, hou altijd tijdens het rijden de linkerbaan en kijk uit in de bocht en met achteruitrijden (tip 4) want aan die zijspiegels heb je meestal niets. Maak veel foto stops en bak eens een pannenkoek boven op een berg met een paradijselijk uitzicht! Je krijgt geen spijt van je reis per camper door dit prachtige land. Echt, je krijgt alleen spijt van de terugreis als je je schattige huisje op vier wielen weer moet inleveren en je dit land moet achterlaten. Alle bomen, huizen, straten en de vogels in de lucht riepen maar 1 ding tegen mij: ga niet weg, tot in al mijn vezels voelde ik dat ik hier ooit terug moest komen.
Norma
P.S. Samen reizen in een camper geeft een extra dimensie aan je vakantie en je ontwikkelt ook van die rare dingen die je zo vaak tegen elkaar gaat zeggen. Ik hoop dat Ellis het goed vindt, en daarom met haar permissie nog maar even wat uitspraken uit het reisdagboek 1999 reizen per camper door Nieuw Zeeland:
"Nee, de handdoeken zijn nog nat. Hang maar weer in het toilet."
"Toast jij het brood, zet ik thee."
"Doe jij het licht uit? Lig je nou? "
"Zet jij de rugzakken tegen de deur? " (vanwege het ruimtegebrek maar ook omdat we dachten op deze manier extra bescherming tegen inbrekers te hebben, tip 5 dus misschien wel)
"Zwaait tie terug?" bij het passeren van een andere camper.
"Schapen." "Herten." "Oh, koeien." Uitroepen al naar gelang het wild dat je passeert, met het uitroepen van de kreet Schapen kun je in Nieuw Zeeland wel aan de gang blijven.
"Dat was het dorp." "Oh, zijn we er al aan voorbij dan?" "Dit heeft wel een heel erg Twin Peaks gehalte hoor…"
