Aan de andere kant van de wereld…
…ligt de sneeuw hier in sommige gebieden nog steeds een halve meter dik. Dat is leuk voor de berg en het wintersportseizoen maar minder leuk voor de inwoners van Ashburton en Timaru waarin sommige huishoudens, 300 om precies te zijn, nog steeds na 10 dagen zonder stroom zitten. Dit land is kortom niet voorbereid op strenge winters en hevige sneeuwval.
Strooiwagens? Ik zie ze niet, ze sluiten gewoon de snelweg af en adviseren in een stad als Dunedin om niet je auto te pakken tussen 6 uur 's avonds en 8 uur 's ochtends want dan kunnen de wegen wel eens glad zijn. Doordat de elektriciteit niet in de kabel in de grond gaat maar via de draad en de houten paal in het grasland zorgt een hevige sneeuwval begin juni voor veel overlast. Ingestorte schuren, schapen die vanwege ondervoeding van de heuvels naar beneden gehaald moeten worden, dorpen en huizen die zo goed als onbereikbaar zijn, geen stroom, geen telefoon en de weg ernaartoe is letterlijk ondergesneeuwd.
Civil defence is in high alert al moet ik toegeven dat ik niet precies weet wat dat betekent, want zoals gezegd, de hulp voor ingesneeuwde boeren kwam maar bijzonder laat op gang. De scholen bakken cakes en muffins voor de mensen in die achtergebleven huizen omdat we het zo rot voor ze vinden dat de hulp zo laat op gang gekomen is. Antwoord van de minister president Helen Clark op alle kritiek (het leger werd pas na 5 dagen ingezet!): "Civil Defence heeft niet om hulp gevraagd. " Dat heb je met die eigenwijze boeren hier in het zuiden, "we redden ons wel". En waarschijnlijk doen ze dat ook wel, met open haard hout, een radio op batterijen en genoeg eten in de kelder.
Waarom dit geklaag over sneeuw in een column die over wintersport moet gaan? Omdat het heel veel zegt over het gebied waar je zo mooi kunt skiën. Mount Hutt of Opuke (big hill zoals de Maori de berg noemen, 2075 m hoog, 2 km wijd en 400 hectare ski gebied) ligt hier op anderhalf uur rijden van Christchurch vandaan en is een van de beste en mooiste plaatsen en het langst open per seizoen. Maar de weg er naar toe, het hotel om te overnachten en de moeilijkheden die overbrugd moesten worden voordat de allereerste skipas kon worden uitgedeeld is een verhaal van moed, kracht, passie en heel hard werken. Het is dankzij twee dappere schooljongens Malcolm Spark en Roger Goldsbrough met een droom om te skiën op Mount Hutt en een aardige zakenman met de naam Lex Addington te danken dat we nu sinds Juni 1974 hier kunnen skiën en snowboarden.
De school boys dachten dat je wel aardig zou kunnen skiën op die hoge berg die vanuit hun dorp goed te zien was. Toen er Duitse experts toevallig een bezoek brachten aan een congres en een kijkje namen per helikopter schatte zij in dat de berg wel 3000 skiërs per dag kon herbergen. Geschrokken van dit aantal nam The Lions club afscheid van het idee om te investeren in dit gebied. Gek genoeg dachten ze dat dit kleine dorp dat nooit aan zou kunnen.
Tot nu toe waren ondernemers niet meer gewend dan 200 mensen tegelijk op de piste. En anderen dachten nou juist weer dat het niet veel zou opleveren, ja, misschien een paar extra kamers in het hotel, een paar klanten voor de benzinepomp en wellicht wat extra gipsklanten in het dichtstbijzijnde ziekenhuis.
Mt Hutt is vernoemd naar John Hutt (1795 - 1880) voorzitter van de Canterbury Association en heeft tegenwoordig per jaar gemiddeld meer dan 114 duizend skiërs en de helft daarvan is 'from overseas'. Eind jaren zestig waren er nog niet zo veel toeristen en de schooljongens zagen hun droom in rook opgaan toen veel wegenbouwers geen gehoor gaven. Een weg maken op Mount Hutt?! Niemand wilde het aan, kan niet, onmogelijk was het commentaar. Maar een zekere eigenwijze Doug Hood had een andere mentaliteit: "I can put a road anywhere you want." En zo geschiedde. Niet geheel zonder gevaar, wel vier werklui moesten op de voorkant van de bulldozer blijven staan als deze zigzaggend omhoog ging, vanwege omkiepgevaar. Ik bedoel maar. En ze hebben ook heel wat materiaal versleten op de harde rotsen.
Tegenwoordig zou de bouw van de autoweg en het plateau ondenkbaar zijn met dezelfde investering als toen. Nu moet je verschillende langdurige onderzoeken naar de gevolgen voor de natuur en de veiligheid laten doen. Toen hadden ze blijkbaar alleen te maken met de Forest Service en ze hadden het geloof en het geld van de gemeenschap. Er werden aandelen in Mount Hutt uitgegeven van $100, ze hadden zo'n 20 duizend dollar nodig om te beginnen met de weg. Aan het eind van het jaar hadden ze 136.000 dollar binnen.
Boeren, werknemers van Addington, toch nog wat Lions Clubleden die er wel in geloofden, maar ook gewone inwoners van de omliggende dorpen en steden. Iedereen wilde a piece of rock van Mount Hutt 'bezitten'. En de weg is zo mooi geworden, hij is spannend, avontuurlijk en met een fantastisch uitzicht (winter en zomer) en het plateau op 1830 m hoogte geeft natuurlijk helemaal een geweldige view. Toen de terminal hier werd gebouwd was het de hoogste in Nieuw-Zeeland (toen hè).
In de zomer is de rit naar en op de berg ook mooi. Spannend wel met de auto, geen asfalt mind you, maar geweldige overviews of the plains, zeer bijzondere planten en de altijd aanwezige en de zeer eigenzinnige alpine papegaaien (ben hun echte naam even kwijt, maar je herkent ze meteen als je er bent). Op 21 oktober 1972 was er open dag. De aandeelhouders mochten gratis parkeren en komen kijken de rest moest $2 betalen.
Opbrengst die dag: $488. En de interesse in de berg is gebleven. Nu kost een dagje skiën beduidend meer, maar ik vind het nog steeds de mooiste berg om te skiën in Nieuw Zeeland. Hoewel Heli skiën in Queenstown natuurlijk voor de echte wintersporter de place to be is. En voor de echte durfals Tasman Glacier, Mount Cook, het hoogste ski gebied. Oké, ook niet slecht.
En niet met je twee latjes aankomen hier. Snowboarden is the game!
Het was M.J. Burchett die met waslijnen samengebonden hout en leren tuigjes in 1929 een soort van board wist te maken dat het bijzonder goed deed in de sneeuw. Later in 1965 in Michigan (USA) is het Sherman Poppen die 2 ski's aan elkaar verbind en zo de snurfer (samenstelling van het woord snow and surfer) bedenkt. In tien jaar tijd worden er 1 miljoen snurfers verkocht.
In 1994 is het een major sport met zelfs een eigen taal: dropping is naar beneden in the halfpipe, a hit is een truck in de lucht, straight air is je basis beweging in de lucht 180 graden draaien en dan netjes in the halfpipe terechtkomen, a grab is in de lucht je snowboard grijpen met je handen en er zijn vele soorten grabs: a stalefish, mute, tail, nose of method. En ik doe nogal veel sketch or sketchy: uit balans zijn maar nog net niet vallen.
Nieuw Zeeland is een van de meest uitdagende sneeuw gebieden, na Alaska, Chili en sommige Europese gebieden. Meest challanging is natuurlijk om je te laten droppen met je snowboard per helikopter boven aan de berg en dan met volle snelheid naar beneden. Jouw ski maakt het eerste spoor in de pas gevallen sneeuw: wow! Het doet de toeristenindustrie hier goed draaien: per jaar besteden toeristen meer dan 100 miljoen NZ dollars aan de wintersport hier. Dus laat maar komen die euro's. Tot snel op de piste!
Waar kun je naar toe:
· Treble Cone gebied bij Wanaka (South Island)
· Mount Ruapehu (North Island)
· Whakapapa en Turoa met apart snowboard park
· Mount Hutt en Mount Cook
· En in het hart van de Zuidelijke Alpen ligt Lake Ohau
· Queenstown (neem je dikke portemonnee mee voor de prachtige hotels hier)
Norma Kloosterman
