Aan de andere kant van de wereld...
...is Wellington met 425.000 inwoners het Den Haag van Nieuw-Zeeland. Hoewel Wellington de hoofdstad is, heeft het niet de meeste inwoners. Die eer gaat naar het Noordelijk gelegen Auckland (1.5 miljoen) die de status van hoofdstad verloor in 1865. Ik vind Wellington net Den Haag omdat allereerst hier de regering 'zit' in een afschuwelijk (vind ik dan) gebouw The Beehive genoemd en ja het ziet er ook uit als een bijenkorf met nog steeds Queen Bee Helen Clark aan het hoofd van deze regering.
Het lijkt ook op Den Haag omdat het zoveel forensen kent, en dus treinen, trams en veel bussen heeft en omdat het gezellig druk is tussen 9 en 5. Omdat het topwinkels heeft en omdat het na zes uur 's avonds in deze winkelstraten opeens een stuk stiller is. Een zakenstad ook, met een haven en veel kantoren. En oh ja, zou ik bijna vergeten: altijd wind. De Wellingtonian loopt daarom ook altijd een beetje 15 graden voorover gebogen, anders slaat de wind je achterover.
Schrijfster Kate Camp zegt over haar stad het volgende: "This city is like a beautiful, moody lover, it doesn't need to treat you kindly. Your friends sometimes wonder what you see in it, but when the city is good to you, with its days of almost painful gorgeousness and clarity, you can forgive its bluster, its temper tantrums and cold shoulder. You may be clutching a lamppost, but at least you know you're alive."
Mijn vrienden buiten Rotterdam vroegen mij ook altijd waarom ik daar wilde blijven wonen. Maar soms kan je dat hebben met een stad, maakt niet uit wat anderen er in zien of wat voor kritiek ze erop hebben voor jou is het home en de beste plaats ter wereld. Ik zou kunnen wonen en leven in een stad als Wellington. Want het heeft een haven, dat betekent de geur van teer, touw en zeewater, bedrijvigheid en altijd sfeer.
Wellington heeft ook een prachtig centraal station met treinen richting het noorden voor korte en lange trips. Neem lekker de tijd om in de stationsrestauratie iets te drinken en bekijk een uurtje of zo die drukke forensen, luister gesprekken af aan het tafeltje naast je. En als je alleen reist, heb je gegarandeerd meteen aanspraak en krijg je gratis een ander zijn levensverhaal.
De stad zelf heeft een dorpse sfeer (niet te veel roddelen, de buren zitten in dezelfde bus drie banken verderop) met werkelijk schattige kleine huisjes in nog smallere steegjes en prachtige villa's die tegen de berg op gebouwd zijn (seaview is everything), ik hou van de lange winkelstraat die niet recht loopt, prachtige musea en galeries en veel, heel veel cafés.
Zo'n 50 jaar geleden gingen de ambtenaren na het werk naar de man-only stand-up bars voor een paar biertjes voor 6 uur (!) sluitingstijd. Staande aan de tafels werd het werk (of de demonstratie of de staking van het werk in die tijd, de havenarbeiders hadden een hechte en de dienst uitmakende vakbond), de politiek en het weer in beschouwing genomen. De sluitingstijden zijn al lang verruimd maar het is volgens mij nog steeds genetisch bepaald dat de kiwi om elf uur 's avonds al volledig 'pissed' (dronken) is. Zo snel mogelijk bier achterover slaan voordat de tent dicht gaat, lijkt nog steeds een motto.
Wellington is door de vele overheidsgebouwen een echte ambtenarenstad met gelukkig genoeg zelfspot over die traditie en het imago. Dat geeft heel leuke cartoons in de (lokale) krant en veel ambtenarenmoppen over de 9 tot 5 mentaliteit en dat ze niet hard zouden werken. Althans dat ze minder betrokken en verantwoordelijk zijn dan in de private sector. Maar de mentaliteit en
de stad is veranderd.
Het is nu ook druk in het weekend, en er is altijd wat te doen en deze stad kent meer restaurants per vierkante meter dan Manhattan. Ik weet niet of het vele eten buiten de deur de reden is dat deze stad zoveel schrijvers herbergt, maar veel beroemde schrijvers zijn hier geboren of hebben hier een tijdje gewoond. Zoals de zes jaar geleden overleden poëet Lauris Edmond en natuurlijk schrijfster Katherine Mansfield, Zij is geboren en getogen aan 25 Tinakori Road in de leuke wijk Thorndon. Het huis is nu een museum om de Nieuw Zeelands meest beroemde auteur te eren. En om al deze literatuur wat meer onder de aandacht te brengen kun je een speciale 'writerswalk' langs de kade doen: 15 inpsirerende teksten in beton liggen verscholen in en om het water.
Maar er is nog veel meer cultuur in de hoofdstad, mijn favoriet is Te Papa Tongarewa oftewel het National Museum geopend in 1998 (het rook nog steeds nieuw toen ik het in 1999 voor het eerst bezocht) zie ook www.tepapa.govt.nz een echte toeristentrekker.
Ga gewoon even naar de bovenste verdieping en gluur door het vele glas naar buiten, de stad ligt aan je voeten. Kies twee of drie tentoonstellingen en besluit om nog vele malen terug te keren. De vaste exhibities over The Treaty en emigratie (met nagebouwd interieur op een schip) kan ik bijzonder aanbevelen. Het is ook de stad van de booming filmindustrie, het bedrijf Miramar van Peter Jackson (de man van Lord of the Rings and King Kong) heeft hier zijn studio's in de gelijknamige wijk en de stad kent genoeg bioscopen en theaters.
Trouwens, even een zijlijn maar noch Tasman noch Cook hebben ooit aangemeerd in wat nu Wellington is. Het was Edward Gibbon Wakefield die in 1840 land opkocht voor the New Zealand Company en hier een nederzetting begon. En het was Wakefield die de stad zijn huidige naam gaf, vernoemd naar Arthur Wellesley, the first Duke of Wellington.
Het gebied langs de kade is in de loop van de jaren behoorlijk uitgebreid en langs Lambton Quay kun je via bronzen markers in de stoeptegels nog steeds de originele kustlijn bewonderen. De statige havengebouwen geven een aparte sfeer. Helaas zitten de meeste kantoren nu in enorme glazen gebouwen, maar dat geeft de oude panden een nieuwe functie in de vorm van veelal dure
appartementen met op de begane grond galeries and art shops. Ik kan hier dagenlang gewoon een beetje rondlopen, een bagel eten op een bankje aan de haven en altijd even langs Paddy the wanderer lopen. Ik ben niet emotioneel maar een echte softie als het om honden gaat.
Vlakbij de New Zealand Academy of Fine Arts zie je een klein drinkfonteintje en daarboven hangt een bronzen plaquette die "Paddy" gedenkt. De hond zonder baas (wie hem mee naar huis nam, mocht hem te eten geven en een slaapplaats, maar de volgende dag was hij er meteen weer van door) zwierf rond langs de kade en de haven van 1928 tot 1939. Het havenpersoneel benoemde hem officieel tot 'assistant watchman' en toen de hond stierf werd er een taxi gehuurd om hem naar het crematorium te brengen. Top verhaal, niet?! Cheers to Paddy.
De meeste mensen reizen van Auckland naar beneden, maar kom je vanaf het Zuidereiland met de veerdienst vanaf Picton dan vormen de eerste rij huizen aan de Zuidkant van Wellington de wijk Owhiro Bay die overgaat in de grotere wijk Island Bay, ooit een bedrijvige vissersplaats, de kleine bedrijfjes hier waren meestal in handen van Italiaanse en Griekse emigranten. En dan verderop Lyall Bay zeer lang populair voor wie van surfen houdt. Want ja, gelukkig ook Wellington kent vele strandjes
zoals Oriental Bay, gezellig druk in het weekend. Een meer afgelegen (en uit de wind!) strandje is Balaena Bay.
Afijn er is zoveel te doen en te zien hier, neem dus minstens drie dagen tijdens je trip voor Wellington. Want je moet ook nog naar de dierentuin, de botanische tuinen, je moet een paar beelden en monumenten bestuderen, naar een theatervoorstelling, shoppen, drie verschillende coffees drinken en oude cottages bezoeken, naar de allereerste (1858) vuurtoren in Nieuw Zeeland, een tijdje bemand door een vrouw (Mary Jane Bennett), liggend in het gras naar een cricketwedstrijd kijken, en lang, heel lang langs de waterkant tegen de wind in lopen om het echte Wellington op te snuiven
en dan...
Dan is Wellington ook het vertrekpunt voor de veerdienst over Cook Strait naar de andere kant, de nog leukere kant van Nieuw Zeeland: the South Island!
Norma Kloosterman
Christchurch (South Island)
