Het is dinsdagmiddag 22 februari en ik zit in een cafeetje wat te lezen, wachtend op een vriendin voor een koffie tijdens onze lunchbreak. Ik leun met mijn ellenbogen op de tafel en voel me ineens duizelig, alsof alles om me heen beweegt.
Ik kijk op en zie de lampjes aan het plafond zachtjes heen en weer schommelen... Aardbeving, zegt mijn verstand. In het drukke cafe praat iedereen onverstoord verder.
Zo'n 500 km verderop, in Christchurch praat echter niemand onverstoord verder, de stad ligt in puin. In tegenstelling tot de laatste aardbeving zijn er nu vele doden en gewonden. Voor Nieuw-Zeeland, het land waar nooit iets gebeurt, is het 1 van de grootste rampen in de geschiedenis.
Vrijwel iedereen in Queenstown heeft vrienden of familie in Christchurch, en het duurt een lange dag voordat we zeker weten dat zij ok zijn. Ik ontdek dat een vriendin van me onder het puin vandaan is gehaald en het ternauwernood overleefd heeft. Het is onwerkelijk hoe de eens zo vriendelijke stad is omgetoverd tot slagveld.
Gelukkig zijn de kiwi's een veerkrachtig volkje. Het optimisme dat altijd duidelijk voelbaar is, bestaat niet alleen uit naiviteit bij gebrek aan grote problemen. 'Niet lullen maar poetsen' is nou niet bepaald een kiwi uitdrukking; ze leven er wel degelijk naar.
Het door het rode kruis uitgebrachte filmpje op youtube geeft goed weer hoe men in Nieuw-Zeeland met problemen omgaat: we behouden ons gevoel voor humor en helpen elkaar.
De Nieuw-Zeelanders behouden hun gevoel voor humor en helpen elkaar. Het volk blijkt even veerkrachtig als de aarde waarop we wonen. Desalniettemin valt er momenteel weinig te lachen in Christchurch.
Ook op persoonlijk vlak zijn het roerige tijden, zij het minder dramatisch. Na het verkrijgen van mijn residency besluit ik even te genieten van een leven zonder zorgen. Dat duurt welgeteld twee maanden, tot ik in september weer eens veel te veel hooi op mijn vork neem.
Ik besluit weer te gaan studeren en word bovendien aangenomen bij Blanket Bay, een van Nieuw Zeelands meest prestigieuze en luxueuze lodges.
Het is de plek waar celebrities en royalty vertoeven. Mensen worden ingevlogen met prive jets of vliegen af en aan met helicopters; niets is te gek voor de gasten hier.
De chef heeft vele culinaire prijzen gewonnen, dus de lunch is steeds weer een feest, en als ik als toetje 'even' met een helicopter wat gasten in Milford Sound op moet halen is het makkelijk om even te vergeten dat ik veel te druk ben.
Twee dagen in de week werk ik hier als spin in het web op kantoor, drie dagen in de week probeer ik Butterfli Lodge draaiende te houden. In de avonduren zit ik met mijn neus in de boeken.
Was ik niet naar Nieuw-Zeeland verhuisd voor een betere kwaliteit van leven? Om juist niet zo druk te zijn en een goede work/life balance te hebben? Ik ben nog nooit zo druk geweest! Ik lach om de ironie en laat de jetset wereld weer voor wat het is. Tijd voor belangrijker zaken: het starten van een eigen business. Maar daarover later meer...
Liefs uit Nieuw Zeeland!
Romy
