Inmiddels ben ik meer dan een jaar hier, en het einde van de ruimte die KLM me gaf is in zicht. Tijd om de balans op te maken.
Langzaamaan krijgt het leven vorm. Het was een gek jaar, een soort roes. Ik beleefde het als een lange jetlag, was er niet helemaal bij. Voelde niet wat ik zag en stond een beetje op de waakvlam. Toen ik me veiliger voelde, vastere grond onder mijn voeten kreeg werd het makkelijker. Veel geduld. Altijd vertrouwen.
Hoewel ik me opgroeiend in Nederland vaak verzette tegen vervuiling en leven op de automatische piloot, leerde ik er mijn plek te vinden. Een fijne plek! De in 30 jaar zorgvuldig opgebouwde comfortzone loslaten werpt je terug in de tijd. Terug naar start. Alsof ik mijn tiener jaren herbeleef. Waar ben ik op mijn plek? Bij wie vind ik aansluiting?
Alles wat ik hier wil is nog ver weg. Wat dat betreft is het leven hier niet anders dan in Nederland. In plaats van frustratie over vervuiling en drukte is hier zoveel onzekerheid dat het minstens zo onrustig is. Op korte termijn schiet ik er dus niks mee op. Op lange termijn veel.
Er is hoop. Zoveel hoop. Ik kan niet uitdrukken hoezeer ik op mijn plek ben. Het zorgt ervoor dat ik ondanks alle moeilijke momenten door wil zetten. Nieuw-Zeeland is magisch. Soms ben ik bang. Ben ik raar? Raak ik ontheemd? Word ik een 'lost soul'? Is het grote verbonden zijn, zowel met de plek als met de mensen een illusie? Ik moet het nader onderzoeken.
Er is niet veel voor nodig om het vuur op te doen laaien. Een wandeling, een ritje in een bus of auto; elk contact met de natuur doet me beseffen hoeveel ik van dit land hou. Ik had nooit gedacht ergens te komen waar ik niet meer weg wilde...
Onbewust was ik misschien altijd al op zoek naar een land, een maatschappij die beter bij me past. Ik dacht alleen dat het niet bestond. Oostenrijk en Italië: mooie landen. Maar lastig integreren. In de landen waar ik woonde heb ik veel vrienden gemaakt, maar weinig lokale.
Uiteindelijk zag ik het gewoon nooit voor me. Zul je altijd zien: precies op het moment dat ik Nederland volledig accepteerde en stopte met zoeken vond ik Nieuw Zeeland. Ik was al in Australië geweest en wilde nog eens terug.
Omdat ik tijd genoeg had ging ik 'ook maar even kijken' in Nieuw Zeeland. Ik dacht een soort Zwitserland of Scandinavië te treffen. Mooi, maar ook koud en kil.. Ik reisde via Moorea, Frans Polynesië. Het paradijs. Maar ook in het paradijs zag ik geen toekomst. Op een gegeven moment gaat ook onder een palmboom liggen vervelen.
Zo kan ik nog 100 voorbeelden geven van plekken en situaties waarbij de puzzel bijna compleet was, maar er steeds een stukje ontbrak. Je hart dat 'ja' zegt. Verder zwerven dus, waar ik maximaal van genoot. Nederland als stabiele basis.
Het was liefde op het eerste gezicht. Vlak na aankomst voelde ik het al. Het was een bijna spirituele ervaring, alsof ik in de hemel was gekomen, de hemel zoals ik hem graag zou zien, zonder te sterven. Bizar! The missing piece of the puzzle.
Misschien hebben de boeken die ik als kind las me meer gevormd dan mijn ouders lief was. De wereld die Thea Beckman in Kinderen van Moeder Aarde omschreef was mijn ideaal. Ik heb het gevoel dat ik er jaren over heb gedaan om te accepteren dat het een illusie was, en deze wereld, de echte wereld is zoals hij is. Dat ik na jaren in overbevolkte steden en vervuilde landen toch vind waar ik van droomde is ironisch.
Het leven zit vol humor. Begrijp me niet verkeerd, ik ben geen doemdenker. Hemel en hel zijn op dezelfde plek. Het is wat je er zelf van maakt.
Je hart horen is één, het volgen een tweede. Uiteindelijk is NZ zeker niet de hemel maar een plek ver van vrienden en familie, waar mijn leven nog een leeg concept is wat ik vorm moet geven. Ik weet niet eens of ik wel mag blijven. Maar wat een avontuur, wat een uitdaging. En wat heb ik te verliezen? Ik kan altijd terug...
Het is zo leerzaam. Leren hoe het voelt om je hele leven op zijn kop te zetten en alles los te laten wat je lief is, niet om te vluchten maar om.. ja waarom? Om dat te doen wat je écht wil!
Romy
