Op 23 december 1846 kreeg Nieuw-Zeeland een nieuwe constitutie. Het kreeg de namen New Munster en New Ulster en werd verdeeld in provincies, elk onder een eigen gouverneur. In 1848 werd de grondwet voorlopig buiten werking gesteld. In 1851 werd de New Zealand Company ontbonden en in 1852 werd een nieuwe constitutie uitgevaardigd. Er kwamen provinciale bestuursraden, een algemene raad naast de gouverneur en een algemeen vertegenwoordiger. Het actieve kiesrecht voor al deze lichamen werd aan de census gebonden. Dit systeem functioneerde op een wijze die de zes provincies in feite tot even zovele zelfstandige staatjes deed worden.
De regeling van de verhouding ten opzichte van de inheemse bevolking bleef aan de Britse regering voorbehouden. In 1856 kreeg Nieuw-Zeeland een zekere mate van autonomie. Intussen voelden de Maori's zich door de steeds grotere aankopen van grond door de regering in het nauw gebracht, terwijl de blanke bevolking, de groeiende spanning onder de Maori's voelend, vreesde te zullen worden uitgeroeid.
In de eerste jaren na het tekenen van het Verdrag van Waitangi resulteerden de conflicten tussen de Maori's en de blanke kolonisten - de Pakeha in de Maori-taal - tot enkele conflicten. Maar het verzet van de Maori's om hun land te verdedigen bleef taai en in 1860 kwam het tot de Landenoorlogen. Deze begon in Taranaki. Het ging hier om de verkoop van land aan de Britse regering door een stamhoofd van de Te Ati Awa-stam, zonder toestemming te hebben gevraagd aan zijn onderdanen.
Toen de stam de transactie niet erkende en de Britse nederzetting in brand stak, nam de regering wraak en stuurde maar liefst 10.000 man om het land met geweld in te nemen. De meeste stammen op het Noordereiland reageerden door de Te Ati Awa te steunen waardoor het conflict enorm groeide.
Rond 1865 waren de vijandelijkheden op zijn ergst met meer dan 20.000 Britten tegen 5000 Maori's. Ondanks deze ongelijke aantallen, hielden de Maori's het lang vol. Er vonden op diverse plekken in het land oorlogen plaats, zoals in Taranaki in 1860-1861 en in 1865-1869, in Waikato/King Country tussen 1863-1867 en aan de East Coast tussen 1868-1872.
Door conflicten tussen Maori-stammen onderling, nam het Maori-verzet af. Soms vochten rebellerende stammen zelfs aan de Britse kant mee en verloren ze de steun van een groot deel van de Maori-bevolking. Rond 1870 eindigden de Landenoorlogen en namen de landverkopingen toe, veelal onder dwang van de Britten. Deze oorlogen leidden tot de inbeslagneming van 12.000 km² door de regering. Een deel hiervan werd aan 'bevriende' Maori-stammen gegeven en een groot deel ging naar de Europese kolonisten.
